Mama-talk: “Een kind van vier met een tutje is geen zicht, maar het lukt hem niet om er afscheid van te nemen”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Onze zoon is verslaafd aan zijn tut

Toen Otis nog een piepklein baby’tje was spuwde hij z’n tut vaak uit. Het ding liet hem simpelweg onverschillig, waardoor wij iets té vroeg victorie kraaiden: “Toch al één ding minder dat we hem later moeten afleren!” Maar toen hij zes maanden oud was, kregen we van de slaapcoach het advies om er een speendoekje aan vast te maken als middel om hem in slaap te helpen. Sedertdien was hij volledig verknocht aan dat lekkere fopspeentje.

Op dat moment hadden we daar absoluut geen problemen mee. Integendeel zelfs; het kind sliep plots beter, en wij dus ook. En toegegeven: het is en blijft een handig middel om je kleintje te kalmeren bij een helse driftbui of een pijnlijke valpartij. Zelfs een dikke knuffel van mama kan er soms niet tegenop.

Vier jaar later is de tut nog steeds een onafscheidelijk slaapvriendje, ondanks al onze pogingen om hem van zijn ‘verslaving’ — want dat is het wel — af te helpen. Overdag lukt het ons meestal om het achterwege te laten. Maar wanneer hij zich niet goed in zijn vel voelt, zit hij er ook dan gulzig op te sabbelen. “Ben jij niet te groot voor een tutje?”, zei een oude vrouw onlangs nog tegen hem, in de wachtrij van de supermarkt. Gelijk had ze wel, maar of ze het recht had om zich te bemoeien is echter een andere vraag.

En pas op, ik snap het. Ook wij zijn na een drukke dag op het werk op zoek naar manieren om te ontprikkelen, en voor Otis blijkt dit goed te helpen om hem te kalmeren. Maar hoeveel rust het hem ook geeft, het is niet goed voor de tanden en de spraak. Tijd dus om ermee te stoppen, maar dat zal geen sinecure zijn met een peuter die hier eveneens met een tut in de mond rondloopt.

Uitstapjes naar speeltuinen met een tutjesboom, boekjes over dit thema of een tutje begraven met de belofte dat er lolly’s uit de grond zullen groeien: we hebben echt al héél veel geprobeerd, maar we krijgen onze koppige kleuter maar niet overtuigd. Zelfs niet met de belofte van een gigantisch cadeau waar hij al jaar en dag van droomt. Het zit duidelijk diep bij ons zoontje, en wij zitten permanent met onze handen in het haar.

Maar wij zijn duidelijk niet alleen. Ik hoorde onlangs van een andere mama dat het bij hen ook zo erg is en dat ze van plan is om er een psycholoog bij te halen. Maar zo ver willen wij het liever niet laten komen, en dus blijven we creatieve ideeën uit onze mouw schudden.

Op het moment dat ik dit aan schrijven ben bijvoorbeeld is het woensdag. En ik ben van plan om straks samen een tutjesdoos te knutselen. We zijn namelijk geen fan van de coldturkeymethode, en daarom zou dit misschien wel dé oplossing kunnen zijn. Iedere avond mag hij de doos in kwestie naast zijn bedje leggen en er het speentje in steken. Telkens hij erin slaagt om een volledige nacht zonder tut te slapen, zal er een klein presentje — een speeltje, koek of snoep — in de doos liggen, tot hij er volledig klaar voor is om er afscheid van te nemen.

Eens die dag aanbreekt mag hij het speendoekje houden en de tut aan de boom bij opa in de tuin hangen, zodat hij er nog regelmatig naar kan gaan kijken. Met als kers op de taart een gigantische beloning die bovenaan zijn wenslijst staat. Sounds like a plan, toch? Hoe dat afloopt lees je ongetwijfeld in de volgende column.

Nog meer verhalen van Celine:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!