Openhartig: 3 papa’s over hun veel te vroeg geboren wondertjes

Door Diny Thomas

17 nov 2020

De geboorte van een kind is magisch. Maar wat als je kleintje veel te vroeg op de wereld komt? Drie papa’s over hun kleine helden.

Hans werd in februari papa van de premature tweeling Modest en Cyriel

Cyriel en Modest werden geboren op 24 februari 2020 • Na 24 weken en 5 dagen zwangerschap • Cyriel: 32 centimeter groot en 720 gram, Modest: 31 centimeter groot en 710 gram • Thuis sinds 30 mei en 22 juni • Woont samen met Kelly

“Toen ik eindelijk die twee wezentjes van anderhalve kilo dicht bij me had, besefte ik hoe ik had uitgekeken naar dat papa-gevoel”

Hans (33): “Na 24 weken zwangerschap werd Kelly opgenomen in het ziekenhuis omdat ze een te korte baarmoederhals had. Drie weken platte rust, en dan weer naar huis, dat was het plan. Maar dat was buiten de tweeling gerekend. Al na drie dagen kreeg Kelly weeën. Ik hoor ze nog steeds zachtjes om hulp vragen vanuit de badkamer. Samen met een vroedvrouw hielp ik mijn vrouw van het toilet en zag ik onze Modest geboren worden. De vroedvrouw kon hem gelukkig nog net opvangen, maar in mezelf dacht ik: die zijn we kwijt. Zo vroeg in de zwangerschap, geboren op het toilet, dat overleeft niemand. De gedachte dat er nog een tweede kindje was, nam het snel over. Heel even hoopten Kelly en ik dat de geboorte van Cyriel nog een paar weken kon wachten. Hij zat in een andere vruchtzak die nog helemaal intact was. Maar dat was ijdele hoop. Kelly had al zeven centimeter ontsluiting, onze tweede zoon móést komen. Op het moment dat Cyriel ter wereld kwam, vertelde een verpleegkundige in de verloskamer dat ons eerste kindje in leven was. Vol ongeloof keken Kelly en ik elkaar aan. Toen we hoorden dat ook onze Cyriel zelfstandig ademde, was ik hélemaal de kluts kwijt. Wat dit allemaal écht?

Uiteraard waren we héél gelukkig met onze twee flinke kerels, maar ook banger dan ooit tevoren. De dokters en verpleegkundigen zeiden dat we nog een lange weg te gaan hadden, dus durfde ik me in het begin niet te hechten aan mijn twee zoontjes. Uit schrik om ze snel weer te moeten afgeven. Die angst werd bijna realiteit: navelbreuken, klaplongen, ademhalingsproblemen, liesbreuken. Ze bleven van niets gespaard. Maar liefst vier keer kregen we te horen dat we afscheid moesten nemen van een van onze twee helden. Ze kregen allebei een hersenbloeding, Modest een herseninfarct erbovenop. Maar wonder boven wonder herstelden ze elke keer opnieuw. Op 20 april, precies acht weken na de geboorte, mocht ik Modest en Cyriel voor het eerst samen in mijn armen houden. Toen ik daar lag met die twee wezentjes van anderhalve kilo dicht bij me, dacht ik terug aan hoe ik had uitgekeken naar dat papa-gevoel. Hoe bewust ik dat eerste moment met mijn twee zonen wilde beleven. Tegelijk voelde het allemaal zó normaal. Na een kleine tien minuten viel ik uitgeput in slaap. De beste twee uur slaap van al die weken voordien.

Na een lange, dappere strijd mocht eind mei Cyriel naar huis, een kleine maand later kwam ook onze Modest thuis. En sindsdien gaat het goed. Enkel Modest kreeg nog een zware dobber te verwerken: het netvlies van zijn rechteroogje kwam los, een gevolg van de prematuriteit. Jammer genoeg kon zijn oogje niet gered worden. Maar ondanks hun zware medische voorgeschiedenis groeien ze als kool, in lengte en gewicht. (lacht) Het doet pijn dat ze in hun jonge leven al zoveel hebben moeten doorstaan, maar ik beloof jullie, Modest en Cyriel, dat het vanaf nu alleen maar beter wordt.”

Glenn werd eind december de trotse papa van dochtertje Mia

Mia werd geboren op 28 december 2019 • Na 26 weken en 3 dagen zwangerschap • 31 centimeter groot en 670 gram licht • Thuis sinds 21 april 2020 • Getrouwd met Paulien

“Onlangs werd Mia’s leeftijd op vier maanden en twee weken geschat, terwijl ze vier maanden is. Ons Mia is een vechtertje”

Glenn (32): “Paulien was net haar 26ste zwangerschapsweek ingegaan toen bleek dat het niet goed ging met ons kindje. In het ziekenhuis zagen we op de monitor dat haar hartslag om de twintig minuten, en later zelfs om de tien minuten, een paar tellen stopte. Om half drie ’s nachts, compleet uitgeput van alle emoties, werd Paulien ingeleid. Veel te vroeg, natuurlijk, maar het risico was te groot. Ons kind moest ter wereld komen, om het te redden. Achteraf gezien was het de enige juiste beslissing, want Mia werd geboren zonder al te veel complicaties.

