50x bekentenissen van plusmama’s: “Je wist toch waaraan je begon, zeggen mensen me soms als ik het over mijn pluskinderen heb. Nee, dat weet je niet. Echt niet!”

Als je verliefd wordt op een partner die al kinderen heeft, dan word je plots plusmama. Een ‘win for life’ voor sommigen, frustrerend voor anderen. Op 29 mei is het Plusouderdag: 50 plusmama’s vertellen hier over de moeilijkste rol van hun leven.

Stéphanie (28): “Ik was achttien toen ik Peter leerde kennen en wist van dag één dat hij al een dochtertje van anderhalf had. Dat niet ik, maar Milla de belangrijkste vrouw van zijn leven was en altijd zou blijven, heeft me nooit gekwetst. Een vader die zijn kind zo graag zag, dat vond ik prachtig. Meer nog, net dat trok me zo in hem aan. Ik wilde zelf ook kinderen en wist dat ze met Peter de beste papa ter wereld zouden hebben. Ik kreeg gelijk. We zijn nu tien jaar verder. Ons dochtertje Marie is stapelgek op haar papa. En ik ook. Nog steeds.”

Anne (39): “Ik heb het gevoel dat ik als plusmama elke dag opnieuw op een slappe koord dans. Niet te ver, niet te dicht, altijd aftastend. Een evenwichtsoefening waar ik nog steeds moeite mee heb.”

Isabelle (38): “Plusmama zijn is één van de meest onderschatte rollen van onze maatschappij. Alsof het evident is om met heel je hart te zorgen voor het kind van iemand anders. Carl had voor mij gekozen, zijn kind niet. Pas na jaren hebben we een evenwicht gevonden. Ik zie mijn pluszoon graag. Hij hoort bij me, ik zou hem niet meer kunnen wegdenken. Maar dat heeft serieus wat tijd gekost.”

Lisa (34): “Als ik vooraf zou hebben geweten wat plusmama zijn inhoudt en hoe anderen je nooit als volwaardig zien, was ik er nooit aan begonnen.”

Stien (29): “Ik werd enkele maanden geleden voor het eerst zelf mama. Ik ben mijn pluskinderen van acht en zes zo dankbaar voor de lessen die ze me leerden.”

Nathalie (36): “Je kind koesteren, begeleiden in zijn doen en laten en zo onvoorwaardelijk liefhebben om dan ’s avonds net voor het slapengaan die armpjes om je heen en dat kusje op je wang te voelen… Als mama krijg je die plaats van nature, als plusmama moet je ze verdienen.”

Barbara (44): “Wees de plusmoeder die je voor je eigen kinderen ook zou willen, gaf mijn mama me als raad toen Vincent in mijn leven kwam. Ik heb tijdens die eerste jaren van onze relatie zo vaak aan haar woorden teruggedacht. Ze had gelijk. Geen enkel kind kiest zijn plusouder zelf.”

Lieve (42): “Al het werk doen en nooit met de pluimen mogen gaan lopen, zo voelt het soms. Mee puzzelen, leren lezen en veters knopen, maar niet gewenst op het ‘kleuter-afstudeer-moment’. Helpen bij het huiswerk en toetsen voorbereiden, maar nooit de toetsen mogen handtekenen. De eerste communie? Zoek maar een plaatsje ergens in de kerk. Alleen de echte mama en papa mogen vooraan. Moederdag? Jammer. Maar dat kunstwerkje is voor mama en er was geen tijd voor een extra exemplaar. En nee, ik wil als plusmama niet constant op de voorgrond staan. Maar het doet gewoon pijn als je iets te vaak vergeten wordt.”

Marjan (37): “Tien jaar geleden leerde ik Stefan kennen. Net als zijn dochtertje Eva. Ze was toen pas twee. Intussen werd ik ook zelf mama van twee prachtige dochters. Ik ben apetrots op mijn drie meisjes. ‘Wat een mooi gezin,’ hoor ik mensen vaak zeggen als we samen op stap zijn. Als Eva dan plots ‘Marjan’ roept, voel ik me telkens weer een beetje betrapt. Alsof we dan niet meer dat mooie gezin zijn en ik niet de mama van dat gezin ben maar enkel ‘de vrouw van papa’.”

