Mijn Verhaal: Liesje verhuisde met haar gezin naar Barcelona, midden in een coronapiek

Door Leila Kandil

31 okt 2020

Eind augustus was het zover: toen verhuisde Liesje met haar man en drie kinderen naar het centrum van Barcelona. Voor haar een droom die werkelijkheid werd, maar haar dochters van 6 en 8 jaar hadden er minder zin in. Lees hier haar verhaal.

Mijn man en ik koesterden altijd al de droom om ooit in het buitenland te wonen. Toen ze hem vroegen voor een job in Barcelona, hebben we geen seconde getwijfeld

Een droom die werkelijkheid werd

Liesje: “Mijn man en ik koesterden altijd al de droom om ooit in het buitenland te wonen. Toen ze hem dan in februari vroegen om een functie in Barcelona aan te nemen, hebben we eigenlijk geen seconde getwijfeld. We werden het meteen eens: we zouden ons nieuw gebouwd huis verkopen en ons met het hele gezin in een nieuw avontuur storten. Dat wilden we al zo lang, voor onszelf en voor onze kinderen. Een wereldlijk leven en veel talen leren. Zalig toch?”

We zouden in maart naar daar gaan om ons nieuwe leven rustig voor te bereiden, Maar daar stak corona een stokje voor. We geraakten er uiteindelijk in juli en regelden alles in één week

Een korte voorbereiding

Liesje: “In februari zei mijn man ‘ja’ op het aanbod, en eind maart zouden we een eerste keer naar Barcelona gaan om ons nieuwe leven rustig voor te bereiden. Maar daar stak corona een stokje voor. We geraakten er uiteindelijk in juli en regelden alles wat moest op één week tijd. We huurden een appartement, we schreven Léonie (6 jaar) en Eloïse (8 jaar) in op een internationale school en we vonden een crèche voor César (bijna 2 jaar). Een week later gingen we nog een keer terug met onze kinderen om hen hun nieuwe thuis en school te tonen. En een dikke maand later zijn we verhuisd.”

Ik leerde Leonie (6 jaar) tijdens de zomermaanden lezen, schrijven én rekenen tot 20

Een spoedcursus lezen, schrijven en rekenen

Liesje: “We kozen ervoor om Léonie en Eloïse in te schrijven in een Britse internationale school. In Barcelona wordt er immers in het Catalaans onderwezen en we willen onze kinderen voorbereiden op een internationale toekomst. Maar … dat bracht wel enkele obstakels met zich mee. Léonie zou in september starten in het eerste leerjaar en kon dus nog niet lezen, schrijven en rekenen. Maar in het Britse onderwsijsysteem startten ze daar een jaartje vroeger mee, dus Léonie zou terechtkomen in een klas waar ze meteen aan de maaltafels zouden beginnen. En, pittig detail: de directeur stond erop dat onze meisjes al een aardig woordje Engels zouden begrijpen, anders mochten ze niet starten. Vanaf dat moment hebben mijn twee meisjes heel intensief online Engelse les gevolgd en … ik leerde Léonie tijdens de zomermaanden lezen, schrijven én rekenen tot 20. Dat vroeg heel veel van haar, terwijl alle andere kinderen aan het spelen waren. Maar nu zijn we allebei zo blij dat we die inspanning deden.”

Toen we eind augustus afscheid namen van België, vloeiden er zoveel tranen dat ik me echt heb afgevraagd: oh my God, wat zijn we hier eigenlijk aan het doen?

Onze kinderen waren mijn grootste zorg

Liesje: “Hoe enthousiast wij over het grote nieuws waren, zo verdrietig en boos werden Léonie en Eloïse ervan. Zij begrepen er niets van. We woonden toch in een superleuk huis, dicht bij de school en al hun vrienden? We hebben er heel open met hen over gepraat en heel goed geluisterd naar hun protest, maar ons besluit stond wel vast. Dus legden we keer op keer weer uit hoeveel kansen dat het ons allemaal zou bieden, en we hadden het vooral over alle leuke dingen: het mooie weer, de zee vlakbij, …

We hadden het er wel niet elke dag over, want daarvoor gingen die gesprekken gepaard met te veel tranen en drama. We wilden zo vooral zo snel mogelijk eens een keer tot daar gaan zodat ze de stad konden zien. Dus toen we in juli eindelijk met hen naar het appartement en hun school gingen kijken, focusten we op alle leuke dingen. Op het hondje van de directrice van hun nieuwe school dat er elke dag rondloopt, op de schoolkip Lola, de palmbomen en de zee. Maar toen we eind augustus afscheid namen van België, was het verdriet zo groot dat ik me echt heb afgevraagd: oh my God, wat zijn we hier eigenlijk aan het doen? Maar, na een paar moeilijke eerste dagen op school, werd mijn moederhart stilaan gerustgesteld. En nu willen ze niet meer terug.”

Ik breng de kinderen met de bus of metro naar school en kom te voet terug om de sfeer helemaal op te snuiven

Helemaal thuis

Liesje: Hoewel de start pittig was, zijn we nu echt wel heel blij hier. We wonen heel graag in ons appartement. Daar hebben we echt geluk mee gehad. Want in tegenstelling tot de meeste appartementen in Barcelona komt er bij ons heel veel licht binnen. Onze nieuwe thuis is ook supergoed gelegen, dicht bij het openbaar vervoer, net buiten het toeristisch centrum, en vlak bij de school. We hebben geen tuin, maar we wonen dicht bij een park en we hebben een abonnement bij een sportclub, wat eigenlijk een klein domein is met een binnen- en buitenzwembad, heerlijk veel groen, een tennisbaan en een grote sportzaal. In het weekend vind je ons daar. Ik breng de kinderen met de bus of metro naar school en kom dan te voet terug om de sfeer helemaal op te snuiven. En we wandelen en fietsen voortdurend rond en leren onze nieuwe stad stap voor stap kennen.

Ik heb de indruk dat corona het gevoel van verbondenheid alleen maar versterkt. We kunnen allemaal niet naar ons thuisland en krijgen geen familie of vrienden over de vloer, Dus zorgen we voor elkaar

Aan de schoolpoort maak je hier heel gemakkelijk contact. En dankzij de schooluniformpjes van de meisjes ontmoeten we ook op de bus en op straat mama’s en kindjes van de school. Zij wijzen ons dan de weg of een nieuw tof winkeltje. En we wonen in een heel internationale wijk, wat maakt dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. We zijn allemaal ver van huis, in een vreemd land. En ik heb ook de indruk dat corona dat gevoel van verbondenheid alleen maar versterkt. We kunnen allemaal niet naar ons thuisland en krijgen geen familie of vrienden over de vloer. Dus zorgen we voor elkaar.

En ook de meisjes leggen heel gemakkelijk contacten. In het begin was de taal een barrière, maar kinderen overstijgen die taal gewoon. Eloïse houdt bijvoorbeeld heel erg van tekenen, dansen en turnen, en daar heb je geen gesproken taal voor nodig, toch? En toen we vorige week in het park een kindje uit Léonies klas tegenkwamen en ik hoorde hoe goed ze zichzelf kon uitdrukken, maakte mijn moederhart weer een sprongetje. Het gaat goed met hen.”

Volg de avonturen van Liesje en haar gezin mee op Instagram: @lisa_mateo_bcn

Meer mama verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!