Mijn verhaal: Sofie is een bewust alleenstaande mama

Sofie wist altijd al dat ze kinderen wou. Toen de partner van haar dromen maar niet op het toneel verscheen, besloot ze op haar 32ste om een bewust alleenstaande mama te worden. Lees hier haar dagboek!

“Ik heb altijd al geweten dat ik kinderen wou. Ik heb altijd een sterk moedergevoel gehad. Dat begon al op jonge leeftijd toen ik in de jeugdbeweging zat. In de oudste ban (een groep binnen de KSA) mag je voor 1 dagje leidster zijn en dat vond ik echt leuk. Ik heb dan ook niet lang getwijfeld om te gaan studeren voor onderwijzeres. Omgaan met kinderen is echt mijn ding. Rond mijn 26ste was ik single en heb ik voor een eerste keer op het internet gezocht naar informatie over het ‘bam’ worden. Maar toen was ik er nog niet klaar voor. Een paar jaar later, op mijn 32ste, was ik er wél klaar voor. Moest ik een partner gehad hebben, zou ik met die partner wel kinderen gewild hebben. Maar omdat ik die niet tegenkwam en ouder werd, ben ik er dan alleen voor gegaan.”

Het dagboek van Sofie:

Eind december 2015: Ik vertel mijn ouders dat ik besloten heb om bewust alleenstaande mama te worden. Ze staan onmiddellijk achter mijn keuze. Een grote geruststelling. Nu sta ik voor 100% achter mijn beslissing.

Begin januari 2016:  Ik neem contact op met het ZOL (Ziekenhuis Oost-Limburg) in Genk. Een maandje later kan ik op afspraak bij dokter Ombelet, een gynaecoloog die gespecialiseerd is in fertilitieit.’

8 februari 2016:  Ik word zenuwachtig wakker. Vandaag is de afspraak met dokter Ombelet. Gelukkig gaan er twee vriendinnen mee om mij emotioneel te steunen. Het gesprekje met de dokter zelf duurde ongeveer 5 minuutjes. Hij stelt me een paar vragen en vertelt wat er allemaal mogelijk is.

24 februari 2016: Vandaag heb ik een gesprek met een psycholoog. ‘Ben ik wel klaar voor een kind? Is het geen bevlieging? Heb ik er wel goed over nagedacht? Heb ik een netwerk om op terug te vallen?…’ Na dit gesprek word ik dadelijk ‘goedgekeurd’ . Ik mag een kindje krijgen! We zijn weer een stapje verder.

13 april 2016: Vandaag een nieuwe afspraak in het ziekenhuis. Ze gaan testen afnemen om te kijken of lichamelijk alles in orde is. Het blijkt een redelijk pijnlijk onderzoek te zijn, omdat ze een vloeistof via de baarmoeder hebben ingebracht. Gelukkig zijn mijn mama en een vriendin erbij, waardoor ik wat meer op mijn gemak ben.

Eind mei 2016: Na nog een reeks gesprekken, onderzoeken, echo’s, donorbespreking, bloedafnames, het financiële kostenplaatje… en nog veel meer, kan het nu echt beginnen. Ik moet deze week elke dag rond 7u30 in het ziekenhuis zijn om te kijken wanneer ik vruchtbaar ben om zo over te gaan tot inseminatie.

Begin juni 2016: Gisteren was mijn verjaardag, vandaag is de inseminatie!

Midden juni 2016: Tijd voor een bloedafname om te kijken of het gelukt is. Ik had ondertussen mijn regels al gekregen, dus ik wist dat het mislukt. was. Och ja, volgende maand een nieuwe poging. Maar ook die mislukt. Net op de dag dat ik mijn regels krijg, heb ik een nieuw gesprek met de psychologe. Het zou gaan over wat je tegen het kindje zegt als het er was. Niet echt de perfecte timing dus. Emotioneel een erg zware periode.

Juli en augustus 2016: Tijd om het hele avontuur even on hold te zetten en te genieten van twee maanden vakantie. Het was tot nu al een echte emotionele rollercoaster en ik moet mijn batterijen even opladen.

September 2016: Ik ben klaar om opnieuw te starten en maak een nieuwe afspraak.

12 september 2016: Een nieuwe poging.

13 september 2016: Ik voel me misselijk tijdens het ontbijt.

