Straffe mama: Linda koos héél bewust voor een nakomertje

Linda koos samen met haar man Steven héél bewust voor een nakomertje. In januari werd ze trotse mama van Annabel, het kleine zusje van Madeleine (11) en Pieter (9). “Op het geboortekaartje stond: ‘Zoveel meer dan een wens’, om duidelijk te maken dat Annabel géén ongelukje was.”

Linda (38): “Op geen enkel moment in mijn leven heb ik getwijfeld of ik wel kinderen wou. Mijn mama is altijd onthaalmoeder geweest, en zelf ben ik kleuterleidster van opleiding. Dat zorgende, dat zit gewoon in mij. Héél lang hebben mijn man Steven en ik dan ook niet gewacht om aan kinderen te beginnen. Ik was een jaar of vierentwintig, klaar om mama te worden. Maar jammer genoeg wilde de natuur niet mee. Twee jaar lang probeerden we zwanger te geraken, tot de arts zei: ‘Het spijt me, maar u kan geen kinderen krijgen.’ Mijn wereld, en die van mijn man, stortte in. Elke keer als een vriendin of iemand van de familie wél zwanger was, werden we met onze neus op de feiten gedrukt: dat het niet aan ons besteed was. Elke keer opnieuw moesten we blij zijn, maar diep vanbinnen dachten we: ‘wanneer is het aan ons?’ Het ene moment was ik hoopvol, en was ik ervan overtuigd dat we ooit mama en papa gingen worden. Het andere moment gaf ik de hoop volledig op. Dan dacht ik na over hoe ik mijn leven dan ging invullen. Maar er was niets dat die leegte ooit zou kunnen opvullen.

Omdat we zó graag een kindje wilden, dachten we na over adoptie. Het zou een lange weg worden, maar toch. Op hetzelfde moment probeerden we met ivf toch zwanger te worden. We hebben even getwijfeld, want we wisten dat het zware maanden, of zelfs jaren, gingen worden. Maar dat hield ons niet tegen. Ik zag de ene dokter na de andere, en werd talloze keren onderzocht. Tot ze een cyste in mijn buik ontdekten. Ik was helemaal klaar voor de operatie toen een arts me bij hem riep en zei dat ik zwanger was. ‘Dat kan niet. Ik kan helemaal niet zwanger worden’, zei ik. Maar de cyste in mijn buik bleek een kindje te zijn. Acht maanden later werd onze dochter geboren, Madeleine. En tot onze grote verbazing raakte ik een tweede keer zwanger, van onze flinke jongen Pieter. Ons geluk kon niet op. Op dat moment besloten we dat, wanneer de kinderen ouder waren, we nog een kindje zouden adopteren. Maar eerst wilden we genieten van onze twee prachtige kinderen.

Tien jaar later begon het terug te kriebelen. Ik was helemaal klaar voor een derde. Madeleine en Pieter waren al wat groter en hadden mij steeds minder nodig. Tegen een kind van tien kon ik niet meer zeggen: ‘Mama wil je aankleden.’ Ik miste het om voor iemand te zorgen. Maar niet iedereen stond te springen om opnieuw tussen de pampers te leven. Mijn man was blij met ons gezin van vier; voor hem hoefde een derde kindje niet. Maar hoe meer we over praatten, hoe enthousiaster hij werd. Adoptie was na al die jaren voor ons geen optie meer. Om de een of andere reden paste het niet meer bij ons. Waarom weet ik niet. Omdat ik al wat ouder was dan bij Madeleine en Pieter, wisten we dat we niet op de natuurlijke wijze zwanger gingen worden. Dus stapten we vrijwel meteen in het ivf-traject.

In het begin hebben we niemand verteld dat we voor een derde gingen. Behalve de kinderen, natuurlijk. Ik moest elke dag minstens drie spuitjes zetten om zwanger te kunnen geraken: het was te moeilijk en te vermoeiend om dat verborgen te houden. Verder wist niemand het. Op een bepaald moment liepen we een collega van mijn man tegen het lijf op de gang van de ivf-afdeling. Dat was behoorlijk gênant, zeker omdat mijn man had verteld dat hij bij een klant was. Maar eenmaal we zwanger waren, na twee moeilijke jaren, konden we het natuurlijk niet langer verbergen. De familie was dolenthousiast. De kinderen, die waren iets minder blij. Vroeger hoopten ze wel op een broertje of een zusje, maar nu ze wat ouder waren, hadden ze daar geen nood meer aan. Sterker nog: ze vonden me zelfs te oud (lacht). Anderen dachten dan weer dat het ongelukje was. Daar heb ik het lang moeilijk mee gehad, want het kindje dat in mijn buik groeide, was méér dan gewenst.

Bijna vier maanden geleden is Annabel geboren, de derde in rij. Op het geboortekaartje stond: ‘Zoveel meer dan een wens’, om duidelijk te maken dat ze géén ongelukje was. En toch blijft het voor sommigen moeilijk te vatten. Als ik op straat loop met de kinderen, en Annabel in de buggy, dan kijken de mensen me na. Ik zie ze denken: is dat de oma, of …? Maar zo oud zie ik er toch niet uit, hoop ik. Mensen vinden het spectaculair, terwijl het voor mij de normaalste zaak van de wereld is. En de kinderen? Die zijn stapelverliefd op hun kleine zusje. Voor Madeleine en Pieter is er eigenlijk niet veel veranderd, daar doen we ook echt ons best voor. Ja, Madeleine maakt wel eens een flesje klaar. En ja, ik mis nu vaker de voetbalwedstrijden van Pieter, want met een baby uren buiten in de kou staan, dat is moeilijk. Maar toch. Het is ook niet dat alle aandacht plots naar Annabel gaat. Ze is een makkelijke baby. Ze huilt niet, en wordt ’s nachts amper wakker. Steven en ik maken ook nog genoeg tijd vrij voor ons tweetjes. Dan komt er een babysit, terwijl we samen naar de bioscoop of lekker uiteten gaan.

Ik moet wel toegeven: ik ben een heel andere mama dan tien jaar geleden. Bij Madeleine moest ik alles nog leren, en deed ik ook alles volgens het boekje. Dan maakte ik haar midden in de nacht wakker om haar eten te geven. Omdat ze me dat hadden gezegd. Bij Pieter had ik gewoon geen tijd om stil te staan. Met twee kleine kindjes in huis was het niet altijd makkelijk. Maar nu, bij Annabel, kunnen we in alle rust genieten. Ik ga meer op mijn gevoel af, waardoor ik ook een stuk rustiger ben. Het enige wat ik jammer vind, is dat Annabel meer ‘alleen’ zal zijn. Madeleine en Pieter hebben heel veel aan elkaar; ze zijn de dikste vrienden. Maar als Annabel twaalf is, dan zijn de andere twee waarschijnlijk al het huis uit, of hebben ze op z’n minst een heel eigen leven. Dan blijft Annabel alleen achter. Maar langs de andere kant heeft ze dan wel een grote zus, en een grote broer, waar ze met al haar tienerproblemen en haar liefdesverdriet bij terechtkan.”

Foto’s: Tjorven Boucher 

LEES OOK:

• Lisa (29) doorbreekt met een vleugje humor en zelfspot het taboe rond ivf
• Hoe lang duurt het voor je zwanger bent?
• Vruchtbaarheidsbehandelingen: een overzicht

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!