Sybe droomde er al jaren van om papa te worden. Nu hij een draagmoeder had gevonden, leek die wens werkelijkheid te worden. Maar de ethische commissie besliste daar anders over.

Vroege kinderwens

Sybe: “Ik wist al heel vroeg dat ik papa wilde worden. In vriendschapsboekjes antwoordde ik bij ‘dit wil ik later worden’ steevast: ‘een lieve papa’. Mijn mama was onthaalmoeder, er waren altijd kindjes in huis om mee te spelen. En toen ik zelf oud genoeg was, hielp ik haar graag met fruitpapjes maken en geven, of kindjes verzorgen. Ook mijn studies werden beïnvloed door die droom. Als leerkracht in de kleuterschool ben ik dagelijks met kindjes bezig. Kinderen zien groeien en ontwikkelen is het mooiste wat er is.“

Adoptie?

“Ik val op mannen, daar heb ik een lange tijd mee geworsteld. Vooral dan om het feit dat het veel ingewikkelder zal zijn om een kindje te krijgen, zeker als ik wil dat mijn eigen DNA erin zit. Ik ben pas op mijn 25ste uit de kast gekomen. Ik wist toen heel zeker: ik wil een jonge papa zijn.

Ik besloot uit te zoeken welke opties er waren en kwam al snel bij adoptie terecht. Een bevriend koppel raadde me aan om meteen te starten. Op mijn 26ste ging ik al naar een infosessie. Adoptie sprak me wel aan, maar de wachtrijen zijn zo lang. Je moet zo’n zeven jaar wachten vooraleer er een kindje is. Door de coronacrisis werden de wachtrijen nóg langer dan anders, en werd de kans op een kindje kleiner en kleiner. Ik had geen zin meer om minstens tien jaar te wachten en niet zeker te zijn of er überhaupt een kindje zou komen. Ergens knaagde het ook: een adoptiekindje is prachtig, maar niet écht van mezelf. Er is altijd een andere biologische mama en papa, genetisch is het niet van mij.“

Bewust alleenstaande vader

“Daarom besloot ik verder te zoeken. Vastberaden nam ik contact op met het Universitair ziekenhuis in Gent, zij werken veel met draagmoeders. Na een hoopvol gesprek met de pyscholoog, besloot ik op zoek te gaan naar de juiste vrouwen die me konden helpen. Al redelijk snel had ik een draagmoeder gevonden, een mama van drie die heel graag zwanger was, maar zelf geen kinderwens meer had. De klik was er en we hadden dezelfde visie over het draagmoederschap. Een eiceldonor vond ik ook, die twee mogen immers niet hetzelfde zijn bij draagmoederschap. Ik was zo gelukkig, klaar voor mijn kindje.

De psycholoog vertelde me dat mijn vaderschapswens voor de ethische commissie moest verschijnen. Want er was nog nooit een gelijkaardig verhaal geweest: een bewust alleenstaande ouder die een kindje via een draagmoeder wil. Althans: nog nooit iemand die zo ver in het proces was geraakt. Meestal haakten papa’s af omdat ze geen eiceldonor of draagmoeder vonden, of ze twijfelden of het wel iets voor hen was. Omdat de psycholoog zo enthousiast was en aangaf dat ze dacht dat ik een goede papa zou worden, dacht ik dat die commissie slechts een formaliteit was. Ik beeldde me al in hoe het zou zijn om mijn kindje in mijn armen te hebben.”

Door een rouwproces

De commissie vroeg enkele keren extra tijd om na te denken over de kwestie. Uiteindelijk volgde het slechte nieuws. Omdat er geen wetgeving bestaat rond draagmoederschap, besloot ethische commissie om een negatief advies te geven: een alleenstaande ouder met kinderwens kan dat niet via draagmoederschap in het UZ Gent.

Van ongeloof tot verdriet en boosheid: ik voelde veel verschillende emoties. Ik kreeg enorm veel steunbetuigingen, zelfs van onbekende mensen. Dat deed enorm veel deugd. Maar ik moest toch door dat rouwproces. En eerlijk is eerlijk: heel even dacht ik eraan om vals te spelen. De draagmoeder zou zichzelf kunnen insemineren of ik zou een man kunnen meenemen naar de gesprekken en zogezegd als koppel de vraag stellen. Want dat wil ik even verduidelijken: dat een kind krijgen via draagmoederschap niet mogelijk was, had niets te maken met mijn geaardheid. Wel met het feit dat ik vrijgezel ben: draagmoederschap wordt meestal door koppels aangevraagd die zelf geen kind kunnen krijgen.”

Hoopvol de toekomst tegemoet

“Al snel borg ik het idee van dat valsspelen op. Ik besloot politici te contacteren, zij zijn immers degenen die de wetgeving kunnen aanpassen. Verschillende partijen hoorden mij, en gaven aan de zaak ernstig te nemen. Voorlopig is die wet er nog niet. Ik neem politici niets kwalijk, er zijn dit jaar heel wat crisissen gepasseerd die veel tijd vroegen. Bovendien staat het niet bovenaan op de agenda: er zijn niet heel veel mensen zoals ik. Toch hoop ik dat die wet er snel komt. Al wil ik zeker niet gefrustreerd zijn, ik wil positief blijven.

Ik blijf niet bij de pakken zitten. Ik ben een tweetal jaar pleegvader geweest: in de weekends kwam er een kindje bij mij wonen. Het was heel fijn voor ons allebei. Ik weet dat de optie er is om op lange termijn een kindje op te vangen, maar daar wil ik nog niet aan denken. Voorlopig is mijn kinderwens voor een eigen kindje nog te groot. Ik wil een kindje dat mijn DNA draagt, dat op mij lijkt en dat ik mijn eigen normen en waarden kan meegeven. Natuurlijk blijf ik ook verder leven en hoop ik een partner te ontmoeten. Al moet die ook een kindje willen, anders zal het helaas niets worden. En ik blijf hoe dan ook vechten voor die wetgeving. Is het niet voor mij, dan voor andere wensouders die via een draagmoeder een kindje willen krijgen.”

Meer verhalen van alleenstaande ouders & wensouders:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!