Elizabeth had altijd al een grote kinderwens. Maar ze vond niet de juiste man om een gezin mee te stichten. Dus ze besloot er alleen voor te gaan. En dat bleek geen slechte keuze voor haar. “Ik voel mij nooit alleen.”

“Zelf werd ik als kind geadopteerd. Ik ben enorm dankbaar en heb ondertussen een fijn leven opgebouwd in België. Toch ben ik al van kinds af gefascineerd geweest door de ‘bloedband’. Op mijn tiende begon ik samen met mijn vader de zoektocht naar mijn biologische familie. Het heeft veel geduld gekost, maar ik heb een zus en twee broers gevonden in Chili. We houden contact en ik probeer er om de vijf jaar naartoe te gaan. Die interesse in de bloedband bleef: een familie die écht van jou is en hetzelfde bloed heeft, het fascineerde me mateloos.

Toen ik op mijn twintigste voor het eerst aan een kindje dacht, was ik dan ook zeker: ik wilde eentje van mijn eigen vlees en bloed. Een wondertje dat ik zelf had gedragen en wat helemaal van mij was. Ik had het perfecte plaatje in mijn hoofd: een man, een huis en drie kindjes. Op mijn dertigste – die ideale partner was er nog niet – dacht ik voor het eerst aan alleenstaande mama worden. Ik zocht wat info, maar daar bleef het bij. En ook op mijn vierendertigste begon het terug te dagen: ik ging in gesprek met bewust alleenstaande mama’s en hoorde hen uit over hoe het was om alleen zo’n kleintje op te voeden. Door de drukte van het leven bleef het daar telkens bij, maar op mijn verjaardagen mijmerde ik over wat mijn leven nog mooier kon maken: een kindje schoot dan altijd in mijn gedachten. Alleen zijn vond ik helemaal niet erg: van een terrasje of een weekendje weg geniet ik net zo goed alleen. Maar dat kindje vond ik wel een groot gemis. Ik merkte het als vrienden kinderen kregen. Ik was altijd dolgelukkig voor ze, maar ik voelde ook dat knagende gevoel: ‘wanneer ben ik aan de beurt?’

Tijd om na te denken

Al die tijd zorgde ik met plezier voor andere kinderen. Ik heb jaren gewerkt als leerkracht in het bijzonder onderwijs en ging in 2018 werken in een schoolvervangend dagcentrum voor kinderen met een beperking. Ik was zelfs even pleegmama van een meisje dat hulp nodig had.

In 2020 kreeg ik een zwaar ongeval. Een motorrijder greep mij op de fiets. Er volgde een lange revalidatieperiode met veel tijd om te rusten, maar ook veel tijd om na te denken. Ik was ondertussen 37 en besefte dat ik geen jaren meer kon wachten met mijn kinderwens. Ik moest kiezen voor een kind of mij neerleggen bij een kinderloos leven. Dat laatste kon ik niet. Ik besloot eindelijk het proces in gang te zetten.

Droom waarmaken

Bij een eerste ziekenhuis voelde ik me niet gehoord. Ik kreeg tijdens een afspraak een lange vragenlijst onder mijn neus geschoven die ik snel even moest invullen. Ik omschreef in de antwoorden heel mijn levensverloop en vond het belangrijk om doodeerlijk te zijn. Ik vertelde over mijn adoptie en over de rouwhulp die ik elf jaar geleden zocht nadat mijn adoptievader overleed. Na het gesprek met de psycholoog voelde ik mij compleet ontredderd en had ik het gevoel dat ik labels op mij kreeg geplakt. Want ‘adoptie staat vaak gelijk aan hechtingsstoornissen’ en ‘die vraag naar rouwhulp wees erop dat ik met mijn hoofd tegen de muur gelopen was’.

Ik reed naar een vriendin en barstte in tranen uit. Zoveel mensen kunnen een kind krijgen en ik werkte al jarenlang met kinderen en zou alles geven voor mijn baby, maar zou afgekeurd worden omwille van mijn verleden. Ze raadde me aan om naar het Universitair Ziekenhuis van Jette te gaan, ze zijn er gespecialiseerd in verschillende fertiliteitsbehandelingen.

