Mama-talk: “Wie denkt dat het tweede kind een kopie zal zijn, heeft het mis”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Een tweede kind: het leven zoals het is

Otis was — op verkoudheden en enkele korte moeilijke fases na — altijd een goede slaper. Rond z’n zeven maanden sliep hij probleemloos door en werd hij dagelijks op een schappelijk uur wakker. En ik was zo naïef om te denken dat het ook zo met zijn zus zou verlopen. Zij ging in mijn hoofd gewoon een kopie zijn van haar broer, maar dan met langer haar en een jurkje aan. Mijn wallen en wazige blik zullen verraden dat het er nu helemaal anders aan toe gaat. Want de baby slaapt soms door. Maar vaker niet.

Ze laat me aan de lijve ondervinden wat slaapregressies en sprongetjes zijn, en als kers op de taart trakteert O’tje ons nu ook geregeld op een nachtelijke huilbui, omdat hij bang is van de kermis — don’t ask — of een plasje moet doen. De kans op slapeloze nachten met twee kinderen is op papier dubbel zo groot, en dat is in werkelijkheid dus ook écht zo.

Een zaterdag voelt als een maandag, want vroege vogel Mona begint al om halfzes te brabbelen. Dat het schattig klinkt, staat buiten kijf. Maar een uurtje later zou snoeziger zijn. Een gevoel van spijt is het eerste wat dan overheerst. Waarom moest ik weer zo nodig een serie bingewatchen tot middernacht? Dan maar opstaan, en de té felle badkamerverlichting trotseren.

Terwijl ik haar verschoon is ze druk in de weer met het pakje billendoekjes, waar ze dagelijks haar bewonderenswaardig sterke buikspieren voor gebruikt heeft om ze te kunnen bemachtigen. En ondertussen hoop ik dat ze Otis niet wekt met haar oorverdovende dada’tjes.

Eens beneden rollen haar tranen overvloedig omdat ze de stoel verafschuwt en wilt kruipen. Ze zit namelijk volop in de ontdekkingsfase, en vooral stopcontacten en kabels behoren tot haar interesse. Naar mijn gevoel was haar broer een iets voorzichtiger kind. Oké, de trappen vond hij wel aantrekkelijk, maar voorts bleef hij vaak braafjes op het vloerkleed in de woonkamer spelen.

Het kan natuurlijk zijn dat ik die periode wat verbloem, en bepaalde herinneringen onderdruk. Neem het mij niet kwalijk, het is de schuld van mijn wazige moederbrein. Maar tot zover ik ze tegenover elkaar kan stellen, lijkt onze dochter eerder een nieuwsgierige waaghals met een grappige lach die verraadt dat ze iets van plan is. Dat we ogen op onze rug moeten hebben is een understatement. En dat is niet meteen handig wanneer je achter de kleuter aanholt omdat hij met zijn chocohandjes naar de zetel loopt.

Het is nog geen elf uur en er is al een hele dag gepasseerd. De honger is groot en dochterlief hunkert naar groentenpap die bij voorkeur uit een potje komt. Want een verse maaltijd is zo overschat. Ook daarin verschillen broer en zus met elkaar. Ik besef steeds meer dat het ene niet te vergelijken is met het andere. Het eerste kind, is niet het tweede. En eigenlijk had ik al sinds de kraamtijd moeten inzien dat het bij haar totaal ander ging verlopen, want die periode kreeg een wrange nasmaak omdat onze lieve kleine baby met gezondheidsproblemen kampte.

Onze kinderen zijn verschillend. Maar ik zie ze beiden doodgraag. Al moet ik stiekem toegeven dat ik blij ben wanneer ik ze ’s avonds in bed kan steken. De ontplofte keuken en de woonkamer die behangen is met speelgoed opruimen, is dan het laatste wat er op mijn to-dolijst staat. Daarna nog even televisie kijken, en mezelf beloven dat ik het bij maximum twee afleveringen van mijn favoriete serie zal houden. Want morgen moet ik er weer vroeg uit. Weet je nog?

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!