Voor het eerst mama: “Gaat Otis zijn mama wel willen delen?”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is nu zwanger van haar tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Tegenwoordig word ik geteisterd door m’n eigen gesnurk. En dat heeft niet alleen te maken met het extra gewicht dat ik de afgelopen maanden meezeul, maar ook met de ene verkoudheid na de andere die ik gratuit van mijn telg krijg. Twee voor de prijs van één!

Dat, maar ook een veel te snel gevulde blaas en het eeuwige gevecht met het zwangerschapskussen, zorgen ervoor dat de nachten (nu al) onderbroken zijn. “Je zal wel aan het aftellen zijn zeker? Nog eventjes volhouden!”, krijg ik als reactie wanneer ik er het met andere mensen over heb. Maar niets is minder waar. Naar mijn gevoel gaat het eigenlijk net iets té snel, want er zijn nog zoveel dingen die ik nog met onze eerstgeborene zou willen doen. Alsof ik hem iets verschuldigd ben omdat er binnenkort een minstens even schattig exemplaar ons gezin komt vervoegen.

“Er zijn nog zoveel dingen die ik nog met onze eerstgeborene zou willen doen!”

Soms betrap ik er mezelf op dat ik weemoedig naar Otis in de achteruitkijkspiegel staar, en er een vlaag van schuldgevoelens door me heen gaat. Wat ga ik die grappige een-op-eengesprekjes in de wagen missen, denk ik dan. En gaat hij zijn mama wel willen delen? Zelfs het kleinste, schattigste hondje dat mij benadert, duwt hij van me weg, terwijl hij uit volle borst “Mijn mama!” roept.

Dat ik weer borstvoeding ga geven staat buiten kijf! Want ondanks de struggles dat het met zich meebracht heb ik daar tijdens de eerste maanden met O. enorm van genoten. Maar daardoor besef ik zéker ook dat ik minder tijd aan ons zoontje zal kunnen besteden dan me lief is. Dan tracht ik mezelf gerust te stellen met de gedachte dat dit alleen maar wil zeggen dat ik gevoelig bent voor zijn behoeftes. En dat is goed. Toch? 

Dat je je tijdens die laatste loodjes heel wat zaken gaat realiseren, heb ik absoluut gemerkt. Want ik besef nu ook dat ik nóg vermoeider zal zijn dan tijdens die eerste kraamperiode, terwijl dat toen haast onmogelijk leek.

“Ik besef dat ik nóg vermoeider zal zijn dan tijdens die eerste kraamperiode, terwijl dat toen haast onmogelijk leek”

Maar met een actieve bijna driejarige die geen dutjes meer doet, verwacht ik me aan de mooiste, maar ook de meest vermoeiende tijd van mijn leven. Had ik trouwens al vermeld dat ik eind juni beval en dat O’tje niet op kampjes toegelaten is omdat hij pas op het einde van de zomervakantie jarig is? Een zwangerschap kun je nu eenmaal niet plannen, maar onze timing is misschien wat ongelukkig.

Dus ja: natuurlijk zal het zwaar zijn. Dingen als lekker chillen met en alle aandacht voor reserveren voor de baby of een hele dag niksen met de kleine spruit zullen quasi non existent zijn. Maar aan de andere kant begin ik er met een flinke dosis zelfvertrouwen aan. Want als mama van een tweede, ken je het klappen van de zweep.

Hoe verliep jullie tweede zwangerschap? En werden jullie ook zo overmand door schuldgevoelens?

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Otis durft van zich af te bijten en daar ben ik fier op”
• Voor het eerst mama: “Ik ben niet voortdurend in de wolken zoals dat met Otis het geval was”
• Voor het eerst mama: “Otis gaat naar school, en daar moet ik meer aan wennen dan hij”