Column Charlotte: “Waarom ik alle schattige baby’s en puppy’s wil platknijpen”

Redactrice Charlotte is mama van een zoon van 6 en een dochter van 1. Regelmatig pent ze haar persoonlijke verhalen over moederschap en opvoeden met een kleine knipoog neer.

Koetsjie koetsjie koe

Onlangs betrapte ik mezelf erop dat ik in de supermarkt al zo’n dikke vijf minuten stilstond in de koekengang. Dat terwijl mijn neus diep in de nek van mijn dochtertje was geplant om ze volop te kunnen besnuffelen. (Mocht je babygeur in parfum-vorm hebben, ik kocht het meteen! Maar dit terzijde.)

Ik kon er niet aan doen: hoe ze daar zat, wiebelend en wobbelend in de winkelkar, kirrend van plezier. Het maakte mijn knieën week en deed even de wereld rondom mij verdwijnen. Kriebels in de buik!

Tot ik plots weer besefte waar ik was, om daarna het schouwspel te beëindigen met een soort gegrom en gehap in haar bolle kaakjes. “Grrrrr, ik ga je opeten!!” Hoge stem en rare geluidjes incluis.

Het moet een raar zicht zijn geweest.

Hap-hap!

Maar ik zal toch niet de enige zijn die soms plots overmand wordt door verliefde gevoelens voor haar baby, met zelfs kannibalistische neigingen tot gevolg?

Of wat met die drang om haar vlezige billetjes met vijf dikke huidplooien plat te knijpen?

Hoe komt het toch dat ik bij het zien van zoveel schattigheid een soort van rare ‘agressieve’ handeling wil uitvoeren? Ik ben toch een vredelievend mens?

Schattige agressie

Gelukkig ontdekte ik na een kort Google-onderzoekje snel dat ik – voor een keertje – niet geheel abnormaal ben. Er bestaat wel degelijk zoiets al ‘cute agression’.

Een bekende gedragspycholoog schrijft hierover: “Als je als moeder een baby onder je hoede hebt, en je zó onder de indruk bent van de schattigheid van jouw kind, kun je niets anders doen dan wegkwijnen en staren.”

Kortgezegd: je bent tijdelijk ontoerekeningsvatbaar. Wat mij dus even overkwam in de winkel.

Voetjes op de grond

“Om je dan terug met beide voeten op de grond te zetten, krijg je het gevoel van bijten of knijpen om je zo terug bij de pinken te brengen,” aldus de wetenschappers van het onderzoek.

Het helpt met andere woorden om terug over te gaan naar de orde van de dag in plaats van de hele dag naar je baby te zitten staren (wat ook wel iets heeft, maar minder interessant is voor je baby, natuurlijk).

Hetzelfde overkomt ons trouwens niet alleen met onze éigen baby, maar met alle kleine, schattige wezentjes die ons pad kruisen.

En blijkbaar heeft de ene er meer ‘last’ van dan de andere. Ween je, net zoals ik, ook een zakdoek vol bij de huwelijksafleveringen van ‘Blind Getrouwd’? Dan ben jij hoogstwaarschijnlijk een even grote schattigheidsagressor als ondergetekende.

Dus zie je de volgende keer een pluizige puppy lopen en heb je de neiging om het beestje te ‘wurgen’: geen zorgen, je bent perféct normaal!

Lees ook:

• Column Charlotte: “Over die keer dat zangeres Adele mij deed verslikken in mijn croissant”
• Column Charlotte:”Over die keer dat mijn zoon ‘allergisch’ bleek voor mooie, duurzame kinderspullen“
• Column Charlotte: “En toen zei mijn zoontje doodleuk: ‘Maar mama, jij drinkt toch altijd cava?'”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!