Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Terwijl de kinderen nog vreedzaam in de armen van Morpheus liggen, probeer ik mezelf in alle stilte klaar te maken. Twintig minuten later hoor ik mijn vriend moeizaam de trap op lopen. Met de ogen halfgesloten, en verwilderde haren, begeeft hij zich richting de kamer van Otis.
Een poging om onze zoon van vier te wekken wordt ontvangen met een verontwaardigde frons en een vastbesloten “nog 5 minuten”. Om dan pas veel later uit z’n bed te kruipen met een humeur dat lijkt op een mix van een overstuur vogeltje en een klagende deur. “Ik wil nog een beetje slapen”, zegt hij dan. Terwijl hij iedere avond onnoemelijk veel excuses gebruikt om onze avondroutine te rekken: “Mamaaaaa, mag ik nog een glaasje water alsjeblieft?” of “Oh wacht, ik moet jou nog iets vertellen!”.
Achter de schijnbare eenvoud van het aankleedtafereel, schuilt een ware uitdaging
En ook bij onze peuter verloopt de ochtendrush niet al te best. En dan heb ik het voornamelijk over het fameuze ‘aankleed-moment’. Want achter de schijnbare eenvoud van dit tafereel, schuilt een ware uitdaging. Het is een choreografie van broekjes die net te kort zijn en schoenen die net te groot lijken, waarbij dochterlief als een ware diva de kledingstukken inspecteert. En waarom verdwijnen haar sokken altijd op momenten dat we zo gehaast zijn? Bestaat er soms een parallel universum waar verloren kousjes zich stiekem verstoppen?
Eens beneden, doet de kleuter zijn best om netjes te eten, en drinkt Mona gulzig van haar flesje. Een hapje havermout hier, een slok melk daar – het ontbijttafereel wordt een levendige compositie van ontluikende eetgewoonten. “Nog een laatste hap en dan moeten we onze tanden poetsen en onze jas en schoenen aantrekken”, is een zin die ik meermaals moet herhalen tegen ons soms veel te snel afgeleide kinderen. En tijdens de herfst- en wintermaanden is het zelfs nog een tikkeltje complexer om tijdig de deur uit te raken, omdat er dan ook aerosol-sessies, sjaals en mutsen aan te pas komen. Pure horror toch?
Tijdens de herfst- en wintermaanden is het zelfs nog een tikkeltje complexer om tijdig de deur uit te raken, omdat er dan ook aerosolsessies, sjaals en mutsen aan te pas komen
Maar dan, net wanneer we denken dat we de perfecte timing hebben, kondigt de kleuter aan dat hij nog eens naar het toilet moet, en wordt onze race tegen de klok abrupt onderbroken. De peuter, geïntrigeerd door de dramatiek van de situatie, begint enthousiast te applaudisseren.
Ondertussen tikt de klok onverbiddelijk verder, en lijkt het luiden van de bel steeds dichterbij te komen, waardoor we iedere keer weer op de valreep of — erger nog — net te laat op school aankomen. Ik vind het soms zó gênant, dat ik de juffen aan de schoolpoort met moeite durf aan te kijken, uit angst voor de oordelende blikken. En dan vooral omdat ze weten dat we vlakbij wonen, en er nog steeds niet in slagen om op tijd te komen.
We beloven onszelf om het morgen beter doen, maar eigenlijk weten we maar al te goed dat die ochtendrush één grote chaos zal blijven. Is dat bij jullie ook zo?
Nog meer verhalen van Celine:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!