Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Een gestrafte peuter
Daar zat hij dan moederziel alleen op de kinderstoel terwijl de rest van z’n kinderopvang-vriendjes aan het spelen waren. “Hij is gestraft!”, vertelde de begeleidster me. Blijkbaar heerste er een soort van vete tussen hem en een leeftijdsgenootje, omdat ze allebei graag de baas spelen. En aangezien er maar plek is voor één leider, heeft zoonlief dat proberen duidelijk te maken met een stevige uithaal.
De tuchtmaatregel liet hem duidelijk koud. O’tje zat ongegeneerd te lachen en leek niet te begrijpen dat hij hier een les uit moest trekken. Want snapt een kind van twintig maanden eigenlijk dat hij iets mispeuterd heeft? Ik denk alleszins van niet, dus hou ik dat straffen liever achterwege.
Toch zijn er momenten dat hij mijn geduld met héél veel guitigheid op de proef stelt. Maar dat heb je nu eenmaal met peuters. Zijn de onderstaande situaties voor jou ook zó herkenbaar?
Keukenkasten zijn het nieuwe speelgoed
Iedere week roteer ik de speeltjes van mijn zoon. Zo probeer ik hem altijd een beetje het gevoel te geven dat er iets nieuws voor z’n neus ligt, en raakt hij er minder snel op uitgekeken. In theorie dan toch. Want het gebeurt ook regelmatig dat hij er hooguit vijf minuten naar omkijkt en zijn voorkeur uitgaat naar onze keukenkasten. Die kunnen namelijk open en dicht, en de inhoud ervan mag je — breekbaar of niet — op de grond gooien. Opruimen doet mama wel.
Of je nu velcro of veters kiest, schoenen aantrekken bij een peuter blijft een marteling
Wisselende smaakpapillen
Sinds kort kan Otis “mmmmm” zeggen wanneer hij iets lekker vindt. En dat enthousiasme voor het eten dat hij in zijn mond stopt, werkt aanstekelijk. Mijn geluk kan haast niet op wanneer ik merk dat mijn zelfgemaakte fruitsalade hem kan bekoren.
Maar wanneer ik hem een beetje later tijdens de week hetzelfde gerecht voorschotel, kan het plots veel moeizamer verlopen, en spuwt hij de stukjes aardbei en mango er plompweg uit. “Bedankt voor al je moeite moeder, maar mag ik dan nu het eten dat op jouw bord ligt?”
Een peuter aankleden = topsport
Of je nu velcro of veters kiest, schoenen aantrekken bij een peuter blijft een marteling. De spartelende beentjes gaan alle kanten uit, terwijl de zweetdruppels van je voorhoofd rollen. En wanneer er dan nog een jas moet volgen heb je je portie beweging wel gehad voor de dag. De beeptesten uit de middelbare school zijn er niets tegen.
PS Het is extra leuk als de kleine deugniet zijn sokken en schoenen vijf minuten later weer uittrekt!
Ik ben bijna twee en ik zeg “nee”
“Ik wil dat mijn zoon kritisch in het leven staat”, hoor ik mijn lief nog zeggen, en dat maakt Otis met héél veel plezier kenbaar. Hij zegt zo graag “nee” dat hij het woordje zelf gebruikt wanneer hij “ja” bedoelt.
De zelf-doen-fase
Peuters willen — volledig terecht — zelfstandiger worden. Maar moet dat nu net op momenten dat je ergens dringend naartoe moet? Onlangs wou hij zelf zijn yoghurtpotje leegeten. Alleen begreep hij niet dat hij de verpakking met de ene hand moest vasthouden om het met het andere hand tot op de bodem leeg te lepen. Dan maar je volledige neus en mond in het potje steken. Toch?
OOK LEZEN:
- Voor het eerst mama: “Ik sprak hem troostende woorden toe terwijl de anesthesist het masker met stinkend gas boven zijn neusje hield”
- Voor het eerst mama: “Vreemd toch, hoe mama’s bij de geringste snottebel bij hun kleintje meteen een dokter raadplegen, maar voor zichzelf veel trager alarm slaan?”
- Voor het eerst mama: “Hoelang kunnen we dit nog volhouden?”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!