Mijn verhaal: tweelingmama Esther raakte haar partner kwijt door psychische problemen

Door Inge Moermans

17 jul 2019

Esther droomde van een groot gezin en zag haar droom in vervulling komen toen ze zwanger werd van een tweeling. Maar helaas gooide de zware psychische problemen van haar partner roet in het eten. Als alleenstaande tweelingmama werd het een zware rit. Gelukkig was er haar passie voor muziek.

Liefde voor muziek en voor mekaar

Esther: “Muziek is altijd een passie geweest. Mijn meisjesdroom was om van mijn hobby mijn beroep te kunnen maken en mijn ouders hebben me hier altijd in gesteund. Omdat ik ergens wel besefte dat een toekomst in de muziek niet zo’n evidente keuze is en ik ook een erg zorgzaam type ben, heb ik ‘docent muziek met specialisatie orthopedagogische muziekbeoefening’ gestudeerd aan het Conservatorium te Maastricht. En dat was een heel goede beslissing. Ik vind het heerlijk om muziek in te zetten om personen met een beperking, mensen met een depressie, dementerenden,…een nieuwe plezierbeleving te geven. In mijn job leerde ik de man van mijn dromen kennen, de papa van mijn kindjes. Hij was een zorgzame, lieve man die me goed deed voelen op elk vlak. We deelden bovendien de passie voor muziek. Bij hem voelde het echt als thuiskomen.

‘Hoe heb ik dit over het hoofd kunnen zien???’ Met een klein hartje vertelde de gynaecoloog ons dat hij ons 2x proficiat moest wensen.

Droom in vervulling

Anderhalf jaar later was ik zwanger. Onze grootste droom was een tweeling. We zagen het al helemaal voor ons. Tijdens de eerste echo waren we zelfs een beetje teleurgesteld. Na de 3de echo kregen we van de gynaecoloog te horen dat het hoogstwaarschijnlijk een meisje zou worden. Tijdens de 4de echo zei de gynaecoloog plots ‘hier klopt iets niet’. Mijn hart stond effe stil en de schrik zat er serieus in. De gynaecoloog werd zenuwachtig, liep naar zijn bureau, bladerde in mijn dossier en zei toen ‘Hoe heb ik dit over het hoofd kunnen zien???’ Met een klein hartje vertelde hij ons dat hij ons 2x proficiat moest wensen. De meeste mensen zouden de schrik van hun leven krijgen, maar tot zijn grote verbazing waren we dolenthousiast. We wilden graag een groot gezin, een droom kwam uit! Helaas was deze grote euforie en positieve stress een trigger om mijn partner in een manische, psychotische toestand te doen belanden.

“Mijn vriend veranderde in een angstige man die in alles een complot zag.”

Van roze wolk naar storm

Mijn partner had een moeilijke kindertijd en jeugd en daar spraken we wel vaker over. Hij voelde zich als kind vaak onbegrepen, kon niet echt praten over gevoelens bij zijn naasten, en worstelde er dan vooral alleen mee. Dit omdat hij niet leerde te uitten, niet leerde praten, zich niet geaccepteerd voelde en zelfs als vreemd vogeltje werd bekeken. Door dit gebrek aan open liefde, begrip en gehoor uitte zich dit bij hem als opgekropte stress en uiteindelijk depressies. Hij voelde zich bij ‘ons’ en in mijn familie écht thuis, geaccepteerd, geliefd, gehoord en omringd door familiale warmte.
In tegenstelling tot zijn voorafgaande depressies die hij vooral alléén de baas moest. Ook al ging hij in therapie en had hij professionele hulp, heeft hij daarbuiten nooit een vertrouwd opvangnet gekend. Zijn grote stressgevoeligheid is dan ook zijn valkuil geworden.