Mie (42): “Zodra die navelstreng doorgeknipt wordt, wil je als mama het liefste elke seconde van de dag bij je kind zijn. Na een scheiding lukt dat niet meer. Plots moet je elke week opnieuw afscheid nemen van wie je het dierbaarst is. Net als de mama van mijn pluskinderen. Het moet verschrikkelijk zijn. Vandaar dat ik haar soms op mijn manier een hart onder de riem wil steken. Door samen met haar kinderen een verjaardagstaart voor haar te bakken. Of een verrassing te verzinnen op Moederdag. Of een lief kaartje te schrijven. Zomaar… Plusmama zijn is niet altijd even gemakkelijk. Maar ik moet mijn kinderen nooit missen. Een rijkdom die zij nooit meer zal hebben.”

Charlotte (34): “De plaats van een partner kun je innemen, de plaats van mama of papa nooit. En dat besef ik als plusmama nog elke dag.”

Fabienne (39): “’I like you a lot’ versus ‘I love you’. Dat is het verschil tussen een plusmama en een mama.”

Nathalie (44): “Belle-mère, zo heet een plusmama in het Frans. Veel mooier, toch?”

Anne (47): “Je wist toch waaraan je begon? Die reactie krijg ik zo vaak als ik mensen vertel over mijn plusmoederschap. Nee, dat weet je niet! Echt niet!”

Aurélie (39): “Ik heb jarenlang kinderliefde verward met partnerliefde. Ik geef jou, dus jij geeft mij. Maar zo werkt het echt niet. Ook een pluskind verwacht onvoorwaardelijkheid. Net als je eigen kinderen. Pas toen ik dit doorhad, werd de relatie met mijn plusdochter een pak rustiger.”

Cathy (42): “Ik ben drie keer écht verliefd geweest. Telkens weer dacht ik: hij is de liefde van mijn leven. Drie keer hechtte ik me aan kinderen van een ander. Mijn pluskinderen zag ik zo ongelofelijk graag. Drie keer moest ik afscheid van hen nemen. Voorgoed. Ik zag hen nooit meer terug. Ik miste hen meer dan mijn ex-partner. Ik ben nu al eventjes vrijgezel. Ik mijd mannen met kinderen. Uit angst om me nog eens te verliezen in mijn liefde voor een pluskind.”

Sabine (49): “Ik ben één keer weggelopen. Omdat ik twijfelde aan mijn relatie. Wilde ik dit echt? Ik dook onder bij een vriendin. Plots hingen mijn drie pluszonen huilend aan de lijn. Mijn hart brak in duizend stukken. Toen voelde ik aan elke vezel in mijn lijf hoeveel ik van die jongens hield. Ik ging terug. En ik bleef. Hun moeder is er niet meer. Die dag besloot ik om als een leeuwin voor mijn welpjes te blijven zorgen.”

Kristien (44): “Moeders die beweren dat ze evenveel van hun pluskinderen als van hun eigen kinderen houden, verkopen prietpraat. Ik ben gehecht aan mijn pluskinderen, maar ik hou anders van mijn eigen kinderen. En dat is andersom ook zo. Mijn pluskinderen houden toch ook anders van hun mama en papa als van mij? Volkomen normaal is dat.”

Ina (57): “Jarenlang deed ik te hard mijn best om een goede plusmama te zijn. Ik wilde koesteren, bemoederen, liefde geven en er ten allen tijde voor mijn plusdochter zijn. Het liep volledig fout. Margot is nu bijna twintig. Enkele weken geleden zei ze staalhard in mijn gezicht dat ze een rotjeugd heeft gehad en dat dit vooral door mij kwam. Ik brak. Dit had ik nooit verwacht. Haar vader weet van niets. Ik durf het hem niet te vertellen. Hoe moet het nu verder? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat je als plusmama beter wat afstand houdt. Ik kwam veel te dichtbij. En dat wordt me nu kwalijk genomen.”’

