Voor het eerst mama: “Stiekem wil ik hem verpakken in noppenfolie, zodat hij zich niet zou bezeren”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

#coronabliss

“De coronacrisis: we zijn het allemaal meer dan moe maar het heeft — in ons geval dan toch — ook mooie dingen met zich meegebracht. Want doordat de crèche een hele poos gesloten bleef, konden we Otis van naderbij zien opgroeien. En dat mag je zeer letterlijk nemen, want toen de hele gekte begon zat hij nog in een wipstoeltje of lag hij vrolijk te spelen op de speelmat met een of andere knuffel of z’n babygym. Terwijl we nu voortdurend achter hem aanhollen omdat hij — waaghals die hij is — voor de zoveelste keer de trappen trotseert of weer naar de sanseveria reikt. Vermoeiend is het wel, maar wat een prachtig cadeau om de (niet zo) kleine meneer (meer) zo te zien evolueren.

“Nee!”

Kinderen hebben een onweerstaanbare drang om te verkennen, en dat is bij O. niet anders. Daarom wil ik hem niet weerhouden de wereld vol vertrouwen en enthousiasme te ontdekken, enkel omdat hij dan vies zou worden of zich pijn zou kunnen doen. Overal wil hij bij zijn en alles doet en probeert hij uit. Dat zorgt soms voor grappige situaties, maar ook uitdagende momenten voor hem en ons als mama en papa. We proberen ook om zo min mogelijk ‘nee’ te zeggen, behalve dan als er gevaar schuilt, natuurlijk.

“Ik wil hem niet weerhouden de wereld vol vertrouwen en enthousiasme te ontdekken, enkel omdat hij dan vies zou worden of zich pijn zou kunnen doen.”

Stiekem wil ik hem verpakken in noppenfolie, zodat hij zich niet zou bezeren en ik hem met een gerust hart zijn gangetje kan laten gaan. Wat een contrast met die heerlijke babytijd toen hij nog te pas en te onpas op mijn borst in slaap viel, terwijl hij er nu na welgeteld drie seconden weer vandoor is.

Wat ik nog wil zeggen over de coronaperiode

Toen België in semi-lockdown ging waren we genoodzaakt om onze dagen anders op te delen: werk en privé liepen plots kriskras door elkaar, en dat maakte het behoorlijk pittig. Ik liep soms de hele dag rond in een bevlekte pyjama en met een rommelige knot. Een beetje zoals tijdens de kraamweken.

Maar het feit dat we meer tijd doorbrachten met ons drieën — vijf als je de katten meerekent — en er plots geen sociale verplichtingen meer waren, gaf ons op de een of andere manier wat rust. Het was best fijn om thuis te zijn, niet naar de opvang te moeten, hem alles te laten ontdekken in een rustige vertrouwde omgeving. En af en toe ook daarbuiten tijdens onze dagelijks wandeling omdat we even aan een frisse neus toe waren.

Hierdoor voelde het na de versoepelingen niet juist aan om in onze oude gewoontes te hervallen en weer exact te doen zoals we voordien bezig waren. Het wrong vrijwel meteen om al mijn vrije tijd op te souperen aan huishoudelijke taken omdat er in de week geen ruimte voor was. En ik ben er rotsvast van overtuigd dat andere ouders met hetzelfde gevoel zaten en daarom plots voor een carrièreswitch, thuisblijf-ouderschap, of minder werkdagen kozen, zelfs al is dat niet altijd even makkelijk op financieel vlak.

Wij namen alvast een poetshulp in dienst zodat we de stofvod konden ruilen voor extra kostbare tijd met onze zoon. Hoe ging dat bij jullie?”

Ook lezen:

• Voor het eerst mama: “Hij was zo overprikkeld door het vele bezoek dat ik al meteen getrakteerd werd op een nuit blanche”
• Voor het eerst mama: “Dat je de uitwerpselen zelf in het toilet moet gooien is nogal ‘speciaal’, maar dat went wel zeker?”
• Voor het eerst mama: “Nooit gedacht dat ik zo blij zou worden van een felblauwe ice pack in mijn slip”