Nadat Kim twee keer de strijd aanging tegen de ziekte van Hodgkin, belandde ze in de premenopauze. Na jaren proberen om zwanger te worden, besloot ze haar kinderwens op te bergen. Tot er opeens een mirakel gebeurde. En dat wonderkindje kreeg de naam Harley.

“Ik heb altijd geweten dat ik mama wilde worden. Al tijdens mijn secundaire studies koos ik voor de opleiding kinderzorg omdat ik zo graag met kinderen bezig ben. Ik had een heel duidelijk toekomstbeeld voor me: ik wilde een jonge mama worden. In 2007, het jaar dat ik afstudeerde, werd ik ziek. De dokters dachten initieel dat ik klierkoorts had en dat ik moest uitzieken. Pas toen ik maanden later een eivormig gezwel op mijn borstbeen had, werd ik naar een oncoloog gestuurd. Het verdict was hard: de ziekte van Hodgkin, een soort van lymfeklierkanker.“

Donderslag bij heldere hemel

“Het nieuws kwam als donderslag bij heldere hemel. Ik zat in de fleur van mijn leven, was net gestart met werken, genoot van vrienden en familie en ging graag op stap. Opeens stond de wereld even stil. Toch was ik positief. Ik had grote overlevingskansen en was vastberaden: de kanker zou mij niet klein krijgen. Dat deed hij ook niet. Ik kreeg zes chemo’s en was daar telkens wel ziek van, maar er was genoeg pauze om af en toe uit te gaan. En ja hoor, na de behandeling was ik stabiel. Ik ging terug werken en moest enkel nog op controle gaan. Mijn menstruatie was vanzelf terug op gang gekomen, maar met kinderen was ik op dat moment nog niet bezig. Ik wilde leven en genieten.“

“Toen ik een tijdje later een knobbeltje op mijn sleutelbeen ontdekte, zag het er veel minder goed uit. Ik was hervallen en had uitzaaiingen op vier verschillende plaatsen. Mijn overlevingskans was slechts 25 procent en ik had een stamceltransplantatie nodig. Deze keer volgde er zware chemo, een stamceltransplantatie en bestralingen. De behandeling was loodzwaar. Nadat mijn lichaam zwak genoeg was van de chemo’s, volgde het terugplaatsen van de bewerkte stamcellen. Tijdens die stamceltransplantatie moest ik in quarantaine. Mijn lichaam was zo verzwakt dat iedere kleine infectie me fataal kon worden. Ik was vaak buiten bewustzijn en herinner mij weinig van deze periode. Misschien maar goed …  Daarna kwamen er nog eens dertig bestralingen. Die hebben ervoor gezorgd dat ik onvruchtbaar werd.”

Boosheid en schuldgevoelens

“Vaak wordt er bij een meisje van mijn leeftijd met kanker eerst een hormonenkuur opgestart om eicellen te laten rijpen, en worden die erna ingevroren voor een latere kinderwens. Maar omdat het zo ernstig was, was daar geen tijd meer voor. Na de tweede keer kwam mijn menstruatie niet meer vanzelf terug op gang. Meer zelfs: ik kwam in de premenopauze terecht. Ik voelde mij met momenten een oud vrouwtje. Ik kreeg vapeurs, mijn haar werd broos en had veel humeurschommelingen.”

“Nico was er al die tijd voor mij. Niet als mijn partner, wel als goede vriend. Hij was al jaren de beste vriend van mijn broer en was kind aan huis. Ik had heel veel aan zijn steun, hij deed veel voor mij. Als ik een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven, bracht hij bezoekjes met mijn hondje om mij op te beuren, en regelmatig zaten we samen aan het ontbijt als hij was uitgegaan met mijn broer. Het was fijn om hem in mijn buurt te hebben. Niet lang na mijn genezing besloten we voor elkaar te kiezen en een relatie aan te gaan. We kenden elkaar al door en door en wisten heel goed wat we aan elkaar hadden. Omdat we wisten dat kinderen krijgen niet evident zou worden, besloten we er na enkele maanden al voor te gaan. Nico was er net als ik helemaal klaar voor. En ik wilde dolgraag een jonge mama zijn.“

“We startten onze zoektocht en de eerste arts was geruststellend: er was zeker hoop. Met hormoonbehandelingen zouden mijn ‘slapende eierstokken’ terug wakker kunnen worden. Een garantie was er niet, maar het was het proberen waard. Toen er na twee jaar niets veranderde en ik nog steeds in mijn menopauze zat, was ik kwaad en voelde ik me gefaald. Mijn lichaam deed niet wat ik verwachtte en hoopte. We besloten er de brui aan te geven en het over een andere boeg te gooien.”

“De dokter stelde een eiceldonatie voor: een eitje van een donor zou bevrucht worden met het sperma van Nico en bij mij ingeplant worden. Maar dat zag ik totaal niet zitten. Het idee dat een eicel van een vreemd persoon in mij geplant zou worden, boezemde mij angst in. Wat als het kind totaal niet op mij zou lijken? En we wisten niets van deze donor. Bovendien hadden we even genoeg van al die hormoonbehandelingen. Zo’n traject weegt zwaar op je relatie: er is hoop, maar er is ook veel verdriet. Iedereen verwerkt dat op zijn eigen manier. Gelukkig kenden we elkaar goed en vonden we elkaar steeds terug. Maar ook voor je seksleven is zo’n behandeling geen pretje: ‘nu moeten we vrijen’, ‘nu niet’: de spontaniteit was volledig weg. Een pauze moest ons ademruimte geven.”

