Mama-talk: “Ik sta op en ga slapen met de beelden die ik in het nieuws en op sociale media zie”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

De afgelopen jaren kon ik moeiteloos mijn verhalen over mijn gezin neerschrijven. Maar de laatste tijd verloopt dat een pak moeizamer. Wat is er toch aan de hand? Ergens in de afgelopen weken viel de inspiratie voor verhalen plots weg. Ineens werd schrijven over de gezellige chaos en het moederschap een obstakel. Hoe kan nu ik als moeder van twee kleine kinderen met de uitdagingen die daar bij horen geen inspiratie meer hebben om nog maar één woord te typen? Ik weet het niet. Is mijn inspiratie écht op of is er meer aan de hand?

Soms lijkt het alsof alles aan mezelf voorbijgaat. Fysiek ben ik er wel, maar mentaal lig ik nog onder een warm donsdeken omdat mijn brein schreeuwt naar extra slaap en minder onrust. Wanneer ik naar de kalender kijk en en de gure wind op mijn kaken voel wanneer ik op de fiets zit, schrik ik mezelf een bult, want in mijn hoofd was het nog zomervakantie, maar intussen spot ik hier en daar al kerstversiering in de winkelrekken en groeien mijn twee dierbaarste bezitten als kool.

De kinderen passen plots niet meer in hun kleding, ze gebruiken ook nieuwe woorden en kunnen dingen die ze voordien niet konden. Het worden allebei échte individuen, en het lijkt soms alsof ik de weg daar naartoe compleet gemist heb.

Maar is dat écht de reden waarom ik het nu zo moeilijk vind om m’n column te schrijven? Nee, dat is het bij nader inzien niet. Het voelt gewoon even niet juist om over ‘banale’ ditjes en datjes te praten, en te klagen over de hectiek van ons eenvoudig gelukkig leventje, terwijl er andere ