Coronatijden: “Over de eerste keer het geduld verliezen bij mijn baby”

Redactrice Charlotte is mama van een zoon van 6 en een dochter van 1. Regelmatig pent ze haar persoonlijke verhalen over moederschap en opvoeden met een kleine knipoog neer.

Burenklap

“Echt waar Lydie, dat is nu eens het makkelijkste kind dat je kunt hebben.”

Ik hoor het mij nog zo zeggen tegen mijn buurvrouw zo’n twee maanden terug. Mijn dochtertje zat als een lief poesje op mijn arm, kopjes te geven tegen mijn schouder terwijl ze haar 2 tandjes bloot lachte.

Lydie knikte. “Awel, het is eentje voor in de boekjes!” beaamde ze terwijl ze me een zak zelfgekweekte courgettes gaf.

Had ik maar gezwegen, zo bleek achteraf.

Want oh jeetje, wat moet Lydie nu wel niet denken van dat lief poesje. Sinds kort is ze namelijk veranderd in een krijsende straatkat en schreeuwt ze heel de buurt bij elkaar om de meest minuscule redenen. En net zoals bij haar moeder blijkt eten héél belangrijk te zijn want bijna al haar uitbarstingen zijn voedselgerelateerd.

Voedselgevecht

Lydie zou eens moeten weten wat er van haar courgettes geworden zijn. Niets meer dan katapultmunitie dat fijntjes tegen de muur blijft plakken. De courgettepuree in mijn oog maakte me bijna blind nadat ik het had gedurfd haar lepel aan te raken. Want deze minipeuter doet het liever allemaal zelf.

‘NEEEUH,’ brult ze met vuurspuwende oogjes als ik nog maar één blik in haar richting werp. Precies een mini Alex Agnew op steroïden. Dat ze haar wonderbaarlijke ‘ik’ op zo’n dramatische wijze leert kennen, dat belooft voor later!

Niet zonder slag of stoot

Vaak kan ik mijn lach niet inhouden maar de laatste tijd sta ik echt versteld van haar eigen willetje. Zestien maanden geleden bestond de pruts nog niet eens en nu champettert ze het hele huis rond.

Zo kwam het dat ik deze week voor de eerste keer sinds haar blije komst mijn geduld verloor.

Je moet weten dat ook een luier verversen tegenwoordig nooit zonder slag of stoot gaat. Neerliggen op de verzorgingsmat? Daar doet mijn dochter niet aan mee. Als een kronkelende en verbazingwekkend lenige slang weet ze zich steeds recht te trekken nog voor ik haar billetjes heb proper gemaakt. Gevolg van de laatste volle luier? Een besmeurde dochter en moeder.

Waterlanders

Ik zette haar dan maar kordaat en boos met haar blote stinkpoep op de koude vloer en zei dat ze het zelf kon uitzoeken. Terwijl ik in de keuken mijn handen – en de rest – afwaste, hoorde ik intussen paniekerig gehuil.

Het waren tranen waarvan je denkt: ‘Nu blijft ze erin’. Een huilbui waarbij ze bijna geen tijd had om naar adem te happen. Ik keek vanachter het muurtje en zag mijn kleine tiran rood aangelopen en moedeloos voor zich uit staren. Haar ogen waren uitvergroot door de volgende portie waterlanders die klaar zaten. Wat een moederhart toch allemaal dragen moet.

Smerigste knuffel

Toen ze mij spotte, kroop ze naar mij toe. Haar armen hield ze zo stijf en hoog mogelijk in de lucht. ‘Pak mij, pak mij!’ stond op haar gezicht te lezen. Ik tilde haar op en al snel waren we elkaar de smerigste knuffel ooit aan het geven: eentje met uitgepoepte courgettes uit Lydie’s tuin.

Ik, boos? Bijlange niet! Een vogel voor mijn krijsende straatkat? Dat wel.

Lees ook:

• Coronatijden: Wanneer hou je je kindje thuis van de opvang?
• Coronatijden: Over die keer dat zangeres Adele mij deed verslikken in mijn croissant
• Coronatijden: Over die keer dat ik maar al te graag uit de kleren ging

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!