Hij werd ontzettend onrustig, hoorde stemmen in zijn hoofd. Op 2 weken tijd zag ik mijn engel veranderen in een duivel. Mijn vriend veranderde in een angstige man die in alles een complot zag. Waar hij voorheen zo lief en zorgzaam was, kon hij plots niets meer van me verdragen. Zelfs mijn aanwezigheid was te veel. Aanvankelijk was hij zich wel bewust van zijn gedrag. Hij is op eigen initiatief naar de huisarts gegaan, heeft zich op een wachtlijst voor hulp gezet, maar na een paar dagen kwam hij in een ontkenningsfase. ‘Ik ben niet ziek, jullie willen me erin luizen’ riep hij dan. Het is meermaals geëscaleerd. Op een avond werd hij zo hysterisch dat ik enkele slagen in mijn buik gekregen heb. Ik ben toen opgenomen in het ziekenhuis. Hij was ondertussen opgenomen door de politie. In het ziekenhuis kreeg ik telefoon, dat hij terug naar huis mocht. Ik ben toen met een angstig hart naar huis gegaan, maar toen ik thuis kwam, waren al zijn spullen weg. Niemand wist waar hij was. Op zo’n moment denk je meteen aan het ergste…

“Tijdens één van zijn vluchtpogingen uit de psychiatrie stond hij hier voor de deur. Dat was de eerste en enige keer dat de jongens, toen 1,5 jaar, hun papa zagen”

Na 6 weken vond de politie hem terug in Frankrijk. Hij is toen opgenomen in de psychiatrie. Ik was toen 5 maanden zwanger. Ik wou graag met hem spreken, maar hij wou me niet zien. Toen ik 7 maanden zwanger was, kon ik hem gaan bezoeken. Maar het was een heel andere ontmoeting dan ik me had voorgesteld. Ik kreeg nauwelijks contact met hem. Hij was heel onrustig, zag in alles een complot en heeft me dan ook snel weggestuurd met de afstandelijke woorden ‘dat een zwangere vrouw niet thuishoorde in de psychiatrie’. Hij is nadien een paar keer gevlucht uit de psychiatrische instelling en meermaals in de problemen geraakt. Zo stal hij een fiets om zich te kunnen verplaatsen, geld om eten te kunnen kopen. Tijdens de laatste vluchtpoging heeft hij brand gesticht. Niet bewust om kwaad te doen, maar om zich te verwarmen. Sindsdien zit hij in de gevangenis. Ondertussen heeft hij ook de diagnose jong dementerend gekregen. Hij is pas 39…Tijdens één van zijn vluchtpogingen stond hij hier voor de deur. Dat was de eerste en enige keer dat de jongens hun papa zagen. Ze waren toen 1,5 jaar. Hij had op dat moment geen medicatie en hij was ontzettend emotioneel. Hij verontschuldigde zich naar de kinderen toe. Hij zei me dat hij ons niet kon bieden wat we verdienden.

Dit was meteen ook de laatste ontmoeting tussen ons, waarin ik de kans kreeg tot conversatie. Waarin hij kon verwoorden dat hij zich bewust was van zijn ziektebeeld, waarin hij vroeg om er voor de jongens altijd te zijn, moesten ze door erfelijke factoren ook zijn stressgevoeligheid bezitten. Waarin hij zijn spijt kon tonen en ik hem kon vergeven. Maar het was ook ons laatste gesprek waarin we elkaar loslieten, want nadien was hij helaas de realiteit kwijt.

“Als ik er nu op terug kijk, vind ik het heel straf van mezelf dat ik geen depressie heb gekregen”

Zwaar parcours

Het eerste jaar was het een ontzettend moeilijk verhaal: ik had 2 huilbaby’s met reflux. Gelukkig had ik vanaf dag 1 ontzettend veel steun van mijn ouders. Het eerste jaar is mijn moeder 24/24 bij ons geweest, daar ben ik haar enorm dankbaar voor. Als ik er nu op terugkijk, vind ik het heel straf van mezelf dat ik geen depressie heb gekregen. Ook financieel was het enorm zwaar. Een alleenstaande tweelingmama, een huis af te betalen,…Alleen al aan de melk en de pampers was ik 750 euro per maand kwijt! Er zijn momenten geweest dat ik bij de voedselbank heb moeten aanschuiven. Na een jaar moest ik mijn werk hervatten. Wat betekende dat ik terug de psychiatrie in moest. Heel confronterend. Alle gebeurtenissen hadden me toch een andere visie op mijn werk gegeven. Maar net mijn persoonlijke ervaringen hebben de band met mijn patiënten versterkt. Als ik aan het werk was, ving mijn mama de tweeling op. Na een tijdje heb ik ze op maandag en vrijdag naar de opvang laten gaan, zodat mijn mama ook haar rust kreeg. Na een tijdje ben ik ziek geworden en een paar maanden thuis geweest. Mijn dokter zei dat ik rust nodig had, dat ik dit tempo niet kon volhouden. Toen ben ik gaan nadenken. Over alles. Wie ben ik? Is het dit wat ik wil? Mijn leven bestond uit werken en zorgen voor de tweeling. Ik was mezelf even kwijtgeraakt. Iedereen zegt wel: ‘Denk aan jezelf!’. Maar hoe? Daar kan niemand me een antwoord op geven.