Tijd voor een adempauze

“We besloten een huis te kopen en verbouwen. Het deed deugd om even niet aan baby’s te denken. Na onze ‘pauze’ kwam mijn zus Nicky in beeld. Zij stelde voor om donor te worden. Hoewel ik eerst resoluut tegen was, kon ik me er toch wel in vinden. Hetzelfde DNA, veel gelijkenissen… Weer een lichtpuntje. Toch mag je ook zo’n donatie niet onderschatten. Opnieuw volgden hormoonbehandelingen, medische testen, maar ook gesprekken met psychologen: de mallemolen begon terug. Ook mijn zus moest een hormoonbehandeling volgen. Uiteindelijk doneerde ze tien eicellen, allemaal potentiële baby’s. Daarna was het bang afwachten. Zou het deze keer lukken? Kon er een eitje ingeplant worden? En zou er dan effectief een zwangerschap volgen? Een vruchtbaarheidstraject vraagt erg veel geduld.”

“Kon er een bevruchte eicel ingeplant worden, dan was het enthousiasme groot, maar als de zwangerschap daarna toch niet lukte, was de teleurstelling des te groter. Het werd steeds moeilijker om enthousiast te zijn. Die rollercoaster is psychisch en lichamelijk zo zwaar. Mensen zeggen wel dat je er niet mee moet bezig zijn, maar je moet behandelingen krijgen, op bepaalde tijdstippen in het ziekenhuis zijn: je wordt echt geleefd. Je kan er onmogelijk niet mee bezig zijn.“

“Toen het niet bleek te werken, wilde ik niet meer. Ik zat in zak en as. Ik voelde mij een teleurstelling. We wilden allebei kinderen en het was mijn schuld dat ik Nico niet kon geven waarvan hij droomde. We keken nog voor pleegzorg, maar voor mij was dat te pijnlijk. En adoptie zou weeral jaren aanslepen en kostte bovendien handenvol geld. We besloten onze kinderwens op te bergen en op zoek te gaan naar een nieuw toekomstbeeld. We wilden ons huis verkopen – die grote tuin hadden we toch niet meer nodig – en planden een grote reis naar Florida. Er volgde een zwaar rouwproces. We moesten ons hele toekomstbeeld bijstellen. En hoewel we blij waren voor anderen, voelden de talrijke babyshowers, gender reveal party’s of babyborrels telkens als een steek.”

Van paniek naar vreugde

“Enkele maanden later kreeg ik opeens een bloeding. Ik kreeg meteen doemscenario’s in mijn hoofd. Zou ik weer ziek zijn? Wat was hier aan de hand? In het ziekenhuis werd ik gerustgesteld: het was geen heropflakkering van mijn ziekte, maar een menstruatie. Geen haar op mijn hoofd dacht op dat moment nog aan kinderen, ik kon het mentaal niet aan om dit proces nog eens te moeten doorstaan. Ik had geen hoop meer. Maar toen een volgende bloeding uitbleef, besloot ik nog eens een zwangerschapstest te doen: ik had nog een hele schuif volliggen. En daar was opeens een plusje. Ik rende naar boven, Nico sliep nog, maar ik sprong als een bezetene bovenop hem. Ook hij was zo gelukkig.”

“Maar hoe dolenthousiast ik ook was, even snel landde ik terug met mijn voeten op de grond. We hadden 6,5 jaar geprobeerd en niets lukte. De kans dat dit echt een zwangerschap zou zijn, was ongelofelijk klein. De dokter wist ons te zeggen dat de zwangerschapshormonen er duidelijk waren, maar op de echo was niets te zien. Na enkele weken – we werden nauwlettend opgevolgd – was er wel een baby én een hartslag. We zouden alsnog een kind krijgen. Als alles goed ging tenminste.”

Ons mirakeltje

“Het was geen droomzwangerschap, maar we waren dolgelukkig met ons aapje. Er was veel ongerustheid, maar gelukkig ook veel vreugde. We leefden van lichtpuntje naar lichtpuntje. Telkens als de gynaecoloog goed nieuws had, waren we even opgelucht. Maar toch was er steeds die knagende angst: zou ik wel veilig kunnen bevallen? Toen Harley ter wereld kwam, konden we pas echt zorgeloos gelukkig zijn. Het is ons kleine wondertje. Tijdens de zwangerschap noemden we haar baby monkey, en nu is ‘aapje’ nog steeds haar snoezelnaampje. Ik ben trouwens heel gelukkig dat we ons huis met tuin nog niet hadden verkocht, want tijdens de afgelopen lockdowns heeft Harley er heerlijk in kunnen spelen. En die reis naar Florida zullen we ooit doen als ze groot genoeg is. In maart vieren we haar derde verjaardag en ze doet het fantastisch.”

“Na mijn bevalling is mijn menstruatie niet terug op gang gekomen. Dokters denken aan een opflakkering. Harley zal ons enige kindje blijven, en dat vinden we prima. We zullen nooit zeker zijn hoe Harley er toch is kunnen komen, maar het maakt ons eigenlijk niets uit: wij zijn dolgelukkig met ons kleine mirakeltje. Nu is het onze grote droom om haar gezond groot te brengen, en samen te genieten met familie en vrienden. Want we kunnen niet hard genoeg benadrukken hoeveel steun en liefde we van hen gehad hebben doorheen het hele proces.”

Meer verhalen van ouders:

• Mijn verhaal: Kims dochtertje heeft cerebrale parese door een hersenbloeding na de geboorte
• Mijn verhaal: Margots zoontje overleed aan een hersentumor, nu heeft ze vzw Kleine Tijger opgericht
• Mijn verhaal: Febe heeft endometriose en probeert een kindje te krijgen via IVF

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!