Naomi (30): “Ik dacht dat stiefmama’s altijd eng en boos waren, zoals in de sprookjes,’ fluisterde mijn plusdochtertje van zeven me op een dag toe. ‘Maar door jou weet ik dat dat niet zo is.’ Waarop ze me een kus gaf en verder speelde. She made my day!”

Tanja (32): “Mijn pluszoon maakte van mij een moeder-in-opleiding. Hij gaf me de beste leerschool die ik kon krijgen. En dat kwam mijn dochtertje dat drie jaar geleden werd geboren alleen maar ten goede.”

Patty (36): “En toen werd ik halsoverkop verliefd en kreeg ik er in één klap ook vier pluskinderen bij. Mijn familie en vrienden verklaarden me gek. ‘Wil je dit echt op je zesentwintigste?’ vroegen ze me. Ja dus! Zo graag zelfs dat ik er mijn eigen kinderwens voor opzij heb geschoven. Vier lawaaimakers in huis, dat is meer dan genoeg. Ons gezin is helemaal compleet!”

Lieve (48): “Sofie was net zes toen ik haar voor het eerst ontmoette. Een dagje naar zee met z’n drietjes. Langs de waterlijn legde ze heel voorzichtig haar handje in de mijne. Haar manier om me te doen voelen dat het oké is. Ik heb haar sinds die dag nooit meer gelost. Ze is nu bijna achttien. We zijn als twee handen op één buik. Door dik en dun. Moeder en dochter, zo voelt het echt. Ook al heb ik haar niet op de wereld gezet. ‘Twee mama’s hebben, wat een rijkdom!’ zegt ze me vaak. En dan smelt ik. Een bloedband is geen garantie op succes. Daar zijn wij het bewijs van.”

Lotte (34): “We stonden samen op het schoolfeest. Haar dochter tussen ons in met haar handje in de mijne en haar hoofdje leunend tegen het been van mama. ‘Bedankt omdat je van mijn kind houdt’, zei ze. De mama van mijn pluskind. Een mooiere bedanking kan ik me niet bedenken.”

Veronique (36): “Ik dacht dat het moederschap me nooit meer zou overkomen omdat ik zelf geen kinderen kan krijgen. En plots waren daar die twee prachtige meisjes. Ik mocht dankzij hen het kindergeluk van heel dichtbij meemaken. Plusmama zijn is als een win for life. Zo voelt het echt.”

Anita (46): “Ik ontdekte enkele dagen geleden dat mijn plusdochter mijn nummer onder ‘mamaatje’ in haar gsm bewaart. Mooi toch?”

Tiffany (23): “Marieke is pas drie en een plusdochtertje uit de duizend. Ooit komt de dag waarop ik haar oprecht zal bedanken om me zo het gevoel te geven dat ik écht meetel. Maar voorlopig houden we het nog even bij de miljoenen knuffels.”

Eva (34): “Toen ons dochtertje twee jaar geleden geboren werd, belde mijn man eerst zijn ex op. Om te vertellen dat hun zoon er een zusje bij had. Ze kreeg meteen in geuren en kleuren te horen hoe de bevalling was verlopen. Pas daarna belde hij mijn ouders op. Kort en zakelijk. En ik lag met een krop in mijn keel met het mooiste meisje van de wereld in mijn armen. Toen mijn pluszoon voor het eerst op kraambezoek kwam, zei hij bloedserieus: ‘Ik had eigenlijk liever een broer’. Mijn man kwam niet meer bij van het lachen. En ik viel die avond huilend in slaap. De hormonen zullen zeker een rol gespeeld hebben, maar ik had me het prille moedergeluk zo anders voorgesteld. En ergens voelde ik toen al dat er me als plusmama emotioneel nog heel wat te wachten stond.”