“Ik ben vaak ontzettend eenzaam geweest, ik verlangde naar mensen om mijn verhaal mee te delen”

Mijn sociaal leven was onbestaand. Vriendinnen bleven weg. Praten met twee huilende baby’s in de buurt is natuurlijk niet zo evident. Ik ben vaak ontzettend eenzaam geweest, ik verlangde naar mensen om mijn verhaal mee te delen. Ik ging regelmatig naar georganiseerde workshops voor ouders en kind. Daar kwam ik in contact met andere ouders, met hen kon ik ervaringen delen. Dat deed me zo’n deugd. En toen kwam het idee: Waarom creëer ik zelf niets? Iets wat baby’s en ouders bij mekaar brengt? Kort daarna werd Pamperklanken geboren.

“Pamperklanken heeft van mij een nieuw mens gemaakt. Ik heb mezelf teruggevonden”

Een nieuw mens dankzij passie voor muziek

Pamperklanken is een ontwikkelingsgerichte muziekeducatie voor de allerkleinsten en hun (groot)ouders. Het verbindt (groot)ouders en kind door middel van muziek. En wérkt ook nog eens ontwikkelingsondersteunend. Pamperklanken heeft van mij een nieuw mens gemaakt. Ik heb mezelf teruggevonden. Ik heb opnieuw eigenwaarde en ik krijg zo ontzettend veel voldoening uit mijn job. Mijn jongens (2,5) zijn mijn grootste muzes. Sinds 1 januari dit jaar heb ik mijn BTW-nummer en het was een vliegende start. CM, De Voorzorg, Muziekacademies tekenden in. Het is enorm snel geëvolueerd. Ik ben nu in ouderschapsverlof en doe het in bijberoep. Vanaf januari ga ik deeltijds werken en doe het verder in bijberoep. Ik zou er mijn hoofdberoep van kunnen maken, maar als alleenstaande mama durf ik dat risico niet nemen.

“ik heb ook liggen janken in bed, maar ik moest me sterk houden voor de kinderen. Ik had gewoon geen andere keuze”

Levenslessen

De levensles die ik geleerd heb en graag meegeef aan iedere andere ouder is het belang van die grote rol als ouder die je hebt! Groei met je kind mee, zorg voor een sterke vertrouwensband, toon oprecht je liefde, je begrip en je trots! En doe dit bewust, zodat je kleinste het ook voelt! Laat je kind ervaren dat het zijn mag wie het is en juich het toe bij elke nieuwe overwinning of les die het leert. Laat voelen dat je er voor hem of haar bent. Maar leer ook dat falen mag, en dat je desondanks een mislukking er ook altijd zult zijn!

Het was een heel zware rit, maar ik heb er veel uit geleerd. Door sociale media krijg je al snel een picture perfect voorgeschoteld. Terwijl er heel wat alleenstaande mama’s het zwaar hebben. Ik heb geleerd dat je jezelf niet mag verliezen, je voldoening moet zoeken. Ik ben altijd optimistisch gebleven. Ik zei tegen mezelf: ‘Het is een momentopname. Je kunt er altijd iets beters van maken.’ Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook liggen janken in bed, maar ik moest me sterk houden voor de kinderen. Ik had gewoon geen andere keuze. De muziek heeft me hier doorheen gesleurd. En mijn familie, in het bijzonder mijn mama, want zij is mijn grootste voorbeeld. Ik hoop dat ik haar spiegelbeeld mag zijn voor mijn eigen kinderen! Nu is het tijd om de moeilijke periode los te laten en volledig voor Pamperklanken te gaan.”

Meer info over Pamperklanken vind je op de website of op de facebookpagina.

Wil je zelf eens ervaren hoe muziek jong en oud verbindt? Esther treedt met haar interactieve muziekband ROBBESDOEZEBAND op tijdens TURELUURS in Bilzen op 11 augustus van 13.30 u tot 14.30 u of op 14 september van 15.00 u tot 16.00 u op het Schots Weekend in Alden Biesen.

Meer bijzondere mama-verhalen ontdekken?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!