Mike (41) is door zijn ziekte niet meer de stoere papa die hij was

Deze minireeks gaat over vaders die door omstandigheden niet 100 procent papa kunnen zijn. Deel 3: Mike (41) is door zijn ziekte niet meer de stoere papa die hij was.

Twee jaar geleden zag het leven van Mike er rooskleurig uit. Een lieve vrouw, twee schatten van dochters, een mooi huis, een leuke job … Nooit had hij kunnen denken dat het chronisch vermoeidheidssyndroom hem zo klein zou krijgen, dat zelfs de kleinste inspanning hem zou kunnen uitputten. Zijn relatie liep op de klippen, hij verloor zijn job en verhuisde naar een appartement.

“Als papa wil je alleen maar dat je kinderen gelukkig zijn en dat ze niks tekortkomen. Door mijn ziekte zijn er veel dingen veranderd, voor iedereen. Ik ben nog altijd dezelfde papa voor mijn dochtertjes, en ik wil nog altijd dezelfde dingen voor hen. Maar ik heb mijn beperkingen als vader wel moeten leren aanvaarden.”

Nu zijn het vooral Laura (9) en Luna (3) die Mikes leven zin geven. “Als ik Luna in bed stop en ze zegt tegen mij: ‘Papa, ik zie u graag’, dan weet ik dat ik goed bezig ben. Meer dan vroeger besef ik dat mijn kinderen betekenis geven aan mijn leven, dat ik er ben om hen op te voeden tot mooie mensen. En ik probeer dat elke dag weer. Maar het verschil met vroeger is groot. CVS zorgt ervoor dat ik mij constant grieperig voel: ik sta slap op mijn benen, heb spierpijn, voel me futloos.

Vroeger ging ik met mijn dochters zwemmen en fietsen. Nu breekt mijn hart als laura ziet dat ik uitgeput ben en me naar bed stuurt

Vroeger was ik een actieve papa: we maakten vaak lange fietstochten of gingen zwemmen. Nu kan ik zelfs niet meer met de kinderen naar school fietsen, die op anderhalve kilometer van ons huis ligt. Hoe graag ik het ook wil, ik kan niet meer de papa zijn van vroeger.

Laura is een flinke meid, ze begrijpt dat er veel dingen veranderd zijn en helpt me op heel veel vlakken. Mijn hart breekt als ze ziet dat ik het moeilijk heb en zegt dat ik een uurtje moet gaan slapen. Ik die zo sterk was vroeger, moet nu soms mijn dochtertje de stofzuiger geven omdat het niet meer gaat.

Als de kinderen bij mij zijn, doe ik extra mijn best, maar alles vergt zo veel energie. Tegen half negen ’s avonds is mijn pijp uit. Samen hebben we wel naar oplossingen gezocht. We gaan bijvoorbeeld naar de speeltuin, omdat ik daar aan de kant op een bankje kan zitten.

Ik die zo sterk was vroeger, moet nu soms mijn dochtertje de stofzuiger geven omdat het niet meer gaat.

Laura weet dat ik dingen vergeet, en daarom gaat ze soms mee naar de winkel om me te helpen. Ook financieel is het een grote aanpassing, ik moest immers mijn job opgeven. Toen ik nog werkte, trakteerde ik mijn meisjes af en toe op iets speciaals. Nu moet ik elke keer zeggen dat ik niet alles kan kopen wat ze willen. En dat doet altijd weer pijn.

Maar mijn dochters zijn schitterend, en ze hebben veel begrip. Ze willen natuurlijk dat hun papa weer gezond wordt, en ze voelen ook dat ik ondanks mijn beperkingen mijn uiterste best doe.

Pas nu besef ik hoeveel kracht kinderen je kunnen geven. Ik hoop nog steeds op een dag weer met hen te kunnen ravotten in de tuin, maar ik heb inmiddels aanvaard dat het nu anders moet. Ik kan niet meer zoveel als vroeger, maar de dingen die wel wél samen doen, zijn extra waardevol geworden.”

Lees ook:

• Kevin (29) kan er niet aan wennen dat zijn dochter om de week bij zijn ex woont
• Verhuizen met kinderen? 6 cruciale tips
• Mijn Verhaal: Karl werd papa van drie kinderen via een anonieme donor

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!