Ann (57): “Enkele maanden geleden trouwde mijn plusdochter. Vlak voor het feest ontvingen de vier ouders de genodigden. Ze stonden in een rijtje aan de deur. Plots voelde ik een hand. Het was de mama van Maud die me meetrok. Ik moest naast haar staan. Zonder woorden liet ze me voelen dat ik erbij hoorde. Het was haar manier om me te bedanken voor al die jaren.”

Béa (50): “Ik stelde me voor als de plusmama van Jules op het jaarlijkse schoolfeest. Zijn mama stond naast me en keek me giftig aan. ‘Laat die ‘plus’ maar weg,’ siste ze. ‘Alsof je meer bent dan ik. Jules heeft maar één mama.’”

Marieke (31): “Ik ben verliefd op je, Marieke,’ fluisterde hij zachtjes in mijn oren. Hij was pas zes. Mijn pluszoon. En ook ik viel die dag als een blok voor hem. Hij zat voor altijd in mijn hart.”

Alison (39): “Ik ben haar mama niet en zal dat ook nooit zijn. En toch vermoed ik dat wat ik voel heel dicht aanleunt bij wat een moederhart voelt.”

Judith (46): “Ik heb er geen moeite mee om de was en de strijk van zijn zonen te doen. Maar ik voel niet de behoefte om elke week naar hun voetbalmatch te gaan kijken.”

Marthe (42): “Elke avond opnieuw samen op de bank met een puber van vijftien tussen ons in, ik had me het plusmoederschap anders voorgesteld. Maar de liefde van mijn leven vindt dit best wel oké. En gezellig.‘Ik zie hem al zo weinig’, kijkt hij me dan verontschuldigend aan. En daar moet ik het mee doen. De zoon is koning, ik moet me schikken en vooral blijven knikken.”

Conny (46): “Mijn kinderen komen altijd op de eerste plaats’, zei hij me op een dag. ‘Als ze jou niet leuk vinden, dan houdt het voor mij ook op.’ Ik hield het nog een jaar vol. Nooit neem ik nog de rol van plusmama op me!”

Margot (25): “Ik hoorde enkele dagen geleden een gesprek tussen mijn man en Merel, zijn dochtertje van vijf. ‘Papa, als mamsie nog een baby krijgt, dan zal dat een heel lief kindje zijn’, zei ze hem. ‘Waarom dan?’ vroeg hij. ‘Omdat mamsie zo lief is’. Mijn hart smolt nog maar eens.”

Bea (39): “Ik groeide zelf op als pluskind. Dat was niet altijd even simpel. Soms miste ik mijn moeder zo dat ik het leven van mijn plusmama zuur maakte. Heel zuur zelfs. En op een dag was ze er niet meer. Pas toen ben ik beginnen beseffen hoe goed ze voor me zorgde. Met hart en ziel. Ik zag het alleen niet. En nu mis ik haar.”

Manon (29): “Dankzij Mies werd ik mama. Eindelijk. Na al die jaren. Nooit gedacht dat ik nog zo van een kind zou kunnen houden.”

Sira (44): “Ik heb jarenlang geprobeerd om de liefde van mijn pluskinderen te winnen. Het is me niet gelukt. De bloedband die we niet hadden, deed ook de relatie met de liefde van mijn leven knappen. Ik ging kapot aan het feit dat ik steeds weer op de tweede plaats kwam.”

Veerle (43): “We zijn absoluut elkaars type niet. En toch doen we er alles aan om Juliette, haar dochter en mijn plusdochter, het gevoel te geven dat we er allebei voor haar zijn. Zo gaan we samen het rapport ophalen in school. We organiseren om de beurt haar verjaardagsfeestje. We doen steevast een babbeltje bij het wekelijkse wisselmoment. Juliette moet alle kansen krijgen om in alle rust en sereniteit op te groeien. Dat gunnen we haar allebei.”

