Praten over miskraam blijft moeilijk en daar wil deze mama verandering in brengen

Je ongeboren baby verliezen is een traumatiserende gebeurtenis. Toch lijken miskramen of sterrenkindjes nog steeds een taboe in onze maatschappij… De Amerikaanse Rachel Lewis deelt daarom haar verhaal. ze wil hiermee miskramen meer bespreekbaar maken en andere lotgenoten een hart onder de riem steken.

Rachel Lewis is mama van drie, maar heeft vijf miskramen achter de rug. Het was ontzettend pijnlijk en hartverscheurend voor haar en voor haar familie. Maar naast haar immense verdriet en beroering voelde Rachel ook dat het lastig was om erover te praten. Bovendien had ze het gevoel dat er van haar verwacht werd om er zich snel ‘over te zetten’.

We willen ergens de schuld aan geven

Sommigen gaan er vanuit dat een miskraam je eigen schuld is. Rachel dacht terug aan alles wat ze deed (of niet deed) tijdens haar zwangerschap om te zoeken naar een reden waarom het fout was gelopen. “We geven onszelf de schuld omdat we ergens de schuld aan willen geven,” legt Rachel uit. “Een baby maken en veilig houden, was de enige job die ons lichaam moest doen.”

Die keer dat je bent gaan joggen? Een stressvolle dag op het werk? “Dat gaat geen miskraam veroorzaken”, zegt Dokter Zev Williams, directeur van het programma voor vroegtijdige en herhaaldelijke miskramen in het Albert Einstein College of Medicine in New York. Het klinkt nu vrij dwaas, maar Rachel dacht dat niet genoeg water drinken de oorzaak van haar miskraam was.

“De manier waarop medici vroeger miskramen behandelden, is de reden waarom er nu zo gehaast met een miskraam wordt omgegaan en het moeilijk bespreekbaar is,” zegt dokter Williams. Hij gebruikt bovendien ook niet graag de term ‘miskraam’, omdat het impliceert dat ‘de baby niet correct wordt gedragen’. Daardoor voelen mama’s zich schuldig, maar als vrouw heb je niets verkeerds gedaan.

Je lichaam doet zijn werk

Wanneer vrouwen in verwachting zijn, wordt hen vaak aangeraden om de zwangerschap niet bekend te maken tot drie maanden. “De reden hiervoor is dat als je in die drie maanden een miskraam krijgt, je er niet over hoeft te praten,” zegt Willams.

Toch betekent een miskraam in het begin van je zwangerschap niet meteen iets slecht. Het is je lichaam dat gewoon zijn werk doet. In de eerste weken van de zwangerschap analyseert het lichaam het embryo om te bepalen of het levensvatbaar is. Als dat niet het geval is, breekt het lichaam de zwangerschap op een natuurlijke manier af. De meeste miskramen zijn echter te wijten aan chromosomale afwijkingen waar een moeder of zelfs een dokter niets aan kan doen.

Praten over miskraam is nog steeds taboe

Rachel vraagt zich af waarom het zo lastig is om over een miskraam te praten op het werk? “Waarom moeten we onze zwangerschap geheimhouden tot we zeker zijn dat we de baby kunnen voldragen? Waarom maakt een miskraam geen deel uit van lessen seksuele opvoeding of biologie? Misschien zouden wij, als maatschappij, beter kunnen omgaan met miskramen als ons iets geleerd wordt over het aantal mensen dat een miskraam heeft gehad en over hoe onvoorspelbaar de natuur kan zijn. Op die manier kunnen we vrouwen die een miskraam hebben gehad ook beter steunen.”

Niet genoeg steun van dokter

“De sessies met mijn vroedvrouw en gynaecoloog hebben me in geen geval voorbereid op de mentale klap van rouw, angst, depressie en gevoelloosheid te wijten aan mijn miskramen,” zegt Rachel. Haar miskramen gebeurden tijdens de eerste acht weken, en ondanks dat miskramen veel voorkomen in dat stadia van een zwangerschap, vond ze dat haar dokter niet genoeg rekening hield met de risico’s of Rachels behoeften.

“Een miskraam is erg beangstigend, overweldigend, hartverscheurend en ontzettend pijnlijk,” gaat Rachel verder. “Wetende dat je gynaecoloog dit al meerdere keren heeft meegemaakt, behoedt ons niet van de pijn en rouwgevoelens die een miskraam met zich meebrengt.”

Rachel schrijft nu vooral over haar ervaringen in de hoop dat ze zo andere moeders kan steunen die er niet over durven praten. Ze wil miskramen uit de taboesfeer halen. “We hebben het taboe over anticonceptie al doorbroken, maar toegeven dat we een verlies hebben meegemaakt is nog steeds moeilijk. Geheimhouding en schaamte zijn in hierbij een grote struikelblok, waardoor veel mannen en vrouwen niet de hulp en steun krijgen die ze nodig hebben.”

Bron: upworthy.com

Lees zeker ook:

Persoonlijk: Esslien verloor haar dochtertje na 20 weken zwangerschap