Mijn verhaal: Liesbeth nam het baby’tje dat ze opving definitief in haar gezin op

Plots kregen Liesbeth en haar gezin met vier tieners een telefoontje dat hun leven voorgoed veranderde. Lees hier hun verhaal.

Liesbeth: “Mijn man en ik zaten samen met onze vier kinderen aan tafel toen pleegzorg belde. Er was een baby’tje geboren, een meisje dat dringend opvang nodig had, maar geen enkel pleeggezin was vrij. Of wij haar wilden opvangen tot ze een definitief gezin voor haar gevonden hadden?

Onze jongste dochter was toen elf, onze oudste zoon achttien. We hadden als pleeggezin al twee keer een pleegkindje in huis gehad, maar nooit een baby. Mijn dochters en ik zagen het meteen zitten. Ik ben docente Chinees en had net mijn laatste les van het academiejaar gegeven, daarna was ik vrij tot het einde van de zomervakantie.

Omdat het om crisisopvang ging, zou het kindje tegen dan alweer weg zijn. Mijn man en onze twee zonen hadden meer twijfels. Opnieuw flesjes geven, luiers verschonen, slapeloze nachten … Wisten we wel waaraan we begonnen?

We kregen een dag bedenktijd, en uiteindelijk hakten we de knoop door: Anna*, zoals ze heette, was welkom in ons gezin.

Met zessen rond de wieg

In allerijl moesten we ons huis ‘babyklaar’ maken. Ik had geen babyspullen meer, maar vrienden en kennissen kwamen ons zakken vol kleertjes en speelgoed geven, veel meer dan we nodig hadden. Zoveel mensen hebben er mee voor gezorgd dat we klaar waren om Anna op te vangen.

We kregen een dag bedenktijd, en uiteindelijk hakten we de knoop door: Anna*, zoals ze heette, was welkom in ons gezin.

Ze was precies vijf dagen oud toen ik haar in het ziekenhuis ging ophalen. Het moment dat ik met haar thuiskwam, zal ik nooit vergeten. Met ons zessen stonden we rond haar wiegje, en namen we voorzichtig haar piepkleine handjes en voetjes vast. Vanaf het eerste ogenblik veroverde ze ons hart.

Toen onze oudste zoon haar voor de eerste keer vastpakte, trakteerde ze hem meteen op een overvolle pamper. Maar zelfs dat kon hem niet deren. Het was ontroerend om te zien hoe zelfs onze stoere zonen door haar vertederd werden.

Steentje bijdragen

Gelukkig was Anna een goede slaper, en zijn onze kinderen het gewend om zich aan te passen. We hebben een druk leven met veel hobby’s, dat vraagt sowieso veel flexibiliteit. De kinderen beseften heel goed dat ze hun steentje moesten bijdragen aan het huishouden om het voor iedereen haalbaar te houden.

Na een zware nacht kon ik al eens wat langer in bed blijven liggen, zonder me zorgen te moeten maken over de afwas of de strijk. We wisten dat Anna’s verblijf bij ons tijdelijk was.

Stiekeme hoop

Maar al snel na haar komst betrapte ik mezelf erop dat ik hoopte dat ze nog lang zou blijven. Ik zei er niets van, omdat ik dacht dat het geen optie was, tot mijn man op een avond polste of het weleens gebeurt dat een tijdelijk gezin zich kandidaat stelt voor de definitieve opvang.

Ook de kinderen bleken precies hetzelfde te denken. Niemand wilde Anna zien vertrekken. De volgende ochtend hebben we meteen pleegzorg gebeld, niet veel later werd de procedure in gang gezet om Anna’s verblijf bij ons definitief te maken.

Dichter bij elkaar

Intussen is ze een vrolijke peuter van zestien maanden. Haar speelhoekje in de woonkamer is het middelpunt van het huis geworden. We hadden het nooit kunnen voorspellen, maar Anna heeft ons als gezin nog dichter bij mekaar gebracht.

Sinds zij er is, zitten onze kinderen veel minder op hun eigen kamer. Ze helpen met haar badje, gaan mee wandelen met de buggy … In een huis vol opgroeiende pubers die stilaan hun vleugels uitslaan, is dat best bijzonder.

We voeden Anna sámen op. In een huis vol opgroeiende pubers is dat zo bijzonder

Anna opvoeden is iets dat we sámen doen. We genieten zo hard van haar aanwezigheid in ons gezin. Haar eerste stapjes, de eerste keer met haar voetjes in het zand … We vinden het allemaal fantastisch om te zien. Ze voelt echt als één van mijn eigen kinderen, ook voor mijn man.

Er is nog steeds contact met haar biologische moeder, maar een terugkeer is zeker niet mogelijk. Dat heeft onze beslissing mee bepaald: als we die zekerheid niet hadden gehad, zouden we ons niet zo aan haar hebben durven hechten. Anna hoort hier, bij ons.

Golf van liefde

Natuurlijk zijn er mensen die ons gek verklaren. Op onze leeftijd nog een baby in huis nemen? Vinden onze kinderen dat wel leuk? Maar wie ons goed kent, weet wel beter. Onze kinderen zijn altijd heel nauw betrokken geweest bij elke beslissing. We zijn echte globetrotters en gaan graag op restaurant. Wel, Anna gaat gewoon mee, net zoals onze eigen kinderen vroeger. Onze oudste zoon stelde onlangs zelfs voor om op haar te babysitten, zodat mijn man en ik nog eens een weekendje weg kunnen.

We hebben absoluut niet het gevoel dat we door Anna dingen moeten laten. Ik zou liegen als ik zeg dat het allemaal vanzelf gegaan is. Er zijn ook lastige dagen, net zoals toen onze eigen kinderen klein waren. Maar spijt hebben we nog geen enkel moment gehad. Anna is een verrijking voor ons gezin. Ze heeft een golf van liefde en blijdschap in ons huis gebracht, en daar zijn we dankbaar om.”

*Omwille van privacy is Anna een schuilnaam.

Nog meer verhalen uit het leven gegrepen:

• Mijn verhaal: Siens dochter vocht twee jaar tegen leukemie
• Mijn verhaal: Raisa beviel totaal onverwacht van een zoontje met het Syndroom van Down
• Mijn verhaal: Griets zoontje Arthur heeft diabetes type 1

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!