Mijn verhaal: Cleo werd bewust alleenstaande mama

Wat doe je als je zielsgraag moeder wilt worden, maar de juiste partner je pad niet kruist? Dan ga je dat grote avontuur alleen aan, zo beslist Cleo. De rollercoaster waarin ze dan belandt, lees je in haar dagboek.

20 juni: Nu of nooit!

Na lang twijfelen en wel honderd keer het voor- en nadelenlijstje te hebben gemaakt, heb ik eindelijk de knoop doorgehakt: ik word een BAM! Een moeder zonder partner. Heel bewust. Omdat mijn moederinstinct maar niet te onderdrukken valt. ‘Wil ik mama worden?’ is de enige vraag in mijn leven die voor het stellen al een antwoord heeft. Natuurlijk wil ik dat. Maar wat doe je als relaties nooit goed lijken te werken, de kikker niet in een prins verandert en je wakker ligt door het getik van je biologische klok? Zelf actie ondernemen! Na een gesprek met mijn gynaecoloog die me op het hart drukte dat op je vijfendertigste die klok harder dan ooit tikt, heb ik besloten om toch mijn eerste stappen in het BAM-schap te zetten. Het begin van een lang traject waarin heel wat vragen moesten opgelost worden. Wil ik een anonieme of bekende donor? Na honderd keer de voor- en nadelen overlopen te hebben, heb ik voor de anonimiteit gekozen. Wat is de volgende stap? Hoe zal het volledige traject verlopen? Ik ben klaar voor de grote sprong in het duister!

24 juli: De eerste poging

Angstzweet breekt me uit. Vandaag heb ik mijn eerste kunstmatige inseminatie. Het sperma van mijn anonieme donor wordt in mijn baarmoeder ingebracht. De ingreep duurt gelukkig maar enkele minuten. Een halfuur later ben ik er al van overtuigd dat ik zwanger ben. Eenmaal thuis krijg ik de onweerstaanbare drang om mijn appartement op te ruimen. Dat moet nestdrang zijn! Twee weken geduld. Pas dan weet ik of ik zwanger ben. Zo spannend!

7 augustus: Teleurstelling alom

De bloedtest van het ziekenhuis geeft uitsluitsel: ik ben niet zwanger. Wat is er misgelopen? Was ik te positief? Mijn brede heupen lijken dan toch niet te wijzen op extreme vruchtbaarheid. Natuurlijk ben ik teleurgesteld. Maar ik wil de hoop niet verliezen. Nog niet. Dit was poging één. Ik moet het tijd geven. Geen enkele zin om het nu al op te geven.

25 januari: Ontgoocheld in m’n lijf

Na vijf vergeefse pogingen krijg ik vandaag te horen dat ook inseminatie zes is mislukt. Ik had er al niet veel hoop op. Het voelde als een pure formaliteit. Ik had gewoon nog een kwakje zaad en dat moest op. Beetje zoals de spaghettisaus in je diepvries: niet echt zin in, maar weggooien is zonde. Mijn gevoel blijkt juist: mijn lichaam doet maar niet wat het moet doen. En ik word nog maar eens met mijn eigen falen geconfronteerd. Zelfs mijn hoofd schreeuwt het uit. ‘Je kunt geen man vinden én dan kun je ook nog eens niet zwanger raken? Ben je wel een echte vrouw? Bij zeventig procent lukt het wél na vijf keer. Waarom bij jou dan niet?’ Comparison is the thief of joy, zei meneer Roosevelt ooit. Hij had gelijk. Maar ook aan zijn woorden heb ik vandaag even geen boodschap.

