Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Mijn zus belde me op voor advies. Ergens vanbinnen koestert ze een kinderwens, maar er zijn ook twijfels. Ben ik hier sterk genoeg voor? Wordt mijn partner geen overbezorgde ouder? Wat als ik karaktertrekken doorgeef die ik m’n kind wilde besparen? En hoe combineer je dat: een gezin een job, een stukje leven voor jezelf?
Pertinente vragen, waarmee ik vijf jaar geleden óók worstelde. Intussen weet ik dat er geen definitieve antwoorden bestaan. Ouderschap is een onvergelijkbare rollercoaster. Het brengt het beste en meest kwetsbare in jezelf naar boven. Je weet meestal wanneer je eraan begint, maar je weet nooit precies waaraan je begint.
Ouderschap brengt het beste én meest kwetsbare in jezelf naar boven
Wat na 5 jaar overblijft, is geen lijstje met voor- en nadelen zoals ik er vóór de Grote Keuze veel opstelde. Eigenlijk maken die lijstjes je amper wijzer. Kinderen zijn geen kwestie van pro of contra. Geen ‘project’ zoals een huis of een job. Ze zijn een daad van liefde. Daar heeft de ratio weinig aan te zeggen.
Toch begrijp ik haar twijfels. Deze tijd is er een van dwangmatige controle. We proberen alles te voorspellen, doorgronden en sturen. Kinderen zijn een van de laatste mysteries waarop we maar geen vat krijgen. Ze plooien zich niet naar agenda’s, dromen of opvoedkundige voornemens. Soms is dat geweldig, soms is het geweldig ploeteren.
Je weet simpelweg niet wat er komt. Niet als je de beslissing neemt, niet als je ze probeert te maken, niet als ze geboren worden of daarna. Ervoor gaan is meer een kwestie van durven loslaten dan van weten. En van voelen wat je nooit eerder voelde. Al begint dat laatste pas buiten je vertrouwde comfortzone.
Kinderen plooien zich niet naar agenda’s, dromen of opvoedkundige voornemens
Gisteren legde ik Theo in bed. Ik fluisterde in zijn oor, hij fluisterde terug: ‘Papa, papa, papa.’ Tegelijk voelde ik een hand op mijn hoofd en zijn blik in die van mij. Vervolgens liet hij beslist los. Laat die nacht maar beginnen, leek hij te denken. Ik ben klaar voor het donker.
Wat ouderschap bijzonder maakt, is de opeenstapeling van kleine, onverwachte gebaren. Ze sabelen je kansloos neer. En plots besef je dat alles veranderde. Er is geen vroeger, geen kinderloos bestaan meer mogelijk.
Vroeger zag ik mezelf heldhaftig de weg wijzen. Dat doe je ook wel, maar evengoed wijzen zij jou de weg. Ze dwingen je om keuzes te maken. Ze hebben dromen en verwachten dat jij die mee waarmaakt.
Je wijst hen de weg, maar evengoed wijzen zij ook jou de weg.
Misschien is dat nog de belangrijkste les: kinderen relativeren je eigen ego. Natuurlijk wil je ook naast hen iets betekenen. Toch zal ik op mijn sterfbed waarschijnlijk niet treuren om gemiste carrières of een half mislukte hobby. Ik zal me wel afvragen of ik een goede vader was.
Ik zou zeggen: ga ervoor!
Meer columns van Thomas:
- Papa-talk: “Ik wil hun wereld niet onttoveren”
- Papa-talk: “Kinderen zijn per definitie onschuldig, maar kunnen elkaar wél de duvel aandoen”
- Papa-talk: “Er knaagt een zwart gevoel dat ik maar al te goed ken”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!