Bert (49) werkt in het buitenland en mist veel van zijn kinderen

Deze minireeks gaat over vaders die door omstandigheden niet 100 procent papa kunnen zijn. Deel 2: Bert (49) heeft het almaar lastiger dat hij tijdens de week in het buitenland werkt.

“Kinderen groeien snel. Als je vijf dagen per week in het buitenland zit, besef je dat meer dan wanneer je hen elke dag ziet. Ik weet dat ik veel mis. Elke dag komen Lazlo (9) en Lola Carlota (6) met nieuwe verhalen naar huis, verhalen die ze niet aan de telefoon zullen vertellen.”

Toen Berts vrouw Ann negen jaar geleden zwanger werd van hun eerste kind, werkte Bert al zeven jaar als consultant in het buitenland. Toen al vroeg hij zich af of het wel kon, om in het buitenland te blijven werken. Want hoe leg je een kind uit dat je er in de week nooit kunt zijn?

“Er zijn lange gesprekken aan voorafgegaan, maar uiteindelijk heb ik samen met mijn vrouw beslist dat ik in Luxemburg blijf werken zolang zij het aankan of tot de kinderen eronder beginnen te lijden. Ik weet dat het geen ideale situatie is, noch voor hen, noch voor mij. Ik ben weg van maandag tot vrijdag en hoor of zie mijn kinderen dan alleen via de telefoon. Als ze me vertellen dat het supergezellig is thuis, doet dat pijn. Ik vraag me dan weleens af waarom ik op drie uur rijden eenzaam een boek zit te lezen, terwijl mijn gezin thuis is.

Als ze me bellen en vertellen dat het thuis zo gezellig is, vraag ik me soms af waarom ik op drie uur rijden eenzaam een boek zit te lezen

De meest belangrijke momenten heb ik wel meegemaakt, maar er zijn ook dingen die ik gemist heb. Lazlo’s eerste woordjes, bijvoorbeeld. Het zijn vooral de dagelijkse dingen die ik het meeste mis en waardoor ik me minder papa voel. Als ze iets hebben meegemaakt op school, dan kunnen ze niet komen uithuilen bij mij. Maar ik kan niet van Lazlo en Lola Carlota vragen dat ze iets wat ze ’s maandags meegemaakt hebben, in het weekend nog eens helemaal navertellen.

Voor de kinderen hebben we een heel duidelijke structuur: maandagochtend breng ik hen naar school en vrijdagnamiddag kom ik hen ophalen. Ik merk dat ze dat heel belangrijk vinden. Toch blijft afscheid nemen altijd moeilijk, zowel voor mij als voor de kinderen.

In het weekend probeer ik de verloren dagen in te halen. Ik merk dat ik mijn tijd dan eerlijk moet verdelen tussen Lola Carlota en Lazlo, anders worden ze boos.

Als ik merk dat Lola Carlota wat stiller is op weg naar school, kan ik al raden wat er scheelt. ‘Moet je nu echt weer weg, papa?’ komt er dan stilletjes uit. Op de speelplaats eindigt het dan met een extra lange knuffel, zo hard dat ze mij soms niet meer loslaat.

In het weekend probeer ik de verloren dagen in te halen. Ik merk dat ik mijn tijd dan eerlijk moet verdelen tussen Lola Carlota en Lazlo, anders worden ze boos. Lola Carlota vraagt wel eens waarom mama haar altijd bij de dansles afzet, en ik Lazlo naar het voetballen breng. Als ik er ben, willen ze optimaal gebruik van me maken. (lacht)

Ik ben eerlijk: de laatste tijd begint het zwaar te wegen. Ik denk wel dat ik een goede papa ben, maar er moet een einde komen aan deze situatie. Ook voor Ann. Zij heeft negen jaar alleen voor de kinderen gezorgd en heeft daar grotendeels haar carrière en sociaal leven voor opgeofferd. Ik mis te veel en Ann heeft zich lang genoeg weggecijferd. Het wordt tijd dat het altijd weekend wordt voor mijn kinderen.”

(Uit Libelle Mama magazine 7/11)

Lees ook:

• Kevin (29) kan er niet aan wennen dat zijn dochter om de week bij zijn ex woont
• Verhuizen met kinderen? 6 cruciale tips
• Mijn Verhaal: Karl werd papa van drie kinderen via een anonieme donor

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!