29 januari: Even pauze

De positiviteit waarmee ik door het leven zwierde, is verdwenen. Plots lijkt het allemaal niet meer zo de moeite. Misschien moet ik op zoek naar een andere toekomst. Zonder kind. Heel even probeer ik daar de voordelen van in te zien. Geen kind betekent meer vrijheid. Meer reizen. Of ik kan straks voor niet één, maar twee pleegkinderen gaan zorgen. Iets wat ik altijd al wilde doen. Het is wat het is. Tijd voor wat qualitytime met mezelf. Nu ik het toch allemaal heb losgelaten, ben ik van plan om me even als een rebelse tiener te gedragen. Op stap gaan, af en toe te veel drinken en alleen maar aan mezelf denken. Ik moet proberen om de voorbije maanden te verteren en een plek te geven. Gelukkig krijg ik alle steun van vrienden en familie. Zij blijven er wél in geloven. ‘Je bent gemaakt om moeder te worden, Cleo.’ Ik hoor het zo vaak.

17 juni 2017: Een nieuwe start

Na enkele maanden is mijn biologische klok dan toch weer beginnen bonzen als de Big Ben. In het UZ van Jette ontdekten ze dat ik een verlaagde AMH-waarde heb. In mensentaal: mijn eicelreserve, of de eitjes die ik nog over had om baby’s te produceren, is lager dan die van een vrouw ouder dan veertig. Schaarste creëert nood. Wat eerst nog een keuze leek, werd plots een must en dus begon ik aan mijn mijn eerste ivf-ronde. Ik krijg ondertussen al tien dagen buikspuitjes met hormonen en vandaag ga ik richting het ziekenhuis van Jette voor de eerste pick-up van eitjes. Mijn beste vriendin gaat met me mee. Ik voel me blij opgewonden maar ook zenuwachtig voor wat gaat komen. Zo’n pick-up is fysiek geen lachertje. Maar ik onderga het gedwee. Zeven eitjes worden weggenomen. Een goede reactie voor iemand met een lage eicelreserve, vertellen de dokters me. Nu vijf dagen wachten op meer nieuws. Een ander zal zich nu over mijn eitjes en het hopelijk goed gezinde zaad ontfermen.

22 juni: Eindelijk goed nieuws!

Ik word bloednerveus wakker. Bij elk telefoontje schrik ik op. En dan hoor ik plots een enthousiaste laborante aan de lijn die me meedeelt dat er vijf eitjes bevrucht werden en drie eitjes overbleven. Eén prachtexemplaar wordt teruggeplaatst. Ik spring in mijn auto en rij ongeduldig richting Jette. Tien minuutjes duurt de terugplaatsing. Het lijkt net alsof ik de symptomen nu al begin te voelen. Zo blij ben ik. Dit keer moet het lukken. Ik voel het aan alles!

2 juli: Ik ben zwanger!

We zijn nu twee weken na de eerste ivf-poging. Hoewel ik me heb voorgenomen om zelf niet te testen, spring ik vroeg uit bed om een zwangerschapstest te doen. Binnen de minuut toont de test een positief resultaat. Ik verander op slag in een extatisch huilend meisje, alleen op het toilet met de bevestiging van haar grootste geluk in twee roze streepjes. Ik ben zwanger! De streepjes zijn nog niet goed droog of ik bel een vriendin. Samen schreeuwen we het uit van geluk. Even later verras ik ook mijn ouders, broer en de toekomstige meter. Mijn zwangerschap verzwijgen tot na de derde maand is voor mij geen optie. Ik kan mijn vreugde niet verbergen. Als het dan toch mis gaat, mag ook dit iedereen weten. Net zoals mijn vreugde, deel ik mijn verdriet. Gedeelde smart is halve smart. Want ook dan zal ik hun steun kunnen gebruiken. Maar vandaag voel ik geen enkele twijfel over de goede afloop. Dit komt goed. Zeker weten.

18 juli: Roetsjbaan van emoties

Ik had gehoopt dat het stoppen met de hormonenspuiten me minder emotioneel zou maken, maar dat is niet het geval. In mijn leven heb ik nog nooit zo vaak om pietluttigheden gehuild als tijdens de voorbije weken. Bij herdenkingsplaatsen of een zoveelste ballade op de radio. Als mijn lievelingskoekje er niet meer is of ik een ex plots heel erg mis. Alles voelt even hopeloos. Ik kan me enkel optrekken aan het feit dat de hormonen in mijn lichaam zich zullen stabiliseren na drie maanden. Fingers crossed. Ik wil emotioneel weer normaal kunnen functioneren en vooral genieten van dat kleine mensje in mijn buik. Fysiek voel ik me gelukkig wel goed. Ik schijn te stralen als een gemist Belgisch zonnetje, vertellen mensen me. Fijn om dit te horen!