Daar voelde ik meteen dat het goed zat. Ik kreeg een gelijkaardige vragenlijst, maar had de tijd om die rustig in te vullen. En de psycholoog pakte het helemaal anders aan. Ze vroeg wat ik zelf kon meenemen uit mijn adoptie- en rouwproces in de opvoeding van een potentieel kindje. Ze stelde vragen over mijn rugzakje, maar liet me reflecteren over hoe dat net een meerwaarde kon betekenen voor mijn rol als mama. Natuurlijk zat ik ook hier vol spanning: deze mensen zouden beslissen of ik mijn droom zou mogen waarmaken. Ik was dan ook opgelucht toen ik na twee gesprekken groen licht kreeg.”

Geduld loont

Ook tijdens de lichamelijke onderzoeken had ik veel zenuwen. Maar ook daar had ik geluk: mijn baarmoeder bleek jonger te zijn dan mijn echte leeftijd. Aan de hand van vragen werd een donor gezocht. Ik koos voor een anonieme donor – iemand uit mijn vriendenkring leek me geen goed idee en een half-anonieme donor is mogelijk, maar je weet nooit op voorhand welke informatie je kind op zijn achttiende krijgt – en wachtte vol ongeduld. Omdat ik zelf Chileense ben, is mijn donor een Zuid-Amerikaanse man. Meer weet ik niet. Na twee pogingen was ik al zwanger. Zo’n onbeschrijflijk mooi moment, eindelijk zou ik mijn droom kunnen waarmaken.

Ik ben dan wel een bewust alleenstaande moeder, ik heb me nooit alleen gevoeld en heb nooit moeten rouwen om het feit er geen man in mijn leven was. Ik heb me vanaf het begin laten omringen door hulp. Ik zette volop in op zelfzorg – genoot onder andere van massages – en kon altijd rekenenen op mijn vriendinnen, buren en vroedvrouw. Die laatste kon me ook geruststellen als ik vragen had. Zo vond ik het ongelofelijk spannend om Lien – ook een van de meters van mijn kindje – te vragen om me bij te staan tijdens de bevalling. Dat is immers niet vanzelfsprekend, tijdens zo’n bevalling geef je jezelf letterlijk bloot, en ik wilde niemand tot last zijn. Mijn vroedvrouw overtuigde het toch te doen. Ze zei volmondig ja. Ik was zo blij dat ze er was. Het werd op het laatste moment een keizersnede en het was zo’n bewogen dag dat ik flarden vergeten was. Lien kon die voor me invullen.”

Miro, mijn droom

Op 28 maart is mijn droombaby geboren. Ik gaf hem de naam Miro, een verwijzing naar mijn oudere broer Ramiro in Chili. Die stuurt regelmatig berichtjes vanuit Chili om te vragen hoe het met zijn neefje gaat. En ook anderen overladen me met lieve berichten en steun. Het is ongelofelijk hoe gedragen wij ons voelen. Miro’s twee meters zijn er altijd voor mij, ik heb fantastische dorpsgenoten die eten komen brengen, vriendinnen die komen koken en op Moederdag heb ik zelfs bloemen ontvangen in naam van Miro.

Ik durf ook hulp aanvaarden: de kraamhulp komt elke week en er is zelfs al eens een vriendin komen slapen zodat ik zelf even slaap kon inhalen. Want als alleenstaande mama heb ik natuurlijk net dezelfde zorgen als andere mama’s: ik heb mij even slecht gevoeld omdat ik door de keizersnede niet die gedroomde natuurlijke bevalling had en ook toen de borstvoeding niet wilde lukken. Bovendien is er ondertussen verborgen reflux bij Miro vastgesteld, dat zorgt voor de nodige huiluurtjes. Vooral ’s avonds is het zwaar. Toch is het de mooiste tijd uit mijn leven, Miro is een prachtig geschenk en ik ben dolblij dat ik de stap heb gezet. En als er dan toch nog een man in ons leven komt, is hij meer dan welkom, want ik geloof nog steeds in een gezin mét vaderfiguur.”

Foto’s: Ilse Priem

Meer moedige verhalen van mama’s:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!