Papa-talk: “De eerste echte ontmoeting met zijn kleine broer komt voor Lucas duidelijk als een schok”

Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5) en baby Theo. Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Carmen, een goede vriendin van Emma die ons kwam aflossen op het moment dat we naar het ziekenhuis snelden voor de geboorte, zal Lucas naar school brengen. ’s Ochtends maakt ze Lucas wakker en toont ze hem een filmpje dat we de avond voordien – tussen twee weeën door – voor hem opnamen. Daarin leggen we uit dat mama en papa in het ziekenhuis zijn omdat kleine baby uit de buik moet. Lucas neemt er weinig aanstoot aan en onderhandelt prompt een extra uitgebreid ontbijt. Onze plotse afwezigheid schept onvermoede culinaire perspectieven.

Rond 9 uur wandelt Lucas relatief onbezorgd door de schoolpoort. Gevulde boekentas vol boterhammen op de rug. Hij zwaait nog eens naar Carmen, een beetje verwonderd dat zij daar staat, en niet papa. Op dat exacte moment wordt 10 kilometer verderop zijn broer geboren.

“Ik vertel hem dat we morgen mama en broertje zullen bezoeken in het ziekenhuis. Alleen al die zin uitspreken bezorgt me een krop in de keel”

Na een lange, bewogen dag – ‘dag nul’ volgens ons geboorteboekje – kom ik thuis om Lucas onder de wol te steken. We doen ons avondritueel zoals anders. Tanden poetsen, liedjes zingen, dikke knuffel en oogjes toe. Ik vertel hem dat we morgen mama en broertje zullen bezoeken in het ziekenhuis. Alleen al die zin uitspreken bezorgt me een krop in de keel. “Is die dan uit de buik?”, vraagt hij. “Inderdaad. Uit de buik”, antwoord ik. “Slaap zacht.” Slik. Meer krijg ik niet gezegd.

Volgende dag: het moment van de waarheid. Lucas omknelt m’n hand stevig. Samen lopen we door de lange gang van de materniteit. Emma en Theo liggen helemaal aan het einde ervan. Mijn oudste zoon draagt een zomers hoedje en groet vrolijk twee verpleegkundigen die ons pad kruisen. Met grote ogen aanschouwt hij alle medische snufjes: de lampjes, knopjes, slangetjes en bergen kraamverband.

“Verbijsterd en afwachtend observeert hij zijn mama en dat kleine vreemde ventje, stevig tegen haar aangedrukt”

De deur van kamer 407 staat op een kier. Fel zonlicht op de kamer ontneemt ons enkele seconden het zicht. Daarna tekent Emma’s silhouet zich af. Ze draagt een losse jurk vol kleurrijke bloemen. In de holte van haar arm rust het hoofdje van Theo. Hij lijkt lichtjes verdoofd, milk drunk. Lucas verstijft en zegt minutenlang niets. Zo zelfverzekerd als hij daarnet door de gang marcheerde, zo verbijsterd en afwachtend observeert hij nu zijn mama en dat kleine vreemde ventje, stevig tegen haar aangedrukt.

Het duurt een tijd voor hij dichterbij durft te komen. “Kijk Lucas, daar is je broertje”, probeer ik. Hij knikt aarzelend. Zijn blik verraadt totale verwarring. Wat moet dit in hemelsnaam voorstellen? Ondanks al onze pogingen om de geboorte van Theo zo concreet mogelijk te maken, komt de eerste echte ontmoeting met z’n kleine broer duidelijk als een schok.

Nadat ik Theo ververst heb, proberen we een gezamenlijk fotomoment op bed. Lucas zit naast z’n mama en broer op de rand van het bed. “Geef je broer eens een kusje”, stelt Emma voor. We hopen beiden op een vertederend moment. Maar als we Theo in de buurt van Lucas willen brengen voor de foto, trekt hij zich instinctief terug. Daardoor valt hij bijna uit het bed. “Niets forceren”, concludeer ik. “Laat hem maar even de kat uit de boom kijken.”

“Kijk, een Triceratops”, zegt hij trots. Waarop hij de plastic hoorns van het beest in Theo’s nekje plant”

Een halfuurtje later breekt het ijs dan toch enigszins. Lucas opent het cadeautje dat we voor hem kochten en kirt van opwinding. Een dinoverzameling! Met de afstandsbediening laat hij het ziekenhuisbed meermaals op en neer bewegen. Hij duwt op een knop die mama bijna dubbel plooit in het bed. Emma kreunt demonstratief. Daar moet hij hard om lachen. Vervolgens wil hij weten wat er in de koelkast ligt en doet hij kaka op z’n potje. Ik laat hem naar buiten kijken door het ziekenhuisraam. Wat zitten we hoog! Een beetje herkenbare alledaagsheid lijkt hem vastere grond onder de voeten te geven.

Kort vóór oma en opa Lucas komen oppikken, wil hij zijn nieuwe dinosaurussen tonen aan Theo. “Kijk, een Triceratops”, zegt hij trots. Waarop hij de plastic hoorns van het beest in Theo’s nekje plant. “Voorzichtig, voorzichtig!”, schrik ik. “Theo is nog heel klein. Hij heeft graag dat je alles zachtjes doet.”

Lucas knikt kort. Hij zet de dino opzij en streelt z’n kleine broer op de plek waar de prehistorische reus twee rode puntjes achterliet. “Zachtjes”, zegt hij. “Zachtjes”, herhaal ik.

Meer columns van Thomas:

• Papa talk: “’Ik zie hem, ik zie hem! Hij heeft zwarte haartjes’, huil ik”
• Papa talk: “Als hij op zijn loopfiets springt, zie ik ons samen cols beklimmen. Bladeren we door een boekje, dan hoop ik dat hij een lezer wordt”
  
• Papa talk: “Na de geboorte van Lucas voelde ik me maandenlang uitgeput, angstig en kreeg ik depressieve gedachten”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!