24 juli 2017: De eerste echo

Zeven weken zwanger. Mijn zwangerschap loopt op de emotionele buien na vlekkeloos. Soms twijfel ik of ik wel zwanger ben. Had ik maar een klein venstertje in mijn buik waardoor ik stiekem kan checken of mijn kleintje het nog goed doet. Gelukkig krijg ik mijn eerste echo. Ik ga alleen. Omdat ik dit bijzonder moment heel bewust met niemand wil delen. Het gaat om mijn kindje. Ik nam de keuze om dit alleen te doen. Dus wil ik hem of haar dan ook voor de eerste keer alleen zien. Ik hoor en zie een snel kloppend hartje. Ook mijn hart begint plots sneller te bonzen. Ik moet me inhouden om niet te huilen. Het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord. Op weg naar huis barst ik dan toch in tranen uit. Pure blijdschap. Mijn lange wachten wordt beloond met een snel bonzen. Ik kan niet wachten tot 11 maart, de uitgerekende datum.

“Mijn biologische klok tikte als de Big Ben. Dan maar zonder man”

29 augustus: It’s a girl!

Vandaag mijn twaalf weken echo. De gynaecologe verrast me met het nieuws dat ze al met negentig procent zekerheid kan zeggen dat ik een dochter krijg. Ik schrik even. Waarom weet ik niet, maar ik had me al ingesteld op een zoon. Een meisje! Ik ben blij. Een alleenstaande mama met een dochter lijkt me net iets praktischer. Voetballen kan ik niet. Ik heb niets met ridders en zwaarden. En op mijn buik met autootjes liggen spelen, zie ik mezelf ook niet meteen doen. Ik ben zelf nogal een meisje-meisje. Ik begin meteen te fantaseren over citytrips met mijn dochter. Shoppen, een aperitiefje, praten over haar eerste liefje. Ik zie het al helemaal voor me. Moeder en dochter op stap.

19 november: Haar kamertje

Ik ben ongeduldig. Altijd al geweest. Vandaag wordt het kamertje van mijn dochter helemaal in orde gemaakt. De kast die ik tweedehands kocht, wordt naar boven gedragen. Alle kleertjes die ik al heb gekocht, krijgen een vaste plek. Helemaal geordend op maat. Haar bedje wordt opgesteld, de matras erin gelegd. In de hoek komt een stoel waarin ik borstvoeding zal geven. Of verhaaltjes voorlezen. Of traantjes drogen. Als alles klaar is, dringt het pas echt tot me door dat mijn dochtertje hier over enkele maanden zal slapen. Ik krijg het even benauwd. Tranen van blijdschap volgen.

28 januari: De Pinterest-babyshower

Wat de praktische kant van mijn zwangerschap betreft, prijs ik mezelf de gelukkigste vrouw op aarde. Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om mijn appartement en leven babyklaar te maken. Mijn vrienden en familie hebben me geholpen met de domste dingen. Ik krijg zoveel steun en hulp. Als kers op de taart organiseren enkele goede vrienden een verrassingsbabyshower voor me. Het lijkt wel alsof ik in een Pinterest-plaatje stap. Zo mooi. Zo sfeervol. Wat een mooi eerste feestje voor mijn dochter. De beste beslissing die ik ooit in mijn leven nam, wordt ondersteund door zoveel lieve mensen. Het voelt heerlijk.

2 februari:  Brief aan mijn dochter

Mijn lief klein meisje,

Je bent nog niet geboren en toch ben je al zo aanwezig. Ik heb je nog nooit gezien of vastgehouden, maar nooit voelde ik meer liefde dan de liefde die ik voor jou voel. Jij hebt nu al een leeuwin van me gemaakt die zal vechten voor haar welpje. Je hebt mijn hart ontdooid en opengesteld voor de kwetsbaarheid van het leven. Jouw leven.

