Coronatijden: “Over die keer dat zangeres Adele mij deed verslikken in mijn croissant”

Redactrice Charlotte is mama van een zoon van 5 en een dochter van 10 maanden. Regelmatig pent ze haar persoonlijke verhalen over moederschap en opvoeden met een kleine knipoog neer.

Someone like you

“Ik was op mijn gemak de krant aan het lezen toen ik plots mijn ogen niet kon geloven. Wie zag ik daar schitteren in haar nieuwe strakke lichaam? Mijn spirit animal en beste vriendin zangeres Adele. Ze stond bijna onherkenbaar en fel afgeslankt op de foto ter ere van haar 32ste verjaardag.

Hoe goed ziet ze er wel niet uit? Die coronakilo’s hebben duidelijk geen vat op haar. Maar meteen dacht ik ook: “Nu laat je me in de steek. Ik vond je eigenlijk stiekem éxtra leuk omdat er eindelijk nog eens een prachtige diva rondliep zonder maatje 36. Ik beschouwde je zo wat als mijn tweelingszus: een beetje molliger, allebei goed in zingen -ok, jij misschien net iets beter-, kinderen van dezelfde leeftijd… En dan ga jij er plots zo slank uitzien! Zo niet hé, Adele. Nu blijf ik alleen achter met mijn vetrollen.”

Rond maar verre van gezond

Die vetrollen, ik omarm ze niet. Want voor ik word beschuldigd van body shaming en anti-maatjes-meer moet je weten dat ik héél graag maat 44 of 46 zou hebben, maar dan wel met een gezond vetpercentage en een gezond lichaam. Vandaag draag ik maat 42, maar ik besta wel uit zowat 33 procent puur vet. Niet zo rond en gezond, dus. Jammer genoeg is het niet mijn natuurlijke aanleg om een mooie dikke poep en wulpse borsten te hebben. Ik heb mij gewoon laten gaan. Ik eet graag, ik drink graag. Punt.

Jammer genoeg is het niet mijn natuurlijke aanleg om een mooie dikke poep en wulpse borsten te hebben. Ik heb mij gewoon laten gaan. Ik eet graag, ik drink graag. Punt.

‘Pas bevallen-excuus’ uitgeput

Terwijl ik mijn croissant met aalbessengelei rustig naar binnen werkte, deed Adele mij dus verder nadenken over mijn lichaam. Het ding is dat ik mijn kinderen al zo’n dikke vijf jaar als excuus gebruik. Als in: ‘Ik heb wel een kind gekregen hé.’ ‘Oh proficiat, hoe oud is dat boeleke?’ ‘Hij wordt vier… jaar.’ Laat ons eerlijk zijn: ik ben gewoon een luie doos.

En blijkbaar zijn we toch echt bestemd om beste vriendinnen te zijn, want Adele heeft zowat hetzelfde probleem: we zijn twee luie dozen die niét graag sporten. Alleen is zij nu definitief vertrokken uit luilekkerland en beginnen bewegen en begin ik te zweten van de gedachte alleen al.

Maar de waarheid heeft me door die foto wél ingehaald: ook ik moet eens sterk beginnen investeren in een gezonder lichaam. Maar kan ik dat wel zonder personal trainer en een privé-kok die mij niet laat grijpen naar de eerste beste zak chips na een moeilijke werkdag?

Light in de lockdown?

Ik probeer de uitdaging te accepteren, Adele. Ik doe met je mee. Vanaf nu beloof ik die afgedankte stappenteller van mijn vriend elke dag te dragen om 8.000 stappen te zetten.  Geen 10.000, want we moeten nu ook niet gaan overdrijven. 8.000 is best al moeilijk als je letterlijk een hele dag vanachter de laptop kunt werken.

Ik droom er nu al van: voor het eerst in mijn leven mijn eigen versie van een summerproof lichaam dat ik kan showen op het strand! Of wacht eens even? Geen kat die het zal zien door corona. En zo sluimert er al meteen een nieuw perfect excuus om alles toch nog even uit te stellen…Want tja, hello, it’s me, de luie doos.”

Lees ook:

• Coronatijden: over hoe verwarrend de plek ’thuis’ is geworden voor mijn kinderen
• Thuiswerk en kleine kindjes: “Welkom aan mijn bureau, ook wel gekend als de eeuwig vuile keukentafel”
• Coronatijden: over die keer dat de momzilla in mij ontwaakte