Nathalie (44): “Ik heb geen enkele moeite met Seppe, het zoontje van mijn man. Integendeel zelfs, ik ben gek op dat ventje. Ik heb wel moeite met de mensen die ervan overtuigd blijven dat Seppe beter af zou zijn zonder mij. Mijn schoonouders bijvoorbeeld. Ze hebben me al zo vaak pijn gedaan. Ik ben er altijd voor Seppe. Zwemles, voetbalmatch, huiswerk, samen een boekje lezen ’s avonds, lekker knuffelen voor het slapen… Dat zijn onze momenten waar we allebei zo van genieten. Maar dat zien ze niet. Of willen ze niet zien. Of hoe je als buitenstaander de relatie tussen plusmama en pluskind zo onder druk kan zetten. Verschrikkelijk.”

Elke (39): “’Je kunt niet herstellen wat je niet kapot hebt gemaakt’, zei mijn vader me op een dag. Ik was toen een jaar samen met Ben en plusmama van Sam (7) en Phoebe (4). Hij sloeg de nagel op de kop. Ik bleef maar alles geven, om het verdriet over de scheiding van Ben voor iedereen draaglijk te maken. En ik vergat mezelf. Totdat ik volledig uitgeblust was.”

Margot (43): “Verwacht geen dankbaarheid als plusmama. Dan ben je al een heel eind.”

Emma (34): “Mama zijn is de moeilijkste job die er bestaat. Ik hoorde het vaak toen ik zwanger was van Ella (3). Wel, ik kan met mijn hand op het hart zeggen: plusmama zijn is nog een pak moeilijker! De liefde van je kind heb je sowieso, de liefde van je pluskind moet je winnen. Elke dag opnieuw.”

Karin (53): “Mijn plusdochter werd vorige week twintig. Ik stuurde haar een sms’je om haar te feliciteren. Even later kreeg ik het volgende berichtje terug: ‘Dank je wel om de wereld te laten zien dat DNA niet noodzakelijk is om onvoorwaardelijk van iemand te houden.’ Ik liep de rest van de dag op wolken.”

Hilde (52): “Ze vroeg me of ik haar trouwjurk mee wilde gaan kiezen. Mijn plusdochter is er één uit de duizend. Ze bracht zon in mijn leven. En daar blijf ik haar eeuwig dankbaar voor.”

Jolien (37): “Ik betrap mezelf erop dat ik mijn kinderen het mooiste stukje vlees geef. Of het grootste stuk taart. Of de lekkerste appel uit de fruitmand. Ik schaam me diep, maar het is sterker dan mezelf. Mijn kinderen blijven dat streepje voor hebben op mijn pluskinderen.”

Rani (47): “Wicked Stepmother. My stepmother is an alien. Bad stepmother. Het sprookje van Assepoester. Of Sneeuwwitje. Het beeld van de boze stiefmoeder wordt ons al jaren door de strot geduwd. Hoog tijd dat daar eens verandering in komt!”

Carlien (38): “ ‘Je bent mijn moeder niet!’ De gevreesde zin kreeg ik enkele weken geleden voor het eerst te horen. Het sneed als een mes door mijn hart.”

Mischa (31): “De geur van mijn pluszoontje doet mijn hart niet overslaan, de geur van mijn dochtertje wel. Een pluskind voelt niet als een eigen kind. Natuurlijk zie ik hem graag. En doe ik alles voor hem. Maar het blijft anders.”

Inger (36): “Het territorium van een andere moeder betreed je niet zomaar. Gelukkig gaf hun moeder mij vertrouwen. We trokken al snel aan hetzelfde touw. Wat we delen met elkaar, zullen we nooit met een ander delen. Onze kinderen hebben dezelfde vader. Ze zijn elkaars broers en zussen.”

Tekst: Barbara Claeys

Lees ook:

• Zo overwin je de obstakels in een nieuw samengesteld gezin
• Co-ouderschap: getuigenissen van gescheiden mama’s, papa’s én plusouders
• Getest: met een samengesteld gezin logeren in GuestHouse Hotel Kaatsheuvel

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!