Ik wil je gerust beloven dat ik je zal bedelven onder miljoenen kussen, knuffels en onvoorwaardelijke liefde. Maar vergeef me nu al dat ik maar een mens ben. Een mens die, misschien egoïstisch, ervoor koos alleen een kindje op de wereld te zetten en zo haar eigen grootste wens doet uitkomen. Een mens die je geen vader gaf, alleen een donor.

En als de nachten vieze monsters onder je bed verstoppen, hoop ik dat mijn armen genoeg zullen zijn om je te beschermen en de beesten te lijf te gaan. Als die schommel hoger moet, hoop ik dat mijn armen sterk genoeg zullen zijn om je te duwen. Als het verdriet even ondraaglijk wordt, hoop ik dat mijn armen genoeg zullen zijn om je te troosten.

Nooit wilde ik iets liever dan jou als mijn dochter. Onthoud daarom altijd dat jij van mij de gelukkigste mens op aarde maakt. Gewoon door er te zijn, nooit door iets te zijn. En ook al weet ik het niet allemaal en kan ik je nooit alles geven wat je nodig hebt, ik beloof je mijn onvoorwaardelijke liefde en steun.

Mijn meisje, mijn hart, mijn dochter… Jij maakt van mij een mama. Iets mooier dan dat maakte nooit iemand van me.

Je mama x

9-10 maart: Ze is er!

De laatste loodjes wegen zwaar. Ik heb al enkele weken last van pijn in de heupen en rug. Vooral dan ’s nachts. En ik blijf maar woelen om de juiste positie te vinden. Ik ben de zwangerschap even beu. Ik ben dus opgelucht als mijn vliezen in de loop van de ochtend breken. Rond de middag vertrek ik samen met mijn mama naar het ziekenhuis. Yes! Eindelijk! Nog even en dan ligt mijn dochter in mijn armen. Tenminste, dat hoop ik. Want de weeën komen maar niet op gang. En alles valt weer stil. Mijn dochter laat zich niet dwingen. De uren kruipen voorbij. Tot ik om half negen de eerste wee voel. De voorbode van een heuse weeënstorm. In twee uur tijd heb ik 8,5 centimeter opening. Ik krijg snel nog epidurale verdoving en even later voel ik duidelijk persweeën. Al die tijd is mijn mama mijn rots in de branding. Ze helpt me door elke wee en doet me lachen wanneer ik even te serieus word. En dan te bedenken dat ik dit eerst óók alleen had willen doen! Als na een uur persweeën mijn dochter als een nat spartelend visje op mijn borst wordt gelegd, beginnen we samen te huilen. Dit is het meest intense moment van mijn leven. Zo mooi. Zo overweldigend. Lenne-Louise Hendriks. Geboren op 10 maart om 1.10 uur. En meteen de grootste liefde van mijn leven.

Meer dan een uur ligt mijn dochter ongestoord op mijn borst. Ze huilt zachtjes. Logisch, zo’n geboorte is best traumatisch. Ik bestudeer haar van kop tot teen en zoek naar gelijkenissen met mezelf. Een klein ros wezentje. Ja, dat heeft ze van mij! Zo ook de lange benen, tenen en vingers.

Twintig minuten na de bevalling staat mijn papa ook al naast mijn kraambed. Apetrots op kleinkind nummer drie! Ik heb geen partner gemist. Geen seconde. Ik geniet zo intens.

De eerste nacht samen met Lenne-Louise doe ik bijna geen oog dicht. Ik laat haar handje geen seconde los. Ik voel hoe ze grijpt. Verbonden voor het leven, dat voel ik heel sterk.

11 maart 2018: het eerste bezoek

Na een korte nacht zonder slaap stonden plots mijn broer – die peter is van Lenne-Louise-, zijn vriendin en hun twee zonen in de kamer. Mijn dochter werd overladen met knuffels en kusjes. Vanuit mijn bed keek ik fier toe. Maar ik was moe en keek uit naar mijn nachten met dochterlief. Alleen. Wij tweetjes. Om haar urenlang zelf te kunnen kussen en knuffelen.

