Wie kraamzorg zegt, denkt meestal aan vrouwen die thuis komen helpen bij de was en de plas, en mama’s bijstaan die net nieuw leven op de wereld hebben gezet. Toch zijn er ook enkele mannen in Vlaanderen die kiezen voor een job als kraamhulp. Wim is er eentje van. “Het is een passie.”
“Kraamzorg is zelfzorg, als je een kraamhulp in huis neemt, komt er ruimte vrij voor jezelf, je partner of je baby. Mijn takenpakket is heel uiteenlopend. Vandaag heb ik bijvoorbeeld flesjes gegeven, gestreken, soep gemaakt, een badje gegeven, gestofzuigd en was geplooid. Heel gevarieerd dus. Het is een prachtig beroep. Ik doe het nu al veertien jaar en ik ben zeker niet meteen van plan te stoppen.
Het is een prachtig beroep. Ik doe het nu al veertien jaar en ik ben zeker niet meteen van plan te stoppen
Dat ik voor kraamzorg ben gegaan, heb ik deels aan mijn eigen moeder te danken. Ik heb altijd veel bewondering gehad voor haar. Zij zorgde voor ons, nam de was en de plas voor haar rekening, zorgde dat er eten op tafel stond… Tegelijk gaf ze mee dat mannen die taken ook kunnen uitvoeren. Zo leerde ze me op jonge leeftijd al strijken. En gelijk had ze: waarom zouden mannen zo’n taken niet kunnen uitvoeren?
Toch was het initieel niet mijn plan. Ik volgde een kappersopleiding. Maar op een gegeven moment besefte ik dat het niet mijn ding was, en toen moest ik een andere richting uit. MIjn voorkeur ging uit naar een zorgende functie. Bovendien was ik jarenlang leider bij de Scouts, dus ik wist dat ik goed met kinderen kon werken. Uiteindelijk werd ik kraamhulp. Veertien jaar geleden moest ik nog uitleggen wat dat betekende, het was helemaal nog niet zo bekend als nu. Mensen reageerden weleens verrast: ‘waarom word je dan niet opvoeder?’, maar ik had mijn passie gevonden.“
Een kindje krijgen wordt vaak onderschat: je hebt het gedragen, je zit er mee in je armen, en je hormonen pingpongen alle kanten uit. Het is niet alleen maar een cadeau, en er is ook geen bijsluiter
Vertrouwen winnen
De eerste keren waren best spannend. Ik weet nog hoe ik de allereerste keer bij een tweeling terechtkwam. Badjes geven had ik op school geleerd, maar de mama gaf mij een tummy tub (een badje dat de vorm van een emmer heeft, red.). Ik wist niet wat ik zag, ik dacht dat het een emmer was, en had geen idee hoe ik ermee moest werken (lacht). Uiteindelijk is het allemaal wel goedgekomen, hoor.
Ieder gezin is weer een nieuwe start: ik ben een wildvreemde in huis. Het is zeer intiem. Mensen vertrouwen mij hun dierbaarste schatten toe: hun kindjes. Dat vertrouwen moet groeien. Eigenlijk groeien we daar samen in: in het begin is het zoeken wat een gezin precies van mij verwacht, maar daarna loopt het gewoon los. Bij een eenling blijf ik maximum drie maanden, daarna is het tijd voor een nieuw gezin. Dat blijft jammer, het is elke keer weer even afscheid nemen. Ik houd alle doopsuikers bij van de kindjes die ik verzorg. Ik kreeg onlangs een berichtje van een mama die voor de tweede keer zwanger is. Ze was verrast toen ik een foto stuurde van het flesje gin van haar eerste kindje en erbij schreef ‘we gaan er eentje op drinken’.
Vrouwen zijn geneigd om alleen de positieve verhalen te vertellen: dat ze het met momenten niet aankonden of huilend naar hun man belden, wordt niet graag gedeeld
Het mooiste aan mijn job is niet zozeer het gevarieerde takenpakket, maar wel de band die ik met mama’s opbouw. De diepgaande gesprekken zijn het hoogtepunt. Er komt soms heel wat naar boven: lief en leed. Mama’s leggen hun hart en ziel bloot, durven zich kwetsbaar op te stellen. Er vloeien soms traantjes. Borstvoeding die niet wilt lukken, twijfelen aan de signalen van een kindje, vermoeidheid… Het is vooral fijn om mama’s te zien groeien in hun rol: een kind krijgen, is altijd weer zoeken, je rol uitdenken, en aanvoelen wat de noden van een baby zijn. Elk kind is anders en er zit helaas geen bijsluiter bij een baby. Als ik zie dat een mama zelfverzekerder wordt, maakt me dat zelf ook gelukkig.
Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Soms is het moeilijk: dan denk ik aan een koppel dat uit elkaar ging nadat het kindje een paar weken oud was. Ik voelde mij er letterlijk tussen staan: ‘we gaan een badje geven’, zei de mama. Terwijl papa zei dat hij het wilde doen. Of een verbouwing die zorgt voor frustraties binnen het gezin. Zo’n momenten zijn ongemakkelijk, maar gelukkig zeldzaam.
Het is vooral fijn om mama’s te zien groeien in hun rol: een kind krijgen, is altijd weer zoeken, je rol uitdenken, en aanvoelen wat de noden van een baby zijn
Dat ik een van de weinige mannen ben, is jammer. Iedereen die graag voor kinderen zorgt, kan kraamhulp worden. Ik krijg zelf nooit slechte reacties, maar ik weet ook niet of mensen dat zouden durven. Ik hoor van mijn verantwoordelijke dat ouders weleens verrast reageren als ze horen dat ‘Wim’ bij hen komt helpen. Ze hebben iets vaker een afwachtende houding dan bij vrouwelijke collega’s. Maar dat vind ik niet erg hoor, dan is het aan mij om mij te bewijzen dat ik mijn job goed doe. In al die jaren krijg ik overwegend positieve feedback, in veel gezinnen ga ik voor een tweede of derde keer terug. Dat is het mooiste compliment dat je kunt krijgen, en het is fijn om die baby’tjes die ik ooit verzorgde terug te kunnen zien.”
Ook papa’s kunnen perfect zorgen
Helaas vinden nog heel wat mannen dat opvoeden, en vooral het zorgen dan, een vrouwentaak is. Voor bepaalde taken als pampers verversen of badjes geven, wordt nog altijd vaker naar de mama gekeken. Al wil ik natuurlijk niet iedere papa over dezelfde kam scheren. Er ligt veel druk op de schouders van vrouwen: je hebt dat kindje gedragen, dan zit je er mee in je armen, je hormonen pingpongen alle kanten uit. Dat is soms geen cadeau, de zwaarte wordt vaak onderschat.
Een van de meest waardevolle lessen die ik heb geleerd: het loopt niet perfect, maar dat is niet erg, dat is het bij een ander ook niet
Het ligt niet alleen maar aan de mannen, de maatschappij is er ook niet goed op ingesteld. Waarom krijgen mannen bijvoorbeeld slechts vier weken vaderschapsverlof? Ik vind dat veel te weinig. Veel vrouwen genieten van de nabijheid van hun partner, het geeft hen zelfvertrouwen. Bovendien wordt zo’n eerste kindje vaak onderschat: mama’s zijn geneigd om alleen de positieve verhalen te delen: weinigen vertellen eerlijk dat ze stonden te huilen, dat ze het met momenten niet aankonden of dat ze smekend belden naar hun manom naar huis te komen. Nochtans allemaal niet zo vreemd. Dat is misschien wel een van de meest waardevolle lessen die ik heb geleerd: het loopt niet perfect, maar dat is niet erg, dat is het bij een ander ook niet. Een kind krijgen is leren loslaten. ‘Niet op de rommel letten’, hoor ik heel vaak. Maar er wordt geleefd in een huis. Ik denk soms ‘je zou mijn huis moeten zien’ (lacht).
Dat mannen voor zorgende taken nog steeds vaak naar vrouwen kijken, heeft deels te maken met de maatschappij. Waarom hebben mannen slechts vier weken vaderschapsverlof?
Zelf heb ik twee zonen: Levi is 12, Milo is 3. Toen zij er kwamen, kreeg ik zelfs maar twee weken verlof. Ik heb bij elk kind twee weken extra genomen en heb voor Milo alvast ouderschapsverlof opgenomen. Als Levi iets ouder is, wil ik dat ook nog doen. Ik wil tijd met hen kunnen spenderen, mee voor hun opvoeding instaan én hen zeker de juiste waarden meegeven: mannen en vrouwen kunnen perfect dezelfde taken opnemen. Dat doe ik graag spelenderwijs: gisteren heb ik samen met Levi lasagne gemaakt.
De diepgaande gesprekken met mama’s zijn voor mij het hoogtepunt: ze leggen hun hart en ziel bloot, delen hun onzekerheden. Of ze laten een liedje horen dat ze veel hebben opgezet tijdens de bevalling. Op zo’n momenten vloeit er al eens een traantje. Net als baby’s zijn ook mama’s uniek, en ik vind het een eer dat ik iedere dag opnieuw de kans krijg om ze te leren kennen én ze bij te staan tijdens één van de belangrijkste, mooiste én meest uitdagende momenten van hun leven.“
(Foto’s: i-mens.)
Meer verhalen van andere ouders:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!