Mijn verhaal: mama Nienke belandde voor de tweede keer in een rolstoel

Door Leila Kandil

03 jun 2021

Nienke Vrolijk, mama van een peuter en een kleuter kwam tien jaar geleden voor drie jaar in een rolstoel terecht. Na twee jaar revalidatie kreeg ze twee kindjes. Helaas kwamen de klachten terug en probeert ze nu voor de tweede keer uit een rolstoel te komen. Lees haar aangrijpende verhaal.

Plots kon ik niet meer lopen

Nienke: “Ik kreeg plots heel veel pijn in mijn voet. Net toen we op onze droomreis naar Amerika gingen vertrekken. We vertrokken toch, maar ik nam krukken mee. Ik had een superleuke baan als kinderwerker en gaf dansles, kookles en weerbaarheidstrainingen aan kinderen. En opeens kon ik niet meer op mijn voeten staan.

Ik leende een rolstoel in het ziekenhuis. En daar zat ik uiteindelijk drie jaar in.

Na de vakantie ging ik bij de huisarts langs. Die vermoedde dat het om een ontsteking ging. Met een injectie tegen de ontsteking zou ik snel weer de oude zijn. Maar dat gebeurde niet. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar concludeerden ze dat ik die injectie nooit had mogen krijgen. Ik bleek een peesplaatonsteking aan beide voeten te hebben en dat ging zeker twee jaar duren zeiden de dokters. Op dat moment kon ik niet meer staan of lopen. Ik leende een rolstoel in het ziekenhuis. En daar zat ik uiteindelijk drie jaar in.

Ondanks alle pogingen om van de klachten af te komen zat ik drie jaar later nog steeds met veel pijn in de rolstoel. Toen ik daarbij door een overbelast stuitje ook niet meer kon zitten besloten we opnieuw te gaan zoeken naar een oplossing. Uiteindelijk kwamen we bij een voetfysiotherapeut die zei dat de peesplaatonstekingen inmiddels weg waren, maar ik mijn voeten heel langzaam moest gaan trainen. Er volgde een zware revalidatieperiode van twee jaar. In het begin liep ik wandelingetjes van 3 minuten, 3 keer per week. Twee jaar later wandelde ik 10 km. Ik kon nog steeds lang niet alles maar wel een heel stuk meer.

Ik zit weer in een rolstoel, niet wetende hoelang het deze keer zal zijn.

Tijdens mijn tweede zwangerschap kwamen de klachten terug

Mijn man en ik besloten om aan kinderen te beginnen en niet veel later kregen we ons eerste kindje. Ik had na die eerste zwangerschap best wel last van bekkeninstabiliteit, maar al bij al bleef ik me goed voelen. Maar toen we ons tweede kindje kregen, kwamen de klachten van enkele jaren geleden terug. Opnieuw wist niemand wat er echt aan de hand was. Ik heb opnieuw vanalles geprobeerd. Uiteindelijk belandde ik voor de tweede keer in de rolstoel omdat ik weer niet kon staan en lopen.

Een sterke man en hulp van buitenaf

Ik ben mama, maar ik kan niet zelf koken, stofzuigen of de vaatwasser inladen. Dat maakt het leven met twee kleine kindjes natuurlijk niet gemakkelijk. Gelukkig is mijn man een rots die heel veel van de huishoudelijke taken op zich neemt. En ook de hulp van mijn ouders is heel groot en onmisbaar.

Mijn man vertrekt ’s avonds nooit voordat we echt helemaal zeker zijn dat de kinderen slapen. Als er toch nog eentje naar het toilet moet, kan ik niet helpen.

Tijdens de tweede quarantaine periode konden onze kindjes gelukkig naar de noodopvang op school. En intussen krijgen we ook externe hulp voor in het huishouden. Maar mijn man moet zoveel mogelijk thuis zijn wanneer de kinderen dat zijn. Ik kan vrijwel niet heen en weer lopen. Mijn man vertrekt ’s avonds nooit voordat we echt helemaal zeker zijn dat de kinderen slapen. Als er toch nog eentje naar het toilet moet, kan ik niet helpen. We doen ons best, maar ik kan je vertellen dat ons systeem op dit moment behoorlijk overbelast is.

Niet bij de pakken blijven zitten

Net als 10 jaar geleden zit ik opnieuw aan huis gekluisterd. Toen dan vorig jaar iedereen dat lot bedeeld was, besloot ik om mijn creativiteit online te uiten. Tijdens mijn job als kinderwerker en in de kinderpsychiatrie kon ik mijn muzikaliteit, creativiteit en passie voor dansen kwijt in kinderactiviteiten en weerbaarheidstrainingen. Die ervaring zette ik om in een leuk online aanbod voor kinderen en hun ouders. En ik kreeg steeds meer volgers. Mijn Instagramaccount Vrolijke koters kent intussen meer dan 6000 volgers.

Er is meer achter de schone schijn

Maar ik voelde me niet goed bij die vrolijkheid voor de schermen, terwijl het eigenlijk echt niet goed met gaat. Naast het niet kunnen staan en lopen kreeg ik last van chronische keelklachten waardoor ik uiteindelijk twee maanden lang niet meer kon praten. Toen ik depressief daarvan werd en weer wilde starten met antidepressiva ging dat compleet mis. Naast het hebben van hele heftige bijwerkingen als misselijkheid, flauwvallerig zijn en hartkloppingen werd ik heel angstig. Ik word nu begeleid en het gaat alweer een stuk beter met me. Inmiddels ben ik ook voor de tweede keer bezig met een revalidatie programma om weer uit de rolstoel te komen.

Ik merk dat de meeste mensen er echt geen idee van hebben hoe moeilijk soms de meest vanzelfsprekende dingen kunnen zijn.

Intussen besloot ik om niet alleen de vrolijke knutselwerkjes te tonen, maar om ook heel open over mijn situatie en gevoel te praten. Ik wil echt heel graag veel meer openheid creëren rond psychische en lichamelijke klachten. Want ik merk dat de meeste mensen er echt geen idee van hebben hoe moeilijk soms de meest vanzelfsprekende dingen kunnen zijn.

Daarom breng ik intussen op mijn eigen Instagramaccount Nienke Vrolijk mijn eigen verhaal. Zodat zoveel mogelijk mensen zien en begrijpen dat het leven niet altijd zo perfect is als wat je vaak ziet op Instagram.

WIL JIJ JOUW MAMAVERHAAL VERTELLEN?

Mail dan naar info@libelle.be en vertel het ons in het kort. Dan nemen we snel contact met je op om het hele verhaal te horen.

MEER VERHALEN LEZEN?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!