Mijn verhaal: Nathalie werd mama van een meerling

Door De Redactie

12 okt 2019

Nathalie en Glenn wilden graag een broertje of zusje voor dochter Hanne. Het werden er maar liefst drie: Ella, Lien en Lore.

25 juli: We zijn zwanger!

“Ik lach en kijk naar Glenn die net thuiskomt van zijn werk. Hij kijkt bedenkelijk. ‘Kon je weer niet wachten?’, vraagt hij. ‘Ik wilde het weten’, beken ik. ‘Ik ben zwanger!’ Zijn ogen stralen. En ik ben opgelucht. De keuze voor een tweede kindje was heel bewust. Zowel Glenn als ik zijn enig kind. We willen Hanne een broertje of zusje geven. Een speelkameraadje. Maar we vertellen haar nog niets. Ze is pas twee. Even wachten tot mijn buik wat boller is. Ik kan niet wachten!

Even is het stil. Glenn en ik kijken elkaar vol ongeloof aan. Een drieling! ‘Hoe geraakt dat in mijn buik??’

8 augustus: De eerste echo

Vandaag komen oma en opa op Hanne passen. Wij worden in het ziekenhuis verwacht voor de allereerste echo van ons kindje. ‘Misschien zijn het er wel twee?’, grappen mijn ouders, om dan toch maar meteen even na te gaan hoeveel tweelingen er in de familie zijn. Enkel de papa van Glenn is de helft van een eeneiige tweeling. We maken ons geen zorgen. Tot enkele uren later de assistente van de gynaecoloog aan de echo begint. ‘Proficiat’, roept ze vrijwel meteen uit. ‘Jullie krijgen een tweeling!’ Natuurlijk zijn we blij. Twee extra kleintjes in huis, dat kunnen we wel aan. Om op zeker te spelen, checkt ze de baarmoeder nog even verder. ‘O neen. Sorry. Er zit nog iets’, roept ze zelf verwonderd. Een extra vruchtzakje, een extra hartje. Even is het stil. Glenn en ik kijken elkaar vol ongeloof aan. Een drieling! ‘Hoe geraakt dat in mijn buik?’ vraag ik. Het voelt heel speciaal, maar tegelijkertijd ook beangstigend. De assistente haalt er de gynaecoloog bij. Hij merkt meteen op dat één vruchtje duidelijk kleiner is. Er is ook een gedeelde placenta. Het derde vruchtje kan daardoor nog vanzelf afsterven. Alles zal duidelijker worden bij de volgende check. Twee weken geduld, daar kunnen we niet omheen.

Ik zit met zoveel vragen. En ja, ik maak me zorgen. Wat nu? Stel dat het derde kindje het duidelijk minder blijft doen? En wat als we uiteindelijk zelf moeten beslissen of we dat kindje houden of niet? We besluiten een afspraak te maken met een meerlingenspecialist in Leuven. Dokter Lewi (bekend van Topdokters) zal ons ongetwijfeld goed advies kunnen geven.

9 augustus: Busje komt zo…

Ik bel even met vroedvrouw Annemie en vraag haar of zij ervaring heeft met de geboorte van een drieling. Ze klinkt meteen enthousiast. Annemie werkt al veertig jaar als vroedvrouw. Ze heeft al meerdere drielingen op de wereld helpen zetten. Ik ben blij om haar te horen. ‘Is Glenn al op zoek naar een nieuwe wagen?’, lacht ze. Ik draai mijn hoofd en zie Glenn aandachtig in een boekje met Volkswagenbusjes bladeren. Mannen zijn blijkbaar voorspelbaar.

Mijn gevoel zegt me om voor de drie kindjes te gaan. Maar in hoeverre brengen we twee kleintjes in gevaar als we het derde ook een kans geven?

