Voor het eerst mama: “Otis gaat naar school, en daar moet ik meer aan wennen dan hij”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is nu zwanger van haar tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Al een paar weken was Otis er enthousiast over: “Bijna school, da’s leuk hé!”, wat ons een (vals) geruststellend gevoel gaf dat hij er klaar voor was. Bij de start van zijn allereerste schooldag na de krokusvakantie werden we echter op een grom en pruillip getrakteerd aan de ontbijttafel. De havermoutpap bleef onaangeroerd, tot vijf minuten voor vertrek, waardoor we genoodzaakt waren om de wagen te nemen om er op tijd te geraken. Een schande als je bedenkt dat het gebouw 450 meter verderop ligt.

Ondanks de haast wilde ik toch graag wat kiekjes maken, om de memorabele dag in beeld te brengen en op Instagram te delen. Vrienden en familie zagen een vrolijke jongen die met volle goesting aan een spannend avontuur begon. Maar ik voelde aan alles dat hij héél hard ging moeten wennen aan de nieuwe situatie. En wij ook.

“Vrienden en familie zagen een jongen die met volle goesting aan een spannend avontuur begon. Maar ik voelde dat hij héél hard ging moeten wennen. En wij ook”

Eens we aangekomen waren, vloeiden er traantjes toen hij besefte dat mama en papa niet bij hem zouden blijven. Mijn hart brak. Door het wenmoment twee weken eerder, dacht hij verkeerdelijk dat dat de bedoeling was. Maar dankzij de fijne activiteiten, de toffe juf en schattige leeftijdsgenoten besefte hij snel dat het er best wel gezellig was.

Dat konden we trouwens met onze eigen ogen aanschouwen, omdat de juf geregeld beelden met de ouders deelt in een besloten groep. Een godsgeschenk als je weet dat we twee jaar een heen- en weerboekje en Facebookgroep gewoon waren, waarin je het doen en laten van je kind gedetailleerd kon volgen.

Een maand later stelt hij het er trouwens nog steeds goed. Ik daarentegen moet nog keihard acclimatiseren. Geen trage ochtenden meer zoals bij de crèche, waar je je kind tot negen uur ’s ochtends mag brengen, maar wel een dagelijkse race tegen de klok omdat zoonlief stipt op tijd moet zijn. Geen sinecure als je weet dat hij er graag met zijn step naartoe rijdt, en bij iedere spectaculaire wagen, kraan of graafmachine stopt. Een echte jongen is het.

“Geen trage ochtenden meer zoals bij de crèche, waar je je kind tot negen uur ’s ochtends mag brengen”

Of werkdagen die plots versnipperd zijn omdat ik dagelijks om kwart na drie aan de schoolpoort moet staan. Want nee, ik word jammer genoeg niet omringd door een enorme village, waar iedereen het tegenwoordig over heeft. Pas op: O’tje heeft wél drie lieve grootouders waar hij op kan rekenen. Maar om redenen waar ik nu niet verder over hoef uit te wijden kunnen zij het niet dagelijks halen om hem aan de schoolpoort op te wachten.

Tot slot is er nog de fameuze brooddozenstress. Ik ben best wel jaloers op Pinterest-waardige lunchboxen die sommige ouders meegeven. Mijn inspiratie gaat helaas niet verder dan boterhammen met confituur en kaas. Vooral omdat ik vrees dat hij de creaties die ik dan met veel liefde in elkaar gestoken heb zou weigeren. M’n kind is nu eenmaal een gewoontebeestje. De fijngesneden kerstomaatjes en komkommer die ik eraan toevoeg vind ik voorlopig al gedurfd genoeg.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Plots werd hij wakker met koorts en rode stippen op z’n lijf, van pok tot teen”
• Voor het eerst mama: “Eens ik bevallen was, werden onze katten van hun troon gestoten”
• Voor het eerst mama: “Onze peuter heeft een verschrikkelijk ochtendhumeur”