Groeten uit Zweden: “Ik ga je missen”, zei ze toen ze op weekend met de sportclub vertrok…

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 41, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (13) en Stina (11). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Ken je dat, dat dubbele gevoel na een weekendje weg? Moe, maar voldaan zeggen ze weleens. Op maandagochtend was het vooral moe, al kan het verzetten van de klok daar ook iets mee te maken hebben, maar nu overheerst toch het voldane gevoel. Dochter Stina had namelijk een innebandytornooi (in België beter bekend als floorball) op de planning staan in Jönköping, zo’n 120 kilometer van hier. En de rest van het gezin besloot te volgen, met de camper weliswaar.

Innewat?

Sinds onze verhuis naar Zweden heeft Stina zich ook op sportief vlak moeiteloos geïntegreerd. Ze houdt van voetballen, maar misschien nog net iets meer van innebandy. In België is deze sport minder bekend, maar hier in Zweden staat het qua populariteit net onder Koning Voetbal. Ik ben eerder het type van de zachte sporten – hello yoga! Maar toch moet ik bekennen dat innebandy intussen een stukje van mijn hart heeft gestolen. En daar heeft afgelopen weekend zeker toe bijgedragen.

“alle jongens en meisjes in de straat zijn lid van de plaatselijke innebandyclub.”

Even wat feiten: innebandy ontstond in Zweden in de jaren ‘60 en werd nadien ook erg populair in Noorwegen, Finland, Tsjechië en Zwitserland. Innebandy is een kruising tussen bandy (de voorloper van ijshockey) en hockey. Twee teams van vijf plus keeper nemen het met sticks en een plastic gatenbal tegen elkaar op in een sporthal. Innebandy is echter zo populair dat het letterlijk overal gespeeld wordt, van het schoolpleintje tot de straat. Dat er ook bij ons regelmatig goaltjes verschijnen is logisch als je weet dat alle meisjes en jongens in de straat lid zijn van de plaatselijke innebandyclub.

Innebandycup? Weekendje weg!

Stina keek enorm uit naar het weekendje weg met de club, al was het wat met gemengde gevoelens. “Ik ga je missen, mama”, zei ze vorige week meermaals per dag. Het was tenslotte haar eerste keer alleen weg van huis sinds we in Zweden wonen. Ik probeerde haar gerust te stellen, maar terwijl ik mezelf bemoedigende woorden hoorde uitspreken sloeg bij mij ook meermaals de twijfel toe. Dat er gemis zou optreden stond buiten kijf, de vraag was echter bij wie. De kleine meid wordt groot, en dat maakt bij iedereen de nodige emoties los.

“dat er gemis zou optreden stond buiten kijf, de vraag was echter bij wie.”

De innebandycup was trouwens het perfecte excuus voor een weekendje weg in eigen land. Het is hier de gewoonte dat een groot deel van de ouders er een citytrip van maken en zoveel mogelijk matchen van de kinderen meepikken. Een geruststelling om Stina af en toe eens te zien, maar vooral ook de ideale gelegenheid om nog eens te gaan kamperen. Een camper huren en op ontdekking gaan, mijn ultieme vakantie! Slapen met zicht op een van de grootste meren van Zweden, wakker worden in een iets te frisse camper, genieten van de zon en de prachtige landschappen en lekker eten. Ook Elias genoot van de onverdeelde aandacht en ging mee supporteren voor zijn zus.

Stralende Stina

En die zus, die straalde! Zowel op als naast het veld. Ik zag een zelfzekere meid die zich inzette voor haar ploeg en zich het hele weekend goed voelde bij haar vriendinnen. De aandacht voor ons was minimaal, zo gaat dat op die leeftijd. En daar leg je je maar beter bij neer, dacht ik bij mezelf. Het was intussen meer dan duidelijk geworden wie het meest last had van dat gemis. Maar zondagavond, na een heerlijk maar druk weekend, lag datzelfde meisje de hele avond tegen me aan in de zetel. Ik mocht geen voet verzetten, behalve om een badje voor haar klaar te maken of crème te halen om haar pijnlijke voeten te masseren. “Ik heb je gemist, mama”, fluisterde ze zacht. Ook al wordt ze zo snel groot, het zal altijd mijn kleine meisje blijven.

Groeten uit Zweden!
Sara

NOG MEER VERHALEN UIT ZWEDEN:

• Groeten uit Zweden: “Of het noorderlichtspektakel pas echt begon toen ik net in bed lag? Ik vrees het.”
• Groeten uit Zweden: “Moest ik weten waar de dichtstbijzijnde schuilkelder was?”
• Groeten uit Zweden: “De namen van de kinderen passen hier volledig. Alsof het zo had moeten zijn…”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!