Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Corona: a never-ending story
Een tijdje geleden was ik er rotsvast van overtuigd dat het einde van de coronapandemie gepaard zou gaan met de start van de lente. In m’n fantasie zag ik een helderblauwe lucht en een zonovergoten park, vol gevaccineerde mensen die zorgeloos van een picknick genieten.
Maar niets is minder waar. M’n geliefkoosd seizoen is een paar dagen geleden begonnen, maar de slechte coronacijfers dwingen de politiek om sneller te schakelen, en weer te verstrengen.
“Er is licht aan het einde van de tunnel, we moeten nog even volhouden”, hoor ik Alexander De Croo en Jan Jambon voor de triljoenste keer herhalen tijdens de persconferentie. Een zin die ik precies een jaar geleden ter harte nam, maar twaalf maanden later eerder in twijfel trek. Pas op, de maatregelen probeer ik zo goed als mogelijk te volgen. Maar of de heisa écht bijna afgelopen is, blijft voorlopig nog dé grote vraag.
Een eerste ritje op de paardenmolen bijvoorbeeld. Ik gun het hem zó
De jaarlijkse kermis
Otis gaat nog nog steeds naar de crèche. Ik ben dus one of the lucky few die op de hulp kan rekenen van het moedige personeel van de kinderopvang. En gelukkig maar, want een freelancer die niet werkt, heeft geen centen. Punt.
Terwijl ouders met een schoolgaand kind het in deze tijden maar moeten zien klaar te spelen: preteaching en verlengde vakanties combineren met telewerk. Chapeau!
Maar toch maakt de situatie me vaak triest. O’tje kan zijn eigen grootouders niet knuffelen en moet het sinds hij zes maanden is, stellen met een dagelijkse wandeling. Ik denk dat hij iedere boom in en rond Grimbergen — want daar wonen we — gezien heeft. En hoewel ik me gelukkig mag prijzen, omdat het in de groene rand, zo fijn vertoeven is, verlang ik naar andere dingen om met hem te doen. Hoe klein of banaal ook. En dan is dat niet alleen omdat mijn kind van negentien maanden voortdurend in een tweestrijd zit: “wil ik nu stappen of in de buggy zitten?”
Een eerste ritje op de paardenmolen bijvoorbeeld. Ik gun het hem zó. In mijn gedachten zie ik hem fier zwaaien met de net gevangen flosj. Met een glimlach van oor tot oor. Maar op dat uitje naar de plaatselijke kermis is het nog even wachten. Nooit gedacht dat ik zo hard zou verlangen naar de geur van oliebollen en escargots met die typische kermisgeluiden op de achtergrond, waar ik vroeger hoorndol van werd. “Opgepast voor de start!” Wel, laat die nieuwe frisse start maar komen.
Welke ‘banale’ activiteiten missen jullie?
OOK LEZEN:
- Voor het eerst mama: “Bespaar je de moeite om in het geniep te snoepen, kindlief kan het geritsel van de verpakking van mijlenver horen”
- Voor het eerst mama: “Dat besmeurde snoetje met chocorestjes of uitgedroogde tandpasta heb ik in alle haast vaak niet gezien”
- Voor het eerst mama: “Mijn iPhone is hier hét perfecte afleidingsmanoeuvre”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!