Voor het eerst mama: hoe een zomerdag aan zee met een kindje van 11 maanden niet hélemaal volgens plan liep

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Voor het eerst naar zee

“Hoe een onschuldige zomerdag in Oostende met een kindje van 11 maanden toch niet hélemaal volgens plan liep? Wel, ik zal het jullie vertellen. Het was al een hele poos geleden dat we voor een ‘lange tijd’ gezamenlijk verlof hadden. Hét uitgelezen moment dus om uitstapjes te plannen die op onze wenslijst stonden. Naar zee gaan was er daar eentje van. Ik was er steevast van overtuigd dat Otis het geweldig zou vinden, aangezien hij het liefst van al in water of in zijn zandbak in schelpenvorm — pure nostalgie! — vertoeft.

Maar hoe gingen we dat in godsnaam aanpakken met zijn dutjes? Tot dan toe was het al maanden de gewoonte om hem braafjes in zijn verduisterde slaapkamer mét witte ruis in bed te leggen wanneer hij toe was aan wat slaap. Zelden of nooit deed hij dat buitenshuis. Daarom vertrokken we rond het moment dat zijn ochtenddutje normaal van start gaat, dat hij trouwens voorbeeldig uitsliep in de autostoel. Een dag die ogenschijnlijk niet meer stuk kon, dus.

Gepakt, gezakt en verbrand

Met een buggy, een baby van plusminus tien kilo, strandtent, luiertas en rugzak in de hand trotseerden we de wachtrij van mensen die slechts drie doelen voor ogen hadden: bakken, braden en baden. Dat diezelfde personen soms iets te dicht bij ons kwamen staan, maakte me behoorlijk nerveus. Sommigen zijn blijkbaar vergeten dat er nog steeds een gevaarlijk beestje op de loer ligt. De hostess scande de barcodes op de ingangstickets — want die heb je nu eenmaal nodig in coronatijden — en wenste ons een fijne dag toe, met een misplaatste grijns, alsof ze kon voorspellen wat ons te wachten stond.

Gepakt en gezakt stapten we richting de golven in het veel te hete zand, met een wandelwagen die bij nader inzien toch niet voor alle terreinen geschikt bleek te zijn. De zweetdruppels zakten van ons voorhoofd naar ons mondkapje. ‘We zijn de zonnecrème vergeten!’ Zeer handig als je met een kleintje op stap bent en de zon volop op zijn bolletje schijnt.

“De zweetdruppels zakten van ons voorhoofd naar ons mondkapje.”

Zijn emmer en schop bleven de helft van de tijd onaangeroerd, want het liefst graaide hij met zijn pollekes in het zand, die hij vervolgens in zijn mond stak. ‘Voor jou ook du sable bien cuit?’ Iedere ‘oh’ en ‘ah’ die hij uitsprak ging gepaard met een knarsend geluid. De overige zandkorrels vonden dan weer hun weg naar z’n luier. Ik vermoed dat ze wilden schuilen voor de hitte.

Eerlijk: ik had me dit tripje anders voorgesteld. Maar toen ik naar mijn zoon keek, zag ik een dolgelukkig ventje dat ferm onder de indruk was van de golven die op hem afkwamen. En zelfs de enorme file op de terugweg kon dat geluk niet meer bederven.

PS Een tweede dut is toen niet meer gelukt, en ook ’s avonds kon O. de slaap moeilijk vatten. Daarom vertelde ik hem het verhaaltje over Klaas Vaak die zand in de oogjes van de kinderen komt strooien — om in het thema te blijven — en sloot de dag lichtjes geagiteerd doch tevreden af.”

Ook lezen:

• Voor het eerst mama: “Eens hij de pipetten met fysiologisch water in het vizier krijgt, schreeuwt hij moord en brand”
• Voor het eerst mama: “Stiekem wil ik hem verpakken in noppenfolie, zodat hij zich niet zou bezeren”
• Voor het eerst mama: “Hij was zo overprikkeld door het vele bezoek dat ik al meteen getrakteerd werd op een nuit blanche”