17 september 2016: Ik ga dit weekend met vrienden naar Gent. Onderweg stoppen we in een tankstation, ik heb zin in een worstenbroodje en een brikje chocolademelk. Mijn vrienden kijken me verwonderd aan: Zou het gelukt zijn? Want dit was wel een rare combinatie. Na 1 hapje eten heb ik al genoeg, ook niet echt van mijn gewoonte.

27 september 2016: Ik moet ‘s morgens in het ziekenhuis zijn voor een bloedafname. Tussen 13u30 en 15u gaat de consulente mij bellen met nieuws. Om 14.49 uur krijg ik het verlossende telefoontje. ‘Mevrouw Knaepen, we hebben het zwangerschapshormoon in uw bloed aangetroffen!’ Ik ben zwanger!

31 december 2016: Mijn familie en vrienden weten het al een tijdje. Ze zijn heel erg blij voor mij en steunen me voor de volle 100%. Vandaag is het tijd om het nieuws aan de rest van de wereld bekend te maken. Ik krijg heel veel positieve reacties van iedereen. Ook via Messenger steken mensen mij een hart onder de riem.

Voorjaar 2017: Op school is er sprake van een echte babyboom! Meerdere collega’s zijn zwanger, dus ik kan mijn ervaringen met hen delen. Mijn beste vriendinnen hebben ook al allemaal kinderen, dus als ik ongerust ben of iets wil weten, kan ik altijd bij hen terecht. Ik ben wel constant ziek. Niet altijd evident op het werk als ik moet lesgeven. Op een dag trakteerde één van mijn leerlingen op popcorn en de geur vult de hele ruimte. Ik heb toen dadelijk alle ramen moeten openzetten, omdat ik de geur niet kon verdragen.

8 juni 2017: En daar is hij dan: Nand Knaepen, geboren om 8u15 met een gewicht van 3,350 kg en 51 cm groot. Mijn perfecte wondertje. Mijn mama en de toekomstige meter zijn aanwezig. Omdat de bevalling wordt ingeleid, konden ze zich erop voorbereiden en vrij nemen van het werk. De bevalling op zich was zo’n prachtig en intens moment dat ik heb kunnen delen met mijn mama en beste vriendin. Wat wil je nog meer?

Dankbaar voor alle hulp

“De eerste weken waren uiteraard zwaar. Maar dat is voor iedereen zo. Nand verdroeg de melk niet goed die hem eerst werd aangeboden. Dus het was wat zoeken. ‘s Nachts heeft hij eigenlijk van in het begin goed geslapen, dus ik kan zeker niet klagen. Ik kreeg ook hulp van Willianne van kraamzorg. Zij kwam koken, poetsen, Nand in slaap wiegen, gaf me tips… een enorme hulp. Mijn ouders en beste vrienden hebben me ook erg goed geholpen. Ik kan nu nog altijd op hen terugvallen en ik weet dat ze er altijd voor me zullen zijn.”

Nand is zo gewild en gewenst en wordt door zoveel liefde omringd.

“Nand heeft een lieve oma, opa, meter, tantekes… die vaak niet liever willen dat hij eens een dagje/nachtje bij hun logeert, zodat mama een avondje of weekendje kan genieten. Ik ben dan ook zo dankbaar dat ze dit willen doen.”

Een eigen willetje

“Nand is ondertussen 3 jaar en heeft echt een eigen willetje, maar dat heb ik ook.
Het is ook een lieve jongen die graag lacht, iedereen om zijn vingertje kan winden en veel kusjes geeft. Een echt schatje. Op een dag zal hij zich wel vragen gaan stellen waarom ons gezinnetje er ‘anders’ uitziet dan dat van zijn vriendjes. Ik heb me altijd voorgenomen van gewoon eerlijk te zijn. In het ziekenhuis hebben ze aangeraden om het al van in het wiegje te vertellen. Je kunt dit ook aan de hand van een boekje doen.”

“Aan alle vrouwen die het Bewust Alleenstaande Moeder-zijn overwegen, zou ik willen zeggen: Ga ervoor! Denk niet te veel na. Twijfel niet te lang. Ik ben zó blij dat ik de stap gezet heb. Als ik Nand zie lachen, plezier maken, zijn eerste stapjes zetten, mama hoor zeggen… dan voel ik me intens gelukkig en kan ik alleen maar blij zijn en genieten.”

Lees ook:

• Spermadonor worden: alles wat je wil weten
• 9 dingen die je beter niet zegt tegen een alleenstaande ouder
• De opvoeding als alleenstaande mama: 50 single mama’s aan het woord

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!