De eerste week waren Paulien en ik elk moment van de dag bij ons dochtertje. Omdat de afdeling materniteit niet ‘volzet’ was, mochten we gelukkig wat langer blijven. Zo waren we dichter bij Mia, die op neonatologie lag. Maar ook toen Paulien ontslagen was uit het ziekenhuis, ging er geen dag voorbij zonder Mia te zien. Zelfs toen mijn vaderschapsverlof erop zat. Na het werk reed ik meteen naar het ziekenhuis om ’s avonds terug huiswaarts te keren. Meestal wilden we tot half elf blijven, maar het leek alsof Mia voelde wanneer mama en papa op het punt stonden om naar huis te gaan. Elke keer opnieuw liet ze op het laatste moment nog wat alarmpjes afgaan, waardoor we soms om half twee ’s nachts nog naast de couveuse zaten. (lacht)

De autoritten en de lange avonden waren uitputtend, maar meer nog de onzekerheid. Ik herinner me dat ik op een dag op neonatologie kwam en een lichtje in de gang zag branden. Het teken dat een van de prematuurtjes er slecht aan toe was. Het was het meisje dat aan hetzelfde traject als Mia begonnen was, maar dan een paar weken later. Ze kreeg een darminfectie, die haar enkele dagen later fataal werd. Kort daarna kreeg ook Mia een lichte infectie in haar darmen. Elke avond kwamen we thuis in tranen. Wat als…? Gelukkig was die infectie een van de weinige bange momenten, want onze flinke dochter heeft verder een ongelooflijk sterk parcours afgelegd. Een Wonder! Op 21 april, 118 dagen na de geboorte en dubbel zoveel ritten later, mochten Paulien en ik ons dochtertje Mia eindelijk mee naar huis nemen. Sindsdien gaat het leven stilaan weer zijn gewone gangetje. Al zijn de komende twee jaar van cruciaal belang voor haar verdere leven. Voor ze naar de kleuterklas gaat, moet ze haar achterstand hebben ingehaald. Maar daar is ze volop mee bezig. Onlangs werd haar gecorrigeerde leeftijd op vier maanden en twee weken geschat, terwijl het in werkelijkheid vier maanden is. Beter kan niet. Ons Mia is een vechtertje, en ik ben een héél fiere papa.” (lacht)

Kris werd voor de tweede keer papa van een prematuurtje

Fenne werd geboren op 7 augustus 2020 • Na bijna 32 weken zwangerschap • 42 cm groot en 1,750 kg licht • Thuis sinds 15 september • Woont samen met Lies

“Ik sta niet te klungelen als ik een pamper moet verversen of zo’n mini-mensje in mijn armen moet houden. Dat leerde ik allemaal in het ziekenhuis”

Kris (46): “’Wat is ze groot’, stamelden Lies en ik op het moment dat Fenne in mama’s armen werd gelegd. ‘Groot? Wat een kleintje’, zeiden de verpleegkundigen. (lacht) Maar in vergelijking met onze zoon Milo, die drie jaar eerder nog eens zes weken vroeger was geboren dan Fenne, was het een wereld van verschil: bijna een kilo in gewicht en tien centimeter in grootte. Meteen een hele geruststelling.

Lies werd op vijf augustus, mijn verjaardag, opgenomen met lage rugpijn. Net als bij de eerste zwangerschap bleek het om weeën te gaan. Ik herinner het me nog goed dat Lies me belde om te zeggen dat het zover was, en dat ik met een gelaten gevoel naar het ziekenhuis reed. Een vroeggeboorte blijft toch iets heel engs, zelfs al wisten we al een beetje wat ons te wachten stond… Maar waar ik bij Milo bang aan de zijlijn stond te kijken naar wat er zich in de verloskamer afspeelde, maakte ik bij Fenne echt deel uit van de geboorte. Omdat ons kleine meid het zó goed deed, mocht ik zelfs de navelstreng doorknippen en werd ze even bij Lies gelegd. Die luttele minuten samen waren misschien wel de mooiste van mijn leven. Nadien nam de kinderarts ons Fenne mee voor onderzoek, in een plastic zak. Het alom bekende scenario van een vroeggeboorte. De eerste keer, bij Milo, was dat hartverscheurend om te zien. Je kind dat in een simpele zak naar buiten wordt gedragen. Maar het is van levensbelang, zodat het kindje niet onderkoeld geraakt. Het is een abrupt afscheid tussen moeder en kind, maar ook tussen mama en papa. Terwijl Lies de nazorg kreeg, zat ik bij de kinderarts. Gelukkig liep de verloskundige van de ene kamer naar de andere, zodat we elkaar op de hoogte konden houden. En herinnerde ze me er gelukkig aan om genoeg foto’s te nemen. (lacht)

Fenne heeft een perfect parcours afgelegd, waardoor ik niet terugkijk op een negatieve ervaring, integendeel. De weken op neonatologie hebben van mij ook een zelfverzekerdere man gemaakt. Ik sta thuis niet te klungelen om een pamper te verversen, het zweet breekt me niet uit als ik zo’n mini-mensje in mijn armen moet houden. Dat leerde ik allemaal in het ziekenhuis, in veel lastigere omstandigheden. In een couveuse, met honderd-en-één kabeltjes en draadjes. Het zelfvertrouwen dat je daar opbouwt als papa, dat is later goud waard.”

Uit: Libelle 44/2020 – Tekst: Diny Thomas – Foto’s: Tjorven Boucher – Styling: Siska Loraine. Met dank aan Hema, JBC, Mezzanino en Primark

Meer voor papa’s:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!