Kevin (29) kan er niet aan wennen dat zijn dochter om de week bij zijn ex woont

Deze minireeks gaat over vaders die niet 100 procent papa kunnen zijn. Deel 1: Kevin (29) heeft het na al die jaren nog steeds moeilijk dat zijn dochter om de week bij zijn ex woont.

“Kon ik maar élke dag papa zijn”

Kevin: “Mijn eigen ouders zijn gescheiden toen ik zo oud was als Zoë nu: negen jaar. Ik heb mijzelf altijd voorgenomen om ervoor te zorgen dat haar zoiets nooit zou overkomen. Helaas heb je het leven niet altijd in de hand … Vijf jaar geleden kochten mijn ex-vrouw en ik een huis en kregen we een prachtige dochter. Daarna liep het fout tussen ons. Hoewel ik Zoë een scheiding had willen besparen, besefte ik ook dat je omwille van een kind niet kunt samenblijven.”

Het beste voor Zoë

Samen met zijn ex zocht Kevin lang naar een ideale regeling voor Zoë. Nadat ze verschillende opties hadden overlopen, besloten ze om elk een week voor hun dochter te zorgen, van maandag tot maandag. Afscheid nemen aan de schoolpoort werd voor Zoë wekelijkse kost.

Kevin: “Als ze een week bij mij is geweest, zet ik haar maandagochtend af aan de schoolpoort, waar haar mama haar dan ’s avonds weer komt ophalen. Op die manier hoeven mijn ex en ik elkaar niet te zien, wat in het begin van onze scheiding maar goed was ook. Ik herinner me nog hoe ik me de eerste weken voelde als ze niet thuis was. Het is niet alleen een emotionele periode omdat je je kind mist, maar ook omdat je beseft dat je leven een wending heeft genomen die je nooit verwacht had en niet zelf gekozen hebt.

Ondraaglijke stilte

Ik moest mijn scheiding verwerken, en tegelijkertijd moest ik me sterk houden voor mijn kind, want voor haar was het al moeilijk genoeg. Drie maanden lang heb ik haar in de weken dat ze bij mijn ex was van het begin tot het einde gemist. Zodra Zoë naar haar mama was, wilde ik haar weer terug. De stilte in huis was ondraaglijk. In het begin belde ik haar dan weleens op, maar dat maakte het zowel voor Zoë als voor mij nog moeilijker. Vooral omdat we elkaar niet konden knuffelen. Als je je kinderen elke dag ziet, kun je je gewoon niet voorstellen hoeveel pijn het doet om ze een hele week te moeten missen.

Mijn ex en ik woonden niet zo ver van elkaar en ik kwam hen soms tegen in de winkel. Voor mij waren dat gestolen momenten: ik was zo blij dat ik Zoë even had gezien en dat we elkaar hadden kunnen vastpakken, al was het maar vijf minuten.

Soms kwam ik zoë toevallig met haar moeder tegen in de winkel. Dan was ik zo blij dat ik haar eens kon vastpakken en knuffelen

Leren vlechten

Als alleenstaande papa kreeg ik ook te maken met heel wat ‘probleempjes’ waar ik op voorhand nooit aan gedacht had. Ik kon bijvoorbeeld geen vlecht leggen in Zoë’s lange haren. ‘Hij is te los, papa! Hij is te scheef, papa! Hij zit te vast, papa!’ riep ze dan. Daar heb ik heel wat uurtjes op moeten oefenen (lacht)

Al zie ik Zoë misschien maar om de week, het is net daardoor dat we naar elkaar zijn toegegroeid. Wat me vooral verbaast, is dat het missen er na vier jaar niet minder op geworden is. Ik dacht dat ik eraan zou wennen, maar de weken dat ze niet bij me is, duren voor mij extra lang. Mijn nieuwe vriendin heeft twee zoontjes, maar ook zij kunnen Zoë niet vervangen.

Ik wil de beste papa voor mijn dochter zijn die ik kan zijn en het enige wat ik wil, is dat ze gelukkig is. Tijdens de week dat ze bij haar mama woont, blijf ik nog steeds haar papa. Ze weet dat ze me altijd mag bellen en dat ik er ben voor haar. Maar geloof me, voor een vader is het niet gemakkelijk om een hele week lang aan de zijlijn te moeten staan.”

(Tekst: Lisa Gabriëls voor Libelle Mama magazine)

Lees ook:

• Single papa’s: zo doen Bram en Bart het
• Openhartig: 3 papa’s over hun veel te vroeg geboren wondertjes
• De ‘nieuwe’ papa: waarom steeds meer mannen hun vaderrol willen verdiepen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!