Voor het eerst mama: “Ik ben niet voortdurend in de wolken zoals dat met Otis het geval was”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is nu zwanger van haar tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Omdat we bijna moesten vertrekken deed ik snel wat make-up op en een vluchtig kattenwasje. Kwestie van mezelf iets of wat toonbaarder te maken, na al die onderbroken nachten. Al ligt dat lang niet altijd aan Otis, hoor. Iets met (hoog)zwanger zijn. Lang leve concealer en washandjes!

Plots kwam zoonlief achter me staan: “Mama, dikke poep!”, en hij had nog gelijk ook. Zijn eerlijke woorden bevestigden alleen maar wat ik al enkele weken in de spiegel zag. Want in tegenstelling tot de eerste zwangerschap — waar ik me vrouwelijk en mooi voelde — zit ik deze keer minder goed in m’n vel.

Ik ben op het moment dat ik dit schrijf precies 30 weken en een dag ver, maar van buitenaf lijkt het alsof onze toekomstige dochter compleet voldragen is. Mijn benen hebben tegenwoordig meer weg van het marmeren tafelblad dat bij m’n oma stond. En dat spataders bovendien ook pijnlijk zijn heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Over die zere rug en moodswings zal ik maar zwijgen, zeker?

“Mijn benen hebben tegenwoordig meer weg van het marmeren tafelblad dat bij m’n oma stond”

Uiteraard besef ik dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat het ons een tweede keer gegund wordt. Maar deze keer ben ik niet voortdurend in de wolken zoals dat met O’tje het geval was, en daar voel ik me vaak schuldig over. Ik móést en zou genieten van die negen maanden, want het is hoogstwaarschijnlijk de laatste keer. Maar die bolle buik beleef je nu eenmaal iedere keer anders, en de combinatie met een peuter maakt het sowieso pittiger. 

En ondanks het feit dat het allemaal wat minder vlot verloopt, vliegt de tijd alsnog razendsnel voorbij. “Dat begint te korten”, zijn woorden die ik nu liever niet hoor omdat we nog veel werk voor de boeg hebben. Het kind heeft nog geen naam, nog geen geboortekaartje, en alle bakken met oude kleding van Otis moeten nog grondig gesorteerd worden.

“Ik móést en zou genieten van die negen maanden, want het is hoogstwaarschijnlijk de laatste keer”

Gek toch? Als je bedenkt dat ik na slechts een paar maanden zo goed als klaar was bij de eerste. Alles was tot in de puntjes geregeld. En de baby-uitzet bestond zelfs voor zeventig procent uit spullen die we nooit zouden gebruiken. Kersverse ouders laten zich snel misleiden door verkoopspraatjes, en dat was er duidelijk aan te merken. Maar klaar waren we wél. Met het schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat da deze keer niet het geval is.

Idealiter zou ik ook mijn geheugen best nog eens opfrissen wat de bevalling, kraamtijd en borstvoeding betreft. De boeken liggen al een poosje naar me te lonken, maar bleven tot nu toe onaangeroerd. In het beste geval zullen ze gelezen worden terwijl de nieuwbakken baby al op me ligt.

Beleefden jullie de tweede zwangerschap ook zo anders?

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Otis gaat naar school, en daar moet ik meer aan wennen dan hij”
• Voor het eerst mama: “Plots werd hij wakker met koorts en rode stippen op z’n lijf, van pok tot teen”
• Voor het eerst mama: “Eens ik bevallen was, werden onze katten van hun troon gestoten”