Voor het eerst mama: “De tepelkloven en tranen waren talrijk, maar het maakt ons wél gelukkig”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

21 augustus 2019: le moment suprême

“Toen ze me op voorhand vroegen of ik zonder epidurale verdoving wilde bevallen, zei ik volmondig ‘ja’. Niet uit stoerdoenerij, wél uit pure curiositeit. Bij tien centimeter ontsluiting wenste ik dat ik niet zo nieuwsgierig was geweest. Ik hield vol. Maar laat ons zeggen dat ik het idee om – als er ooit een tweede kind komt – zonder ruggenprik te bevallen, ver weg opgeborgen heb.

‘Eens de baby in je armen ligt, ben je de pijn vergeten’, had ik me laten wijsmaken. Een leugentje om bestwil. Mijn lijf trilde nog na terwijl de gynaecoloog de aangerichte schade dichtnaaide, en m’n kersverse zoon gulzig aan mijn linkertepel zoog. Of hij het juist deed wist ik niet. Het was tenslotte de eerste keer dat ik als melkfabriek fungeerde, en ik had me onvoldoende ingelezen tijdens de zwangerschap. Ik deed maar wat.

Milkdrunk

Als je de beeldbanken afschuimt en het woordje ‘breastfeeding‘ intikt, kom je vooral foto’s tegen van kersverse moeders die met een gelukzalige smile hun kindje de borst geven. En dat zonder wallen! Terwijl mijn mondhoeken alle kanten uitgingen door het speciale gevoel waar ik nog aan wennen moest. En over de gigantische theezakken onder mijn ogen wil ik liever niet uitweiden.

Maar wél over hoe hobbelig het borstvoedingsparcours kan zijn. Want geloof me, de tepelkloven en tranen waren talrijk. Om nog maar te zwijgen over de teleurstelling toen Otis onder de curve bleef. Iedere keer weer.

“Terwijl het maagje van mijn zoon eindelijk verzadigd was, lag er bij mij eerder een gigantische knoop in”

Het mannetje leek pas tevreden toen we na vijf maanden beslisten om kunstvoeding en moedermelk te combineren. Dan pas snapte ik wat mama’s precies bedoelen met milkdrunk: zijn oogjes rolden alle kanten op. Maar terwijl het maagje van mijn zoon eindelijk verzadigd was, lag er bij mij eerder een gigantische knoop in, want die flesvoeding paste niet bij het plaatje dat ik voor ogen had.

En plein public

Ook borstvoeding geven en plein public ging niet hélemaal zoals ik het me voorstelde. Een kind dat af en toe de borst lost, waardoor mensen je tepel – die trouwens twee keer zo groot is door de zuigkracht – in volle glorie kunnen bewonderen, is niet meteen iets waar ik bij stilstond. Ik verwachtte me eerder aan een rustig tafereel, waarbij het stofje van m’n top net genoeg omhoog gehesen was, waardoor de baby perfect bij de bron kon. Niet dus.

Maar bon, die nipple slips word je gewoon, het geluid van een elektrische borstkolf daarentegen niet. Ik heb ooit eens tijdens een zakelijk telefoongesprek moeten verzinnen dat mijn koffiezetapparaat wat raar deed, omdat de persoon aan de andere kant van de lijn vroeg waar dat lawaai vandaan kwam. Gênant.

Enkel bij mede-mama’s in een kolfruimte voel ik wat minder schroom; zij zitten tenslotte in hetzelfde schuitje. Maar daar heb je weer de prestatiedrang die opkomt: ‘Wow, heeft zij nu echt 220 cc in tien minuten bij elkaar gekregen?’

Functionele melkklieren

Dat mijn borsten even geen dienst doen als lustobjecten maar als functionele melkklieren vind ik prima, want mijn zoon en ik worden er – ondanks de struikelblokken – gelukkig van. En zolang het ons blij maakt, blijf ik volhouden. Ook al betekent dat dat hij dan voortdurend op me kleeft wanneer hij een minder dagje heeft. Hoeft het voor hem niet meer? Dan is het wat mij betreft ook oké!

I make milk, what’s your superpower?”

Ook de moeite om te lezen:

• Redactrice Veerle over haar fertiliteitsbehandelingen
• Voor het eerst mama: “Tijdens mijn zwangerschap verwachtte ik me aan doemscenario’s, maar dat viel best mee”
• Langvoeden: mama’s die lang(er) borstvoeding geven aan het woord