13 maart: Eindelijk thuis

Een bijzondere dag. Want vandaag mogen Lenne-Louise en ik naar huis. Mijn ouders komen ons ophalen. De autorit voelt als een rit op een achtbaan. Ik hoop op zo weinig mogelijk files en rode lichten. Wat verlang ik naar thuis. Ons nest. Slingers en ballonnen verwelkomen ons. Wat een schatten van ouders heb ik toch! Ik geef Lenne-Louise een rondleiding door het huis en toon haar haar kamertje. Ze lijkt tevreden. Ik heb zo’n zin in wat nog komt. Mijn dochter en ik. Een team voor het leven. Ik val met mijn meisje naast me in slaap. Verlangend naar morgen. Om ook naast haar wakker te mogen worden.

14 maart: Hormonen op hol

Vandaag komt de familie op bezoek. Mijn nichtje heeft ook pas een baby. Ze vraagt hoe het met me gaat en ik barst spontaan in tranen uit. Ook gisterenavond huilde ik mee met Lenne-Louise. De befaamde babyblues? Niemand die me ooit vertelde dat dit normaal is. Die paniek omdat je soms niet weet wat je baby nu eigenlijk wil. En dat het helemaal niet erg is als je even denkt: shit, dit is voor de rest van mijn leven! En dat het uiteindelijk ook weer overgaat. Hopelijk stabiliseren die hormonen zich snel en word ik weer mijn nuchtere zelve.

16 april: Voor het eerst zonder haar

Vanavond ga ik naar een feestje en laat ik mijn dochter voor het eerst bij mijn ouders achter. Ik wil graag om 20 uur vertrekken, maar uiteindelijk stap ik pas om 21.15 uur in de auto. Omdat ik zo lang naast haar bedje stond om te kijken of ze dan toch niet wakker werd. En dat deed ze. Ik gaf snel nog de borst. Want dan kwamen mijn ouders zeker toe met de gekolfde flesjes. Maar nu ben ik dus op weg naar een feestje. Lichtjes trillend van de zenuwen. Gelukkig geniet ik na een kilometer toch al wat van mijn herwonnen vrijheid. De radio gaat luid en ik zing luidkeels mee. Op het feestje drink ik mijn eerste halve glas sangria. Zalig! Ik Whatsapp mijn ouders minstens drie keer om te vragen hoe het daar gaat. Wat blijkt? Mijn dochter dronk voor het eerst haar flesje zonder problemen op en viel nadien snel in slaap. Om middernacht kom ik thuis. Lenne-Louise ligt heerlijk te slapen. Zich totaal niet bewust dat mama even weg was. En dan komt het plots, dat verdomde schuldgevoel. Ik heb vanavond genoten zonder mijn dochter in de buurt. Ben ik dan nog een goede mama? Hetzelfde gevoel had ik toen ik haar voor het eerst een flesje poedermelk gaf. Of toen ik na zes weken stopte met borstvoeding. Fijn hoor, dat overblijfsel van mijn communiezieltje.

8 april: De babyborrel

Vandaag is Lenne-Louise zeven weken oud. De zeven mooiste en meest intense weken van mijn leven. En morgen is er de babyborrel. Haar eerste grote feest omringd door vrienden en familie. Stuk voor stuk mensen die haar een warm hart toe dragen. Dat haar verdere leven gevuld mag blijven met dergelijke momenten, dat wens ik haar zo toe. Mijn dochter. Mijn grootste geluk. Lenne-Louise, wat ben ik blij dat ik jouw mama mag zijn!

Tekst: Barbara Claeys

Nog meer pakkende verhalen:

• Mijn verhaal: toen Svenja zelf mama werd, veranderden haar gevoelens voor haar pluszoon
• Mijn verhaal: Sarah over de moeilijkheden om zwanger te worden en haar loodzware bevalling
• Mijn verhaal: Sofie is een bewust alleenstaande mama