18 augustus: Een emotionele rollercoaster

Voor het eerst hebben we een afspraak met dokter Lewi in Leuven. Er wordt meteen een echo genomen. Goed nieuws. De drie kleintjes zijn in prima conditie. Ze blijken toch elk een eigen placenta te hebben. Bovendien gaat het om een spontane zwangerschap en heb ik al een kindje op de wereld gezet. Daardoor maken we tachtig procent kans om de zwangerschap minstens 32 weken vol te houden. Ze vertelt er ons wel meteen bij dat reductie of het weghalen van één vruchtje bij drielingzwangerschappen altijd een optie is om de risico’s te beperken. Wat een emotionele rollercoaster. Mijn gevoel zegt me om voor de drie kindjes te gaan. Maar in hoeverre brengen we twee kleintjes in gevaar als we het derde ook een kans geven? En wat als het toch misloopt? Kunnen we hiermee leven? Bovendien is Hanne er ook nog. Welk effect zullen drie extra kindjes op haar hebben? En wat met de praktische gevolgen? Is ons huis wel groot genoeg? Ik ben zo bang om mijn kindjes bij welke keuze dan ook tekort te doen.

1 september: De kogel is door de kerk

We hebben de knoop doorgehakt: onze drie kleintjes zijn straks welkom! Wat een kantelmoment. Gedaan met het gepieker. We gaan er gewoon voor. De kleintjes worden nog eens extra gecheckt. Of we het geslacht al willen weten? We knikken gretig van ‘ja’! En mijn gevoel zat helemaal juist. Een huis vol vrouwen! ‘Veel succes, Glenn!’, lach ik.

Mijn buik is op korte tijd zo ongelofelijk gegroeid. ‘Waar zal dit eindigen als het zo blijft doorgaan?’

10 september: De wereld mag het weten

De cruciale twaalf weken zijn voorbij. Eindelijk mag de wereld weten dat ons gezin er straks drie meisjes bij krijgt. Maar hoe kondig je zo’n nieuws aan? Ik stuur een sms’je naar vrienden en familie: ‘Welke van de drie is waar? A) We verhuizen voor twee jaar naar het buitenland B) We verwachten een drieling C) We geven een trouwfeest in Zuid-Frankrijk. Niemand raadt juist. Meer nog, optie B lijkt hen de optie om de vraag wat gemakkelijker te maken. Zodra we de waarheid laten weten, krijgen we vooral ongelovige reacties.

22 september: Bijna in de helft

Vijftien weken ver. En alweer een echo vandaag. De baby’s zijn in topvorm. Tweeëndertig weken halen, dat is het doel bij drielingen omdat de kans op complicaties dan kleiner wordt. Vijfendertig weken is het ultieme doel. Vanaf dan wordt het risico op baarmoederproblemen te groot. Ik zal al blij zijn als ik die tweeëndertig weken haal. Mijn buik is op korte tijd zo ongelofelijk gegroeid. ‘Waar zal dit eindigen als het zo blijft doorgaan?’, vraag ik me af.

5 oktober: Kaartje in de maak

Tijd om over het geboortekaartje na te denken. Een kaartje voor een drieling, dat vind je niet zomaar. Dus laten we er eentje op maat maken. Vandaag hebben we onze eerste afspraak met de ontwerpster. Spannend!

14 oktober: Liefste meter…

Wat met meters en peters? Ik maak een briefje voor de eerste meter. Very old school. Gewoon handgeschreven. En met een tekening om aan te geven over welk kindje het precies gaat. We laten voor het eerst onze ‘werknamen’ op de wereld los. Tanne, Sanne en Janne, zusjes van Hanne. Toch fijner dan kindje 1, kindje 2 en kindje 3? De meter in kwestie zegt meteen ‘ja!’ Nu nog vijf te gaan…

Met een klein hartje vertrekken we richting Leuven. Daar blijkt aan de monitor al snel dat ik weeën heb. Veel te vroeg.

23 november: Veel te vroeg

Wat start als een doorsnee dag, loopt opeens helemaal fout. Ik heb nog maar eens harde buiken. Maar vandaag zijn ze zo hardnekkig dat ze de hele dag aanhouden. Na mijn middagdutje bel ik toch maar naar het ziekenhuis. De harde buiken volgen elkaar om de vijf minuten op. Neen, ik heb geen pijn. ‘Kom toch maar even langs’, stellen ze voor alle zekerheid voor. Ik bel mijn ouders om te vragen of ze Hanne van school kunnen halen. Met een klein hartje vertrekken we richting Leuven. Daar blijkt aan de monitor al snel dat ik weeën heb. Veel te vroeg. Tijdens de ‘grijze zone’ van 24 tot 26 weken. Als de meisjes nu komen, hebben ze maar een kleine overlevingskans en is het risico op zware schade groot. Ik krijg de hele dag weeënremmers. En dan moet mijn lichaam het weer zelf zien te bolwerken. Ik huil terwijl ik de kindjes in mijn buik voel bewegen. Glenn probeert me te kalmeren. We mogen niet doemdenken, en ja, even later doen de weeënremmers hun werk. Een opluchting. En toch blijft het spannend en eng. Ik krijg een kamer op de dienst voor zwangerschapscomplicaties.

24 november: Rust in het ziekenhuis

Enkele spannende uren achter de rug. Maar mijn lichaam bleef rustig. De kindjes zitten nog steeds veilig op hun plaats. En toch nam ik vandaag een besluit: ik blijf de rest van mijn zwangerschap in het ziekenhuis. Rust is de enige manier om zo lang mogelijk zwanger te blijven. En dan is een ziekenhuiskamer the place to be! Thuis zou ik toch bij elke harde buik volledig in paniek zijn. Naar huis gaan heeft weinig nut. Hanne mag tot die tijd bij de oma’s en opa’s logeren. Ik weet hoe fijn ze het daar vindt. En ook dat stelt me gerust. We gaan enkele spannende weken tegemoet. Fingers crossed. Hopelijk komt alles goed.

1 december: Hanne op bezoek

Mijn grote flinke dochter komt langs. Ik kijk er zo naar uit. Vrolijk komt ze mijn kamer binnengestapt. Ik verbijt mijn tranen en probeer vrolijk te zijn. Hanne lijkt niet zoveel last te hebben van de situatie. Oef. Ze vindt het zelfs zo gezellig bij oma en opa dat ze al na een kwartiertje wil vertrekken. Nog een kus en een knuffel. En daar gaat ze. Wat ben ik trots op haar!

4 december: Een wereld van verschil

Zesentwintig weken ver! Alweer een mijlpaal bereikt. Het moment waarop de medische wereld er sowieso voor gaat. Ook al is het bij een premature drieling ook dan nog even afwachten. Na controle blijkt dat onze drie meisjes erg goed bezig zijn, maar ik heb toch al een verkorte baarmoederhals van een halve centimeter. Bij 85 procent van de vrouwen betekent dit bevallen binnen enkele dagen. Dat komt hard aan. Ik huil, Glenn praat rustig op me in. Even slikken en toch weer doorgaan, meer kunnen we niet doen. Ik moet vooral rustig blijven. In plaats van eerst de maanden en dan de weken af te tellen, tel ik nu de dagen af. Elke dag is een wereld van verschil.

Comfortabel op mijn rug liggen, is er al even niet meer bij. Maar nu moet ik mezelf ook op tijd van mijn linker- naar rechterzij draaien. En terug. Als een kip aan het spit.

6 december: Het juiste knuffeltje

Er mag een knuffeltje mee in de couveuse als de meisjes straks geboren zijn. We zoeken er eentje online. De verpleegkundige toont nog even hoe groot onze kindjes momenteel zijn en dus beslissen we voor een heel klein knuffeltje te gaan. Vandaag komt Hanne ook opnieuw op bezoek. We spelen ‘stoppertje’. Wel twintig keer opnieuw verstopt ze zich achter het gordijn. En telkens weer giert ze het uit van plezier. Dolle pret in de ziekenhuiskamer. Ik geniet met volle teugen.

18 december: Kip aan ’t spit

Ik voel me nu écht zwanger. Comfortabel op mijn rug liggen, is er al even niet meer bij. Maar nu moet ik mezelf ook op tijd van mijn linker- naar rechterzij draaien. En terug. Als een kip aan het spit. Rechts is het altijd even zoeken tot de meisjes en ik allemaal goed liggen. Draai ik me op mijn andere zij, dan trek ik mijn buik met mijn handen mee. Doe ik dat niet, dan lijkt het alsof mijn meisje dat onderaan ligt achterblijft. Een hele onderneming.

Vanaf vandaag lig ik nu elke dag twee keer aan de monitor. Dan heb ik het over drie banden met vier schijven (drie om de hartslag te meten, eentje om de harde buiken in het oog te houden) die rond mijn buik worden gespannen. Het is telkens weer een uitdaging om de drie baby’s netjes aan de monitor te krijgen. Drie lijfjes in je buik, het is niet niets.

24 december: Kerst in het ziekenhuis

Dit jaar vier ik Kerstmis in het ziekenhuis. De kamer wordt helemaal versierd. Met een kerstboompje, rendieren en lichtjes. Na ondertussen vier weken samen op de kamer, is kerst vieren met mijn buurvrouw best gezellig. We krijgen een kaasschotel en een dessertje en kijken samen met onze mannen naar een foute kerstfilm. De mannen nemen rond 22 uur afscheid, maar we zijn nog niet moe en kijken nog een vrouwenfilm samen. Nooit gedacht dat kerst vieren in het ziekenhuis zo fijn kan zijn!

En dan komen ze. Eén voor één. Om 16.04 uur. Om 16.05 uur. Om 16.06 uur.

31 december: Op de valreep

Bijna dertig weken ver. ‘Het zal niet meer voor dit jaar zijn’, zegt de vroedvrouw. Maar dan ineens breken rond 15 uur mijn vliezen. Ik moet in sneltempo aan de monitor. De meisjes zijn oké, maar de navelstreng van het onderste meisje zit onder haar. Dus moet het vooruitgaan. Ik bel Glenn. Ondertussen word ik met bed en al naar het verloskwartier gebracht. Het gaat razendsnel. Het team staat Glenn op te wachten in de gang. Hij moet een groene schort aan en snel naar binnen. Ik heb ondertussen mijn epidurale gekregen. Alles is klaar om te bevallen. En dan komen ze. Eén voor één. Om 16.04 uur. Om 16.05 uur. Om 16.06 uur. De meisjes huilen meteen. Wat een opluchting. Ik ben zo blij dat ze in orde zijn. Ze liggen nog even met z’n drietjes op mijn benen vooraleer hun navelstrengen werden doorgeknipt. En dan worden ze weggebracht voor de eerste verzorging. Ella, Lien en Lore. Onze dochters. Zo klein. Ella weegt 1 kilogram 280 en is 37 centimeter groot. Lien weegt 1 kilogram 340 en meet 34 centimeter. En Lore weegt 1 kilogram 370 en is 41 centimeter groot. Maar ze doen het super.

Aandacht verdelen

Glenn krijgt zijn eerste les in aandacht verdelen. Blijft hij bij Ella? Gaat hij mee met Lien? Of blijft hij toch in de buurt van Lore? Enkel Lien moet geïntubeerd worden. Maar dat blijkt uiteindelijk maar één dagje nodig te zijn. De meisjes liggen uiteraard op neonatologie. Ze liggen er alle drie zo rustig bij. Pas heel laat kom ik eindelijk op adem in mijn kamer. Ik hoor het vuurwerk op de achtergrond. Een nieuw jaar begint. Een nieuw hoofdstuk in ons leven. Ik ben zo blij. En dankbaar. Een enorme druk valt van mijn schouders. Ik heb mijn deel gedaan. Nu is het aan de meisjes. Maar ook zij gaan er duidelijk voor. Drie vechtertjes, zoveel is duidelijk. Een mooier begin van 2018 kan ik me niet voorstellen.

2 januari: Mooie woorden

Dokter Lewi komt langs. Ze was niet bij de bevalling, maar ze bevestigt nog maar eens dat alles goed is gegaan en dat de meisjes het erg goed doen. ‘Je mag fier zijn’, zegt ze. Het doet me goed om dat te horen. Want zij weet als geen ander dat het ook anders kan aflopen.

6 januari: Knuffelen met Hanne

Eindelijk naar huis. Rond 17 uur ben ik klaar om te vertrekken. De meisjes moeten nog op de afdeling neonatologie blijven. Natuurlijk zal ik hen missen. Ik vind het vooral jammer dat ik ’s avonds laat niet meer kan kangoeroeën (huid-op-huidcontact tussen ouder en kind, red.). Maar tegelijkertijd kijk ik er zo naar uit om Hanne nog even alle aandacht te kunnen geven. We brengen haar een kort, maar heel intens bezoekje. Zo fijn om haar weer te kunnen knuffelen. Ze blijft nog één nachtje bij oma en opa. Zo hebben Glenn en ik de tijd om thuis alles in orde te brengen en wat boodschappen te doen. Morgen kan ze eindelijk weer in haar eigen bedje slapen. Na zes lange weken. We zijn er allemaal aan toe. Wat heb ik mijn dochter gemist.

Beentjes zo dik als een pink, billetjes die nog flink wat vulling kunnen gebruiken, een dun velletje… Eventjes ben ik bang om hen pijn te doen.

7 januari: Prutswerk in de couveuse

Een luier verversen in de couveuse. Ik doe het voor het eerst helemaal alleen. Wat een prutswerk. De meisjes zijn ook nog zo ongelofelijk klein. Zo teer en breekbaar. Beentjes zo dik als een pink, billetjes die nog flink wat vulling kunnen gebruiken, een dun velletje… Eventjes ben ik bang om hen pijn te doen. Maar alles verloopt goed. Pfff, ik ben geslaagd. En dan naar huis want Hanne is onderweg! Eindelijk weer wat tijd voor mijn kleine meid. ‘Mama niet weggaan’, zegt ze voortdurend. Het duurt even voor ze in slaap valt en ik besef des te meer dat ook zij zware weken achter de rug heeft.

9 januari: Nog even in Leuven

De meisjes zijn een week oud. Wij hebben een gesprek met de kinderarts. Ze doen het goed. Ze zijn volop bezig met de overstap van voeding via het infuus naar voeding met de maagsonde. We verwachten dat ze nog twee tot drie weken in Leuven moeten blijven. Pas als de meisjes alle drie volledig melk krijgen via de maagsonde, zelfstandig kunnen ademen en voldoende bijgekomen zijn tot 1,5 kilo, mogen ze naar de neonatologie-afdeling van Tienen. Dichter bij huis. Ik kijk er zo naar uit.

20 januari: Een moeilijke dag

Het ziekenhuis belt ons op: de meisjes mogen morgen de intensieve neonatologie-afdeling al verlaten. Op zich goed nieuws, maar tegelijk ook confronterend. Het gaat plots zo snel.

29 januari: Oeps, verslikt

Ella, Lien en Lore zijn sinds vorige week in het ziekenhuis van Tienen. Vanaf vandaag drinken ze uit een flesje. Een leerproces. Morsen en verslikken, het hoort erbij. Soms lukt het en soms helemaal niet. Pas als de meisjes dit goed onder de knie hebben, mogen ze naar huis. En alweer betekent dit vooral veel geduld hebben.

21 februari: Naar huis!

Eindelijk is het zover! Onze dochters mogen het ziekenhuis verlaten. Iets na 18 uur komen we thuis. Voor het eerst liggen ze samen naast elkaar in de box. Om dan na de avondfles naast elkaar in hun bedje in slaap te vallen. Onze drie kleine wondertjes. Heerlijk om ze zo samen te zien liggen. Ze liggen in één bedje. Veel gezelliger. Maar wel op een vaste plek om niet te verwarren. Want ze lijken zo ongelofelijk op elkaar. Ook wij moeten vaak twee keer kijken.

14 maart: De perfecte puzzel

Vandaag is de uitgerekende datum van onze meisjes. Maar ondertussen wonen ze al drie weken thuis. En alles verloopt vlotter dan we zelf ooit hadden durven hopen. Omdat we zoveel hulp van de mensen om ons heen krijgen. Maar ook omdat ze zo ongelofelijk flink zijn. Hanne is superfier op haar drie zussen. En wij goochelen intussen met luiers, fopspenen en andere babyspullen alsof het niets is. Het plaatje klopt. De puzzel zit perfect in elkaar. Ons gezin is compleet. En wij zijn de gelukkigste ouders ter wereld. Vier knappe dochters. Wat een rijkdom. Zo dankbaar dat ze er zijn!

Tekst: Barbara Claeys

MEER STERKE VERHALEN:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!