Mijn verhaal: Het dochtertje van Bapke at drie jaar lang bijna niets

”Lot raakte ondervoed en uitgedroogd. We konden niet anders dan haar eten geven door een slangetje in haar neus.”

Bapke (33): “Gewoon een moeilijk etertje, dachten we, toen Lot geboren werd en drinken voor haar moeizaam ging. Maar toen ze drie weken oud was en spruw kreeg, ging het van kwaad naar erger. Lot dronk bijna niets meer. Eindeloos veel geduld hebben we gehad, vele nachten hebben we wakker gelegen en we hebben zowat alles geprobeerd. Toen Lot net één jaar oud was en ze voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis moest omdat ze ondervoed en uitgedroogd was, konden we niet anders dan haar sondevoeding geven. Uiteindelijk zou ze een jaar lang door een slangetje in haar neus eten…

Probleem lang onderschat

De mensen in onze omgeving gingen er vaak licht over: ‘Breng ze maar een weekje bij ons, dan zal ze wel eten!’, kregen we dan te horen. Je krijgt zoveel goedbedoelde adviezen. Maar ook door artsen en specialisten werd Lots eetprobleem lang onderschat. We gingen naar ergotherapeuten, een osteopaat, kinderpsycholoog en zelfs naar een wichelroedeloper, maar niemand slaagde erin Lot te laten eten.

Stilaan raakten we als gezin geïsoleerd. Vrienden uitnodigen voor een gezellig etentje, wilden we niet meer. Picknicks en verjaardagsfeestjes waren moeilijk, net als op restaurant gaan met de kinderen. Lot had bovendien periodes waarin ze tijdens het eten braakte. Dat gebruikte ze als een soort machtsmiddel, omdat ze echt niet wilde eten. Vervelend, als je bezoek hebt.

Stilaan raakten we als gezin geïsoleerd. Vrienden uitnodigen voor een gezellig etentje, wilden we niet meer.

Aan tafel gaan was dus nooit prettig, eten was altijd een strijd. Er was verdriet, boosheid en vooral teleurstelling. Natuurlijk wordt het je dan soms te veel. Lot ging wel naar een kinderdagverblijf, maar het was moeilijk om echt op adem te komen. Er was het werk natuurlijk, en grote zus Suus en kleine broer Joep. Ook hen wilden we de aandacht geven die ze verdienen. Gelukkig hebben mijn man en ik altijd op dezelfde golflengte gezeten. Als koppel voelden we ons sterker. Lot bleef verder ook een vrolijk en energiek kind, ondanks het feit dat ze lange tijd veel te weinig calorieën at, ze nauwelijks gezonde voedingsstoffen binnenkreeg, en dat het inbrengen van de neussonde elke keer opnieuw de hel was.

Op de wachtlijst voor een eetschool

Lot stond al een jaar op de wachtlijst voor een eetschool toen het telefoontje kwam dat ze daar met een behandeling kon starten. Er waren veel tegenstrijdige gevoelens. Mijn man was vooral opgelucht: eindelijk zou er een oplossing komen. Ikzelf had het lastig met het idee dat ik Lot, die toen net twee was geworden, thuis zou moeten missen. Ik moest haar elke dag naar het behandelcentrum brengen, ver weg van huis, waar ze haar dagen zou doorbrengen in een groep met oudere kinderen, en waar ze vijf keer per dag zou móéten eten, tegen haar zin. Ik moest haar loslaten en de zorg aan anderen overlaten. Maar het bleek de juiste keuze. De enige keuze ook, nadat we alles al hadden geprobeerd. Ze oefende om eten aan te raken met haar lippen en tong, en toen dat goed ging, kreeg ze wat vla. Zo ging ze stap voor stap vooruit. Maar ook ik heb met de hulp van de eetschool moeten leren om Lot te sturen en te begrenzen waar dat nodig is. En ik besefte dat ik zelf meeging in Lots angst om te eten, omdat ik zag hoe moeilijk het voor haar was.

Tot op de dag van vandaag weten we eigenlijk niet wat de oorzaak is, waarom Lot niet wilde eten.

Vandaag is Lot drie jaar en, na 10 maanden behandeling, eet ze een boterham met ons mee. Eten gaat nog altijd niet vanzelf, maar we hebben het probleem wel onder controle. Tot op de dag van vandaag weten we eigenlijk niet wat de oorzaak is, waarom Lot niet wilde eten. Een medische oorzaak werd niet gevonden. Als baby kon ze het ons niet uitleggen, maar ook nu Lot drie is en al erg mondig, vertelt ze niet waarom eten voor haar zo moeilijk is. Veel dokters en psychologen gaven ons verschillende diagnoses. Eén kinderpsychologe vertelde ons dat eten een sensatie is met al je zintuigen, en dat dit voor Lot echt heftig is. De textuur van het eten, het voelen op je lippen en je tong, het kauwen en slikken… Lot ís ook een heel gevoelig meisje, ze ziet en voelt alles. In die uitleg kan ik me dus wel vinden…”

Bapke schreef het boek ‘Nooit meer eten door een slangetje’.

Tekst: Annelies Ryckaert

LEES OOK DE VERHALEN VAN DEZE STRAFFE MAMA’S:

• Mijn verhaal: via een NIP-test ontdekte Eva dat ze zwanger was van een downkindje
• Mijn verhaal: alleenstaande tweelingmama Esther raakte haar partner kwijt
• Mijn verhaal: Cleo werd bewust alleenstaande mama

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!