Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
De klok wijst 21.59 uur aan. Ik prik het laatste stukje taart op m’n vork, werk het binnen en tel daarna met half gevulde mond mee af: 10, 9, 8, ….
Om 22 uur vliegen armen in de lucht en volgen de obligate nieuwjaarswensen. Ik val Emma en onze vier gasten om de hals, we wensen elkaar een gelukkig 2022. Drie kwartier later liggen we dankbaar in ons bed. Van het vuurwerk rond middernacht merken we helemaal niets.
Tijdig in je bed kruipen op eindejaar: wat een zaligheid! En geen overbodige luxe. Want om 5.15 uur en 6.15 uur roeren Lucas en Theo zich al. Vol ongeduld willen ook zij aan hun nieuwe jaar beginnen. Zo wordt 1 januari alsnog de dag van de kleine oogjes, maar gelukkig geen verloren dag. Op zeven uur slaap kun je, met wat goede wil, iets bouwen. Met vier of vijf uur slaap is dat moeilijker, zeker als je de dagen ervoor ook vroeg uit de veren moest.
“Ik val Emma en onze vier gasten om de hals, we wensen elkaar een gelukkig 2022. Drie kwartier later liggen we dankbaar in ons bed.”
Bedankt Emma dus! Zij vroeg onze gasten of ze al om 22 uur wilden aftellen. En bedankt ook aan onze fijne gasten, omdat zij daar onmiddellijk mee instemden. Zo eindigde het feestje op een hoogtepunt, net vóór de uren waarin iedereen moe zou worden, maar desondanks, op adrenaline of alcohol, het jaar zou ronden.
Alle respect voor mensen die graag aftellen om 23.59 uur en daarna tot de ochtend doorgaan. Een jongere versie van mezelf heeft het ook gedaan. De euforie van een nieuw begin uit je lijf dansen. Je onoverwinnelijk voelen in het besef dat er niets echt ‘moet’ de volgende dag, behalve crashen op een familiefeest in de namiddag. Daar eet je een stukje taart, drink je je grootste sufheid weg met straffe koffie en wens je je grootouders en tantes een goede gezondheid toe. Waarop zij je, zoals elk jaar, een goed lief toewensen. En dat is het dan.
Vijftien jaar later wensen mensen je vooral slaap en brave kindertjes toe. Braaf hoeven Lucas en Theo van mij niet te worden, maar voldoende slaap … daar leg ik me graag bij neer. Geen onbelangrijk dingetje!
In de wagen naar het familiefeest anno 2022 zingt Lucas uit volle borst mee met de liedjes van juf Roos. Hoewel hij altijd één of twee tellen te laat komt, kent hij de teksten uit z’n hoofd. Ik probeer Emma te polsen naar haar migraine. Daar heeft ze sinds enkele dagen last van. “Papa, zwijg, ik kan de liedjes niet horen”, onderbreekt Lucas haar antwoordpoging. Intussen kakelt Theo als een kip die drie eieren tegelijk moet leggen. In combinatie met Juf Roos haar pompende ‘Hoki-poki-dans’, klinkt het allemaal bijzonder migraine-opwekkend. “Zwijg Theo!”, orakelt Lucas streng. “Rustig Lucas”, probeer ik hem te bedaren. “Theo mag ook iets zeggen. Dat geldt ook voor mama en papa trouwens.”
“Braaf hoeven Lucas en Theo van mij niet te worden, maar voldoende slaap … daar leg ik me graag bij neer.”
“Maar dan hoor ik de liedjes niet!”, houdt hij voet bij stuk. Emma stelt voor om even de auto’s te tellen die ons pad kruisen. “Want jij kan al goed tellen hé, Lucas?”, prikkelt ze. Het werkt. Ik zie hem geconcentreerd uit het raam turen en ingewikkelde berekeningen maken. De liedjes zijn plots minder interessant. “Het blijft sluimeren”, update Emma me vervolgens over haar migraine. “Maar wát ben ik blij met ons feestje gisteren en de aanvaardbare nacht.”
Enkele uren, nieuwjaarswensen en Dafalgans later zitten we opnieuw in de auto. Deze keer kun je een speld horen vallen. De eerste, drukke dag van het nieuwe jaar heeft onze zonen uitgeteld. Hoewel dat een fantastische gelegenheid biedt om te spreken, respecteren we de welhaast magische rust. De weg naar huis slingert zich langs prachtig verlichte kerststallen, kerken en voortuinen. 15 jaar geleden sloeg ik daar amper acht op. Vandaag, met vredig slapende zonen op de achterbank, vult het muisstille licht me met dankbaarheid én spijt.
Spijt omdat 2021, het bijzondere geboortejaar van Theo, voor altijd voorbij is. Dankbaarheid omdat 2022, het jaar waarin Theo voor het eerst ‘mama’ en ‘papa’ zal zeggen, het jaar waarin hij z’n eerste voorzichtige stapjes zal zetten, nog onontgonnen voor ons ligt.
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Niet het aangroeiende afvinklijstje rond ‘goed ouderschap’ bepaalt of je een goede ouder bent. Dat doe je zelf!”
- Papa-talk: “Waar je als jonge ouder nood aan hebt, zet corona steeds weer op de helling”
- Papa-talk: “De klimaatverandering baart me zorgen. In welke wereld zullen onze (klein)kinderen leven?”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!