Voor het eerst mama: “Al die tijd had hij pijn, terwijl wij het onaanvaardbare gedrag op de peuterpuberteit staken”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Het was een stralende zondag, en een bezoekje aan de jaarlijkse rommelmarkt — die zich op twee kilometer van ons huis bevond — stond op de planning. Een dag die schijnbaar geweldig zou worden.

Peuterpuberteit?

Otis is niet het type kind dat braafjes een hand geeft en in de nabijheid van mama en papa blijft. Integendeel. Van zodra we een stapje in de buitenwereld zetten, keert hij ons de rug toe en gaat hij volle vaart vooruit, recht op zijn doel af. Soms is dat een speeltuin. En in vele gevallen een kraan of graafmachine die langs de weg staat, want daar heeft hij om de een of andere reden een fascinatie voor.

Het was dus zéker aangeraden om een buggy mee te nemen, want we wilden hem absoluut niet uit het oog verliezen in een drukke menigte. Dat leek hij op het eerste zicht niet erg te vinden. Zijn focus lag eerder op z’n boterham met confituur, die hij tijdens de wandeling langs de standjes in geen tijd naar binnen speelde. “Die zit in zijn groeispurt zeker?”, zei een passant die een grapje probeerde te maken. Het was nog waar ook.

Lichtjes gegeneerd probeerde ik hem in te halen en verplichtte hem om aan mijn zijde te blijven en een hand te geven

De vrolijke stemming keerde snel. O’tje wilde letterlijk ieder speeltje dat hem in het oog sprong. Met spartelende voeten en bijbehorend geschreeuw probeerde mijn anders zo lief en zacht mannetje zijn ongenoegen te uiten. Dus deden we een poging om hem wat te laten stappen.

Zoals verwacht maakte hij zich vliegensvlug uit de voeten. Lichtjes gegeneerd probeerde ik hem in te halen en verplichtte hem om aan mijn zijde te blijven en een hand te geven. Bij wijze van protest ging hij zo hard hangen dat zijn billen de grond raakten.

Om verdere fiasco’s te voorkomen moest het boze mannetje weer de buggy in. Dat dit hem niet zinde werd gauw duidelijk, toen hij zijn net aangekochte piano — die gelukkig maar drie euro gekost had — met heel veel drama aan diggelen sloeg.

Gedurende het hele uitje werd Otis minstens tien keer in en uit de wandelwagen gehesen, om de gemoederen te bedaren. Zonder succes helaas.

Een wijze les

We wisten dat peuters driftbuien konden krijgen, maar dit was er naar onze mening zwaar over. Om wat te bekomen besloten we iets te gaan drinken, en gaven het mannetje een fles appelsap mét rietje om hem vijf minuutjes in toom te houden.

Plots zag ik het: een loopoor in al zijn glorie. Het mannetje had al die tijd pijn gehad, terwijl wij het onaanvaardbare gedrag op de peuterpuberteit staken. Met een dikke knuffel probeerde ik hem te troosten, en beloofde mezelf dat ik in de toekomst extra alert zal zijn wanneer hij zulke zware momenten heeft. Want geloof me: dit doen kinderen niet zomaar. Zo blijkt.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “We zwaaiden dolenthousiast, terwijl hij matig reageerde en naar de lichtjes staarde”
• Voor het eerst mama: “Ik bedankte de gasten in zijn plaats, terwijl hij reikhalzend naar de popcorn op tafel loerde”
• Voor het eerst mama: “Een peuter én een fiets naar huis dragen, iedere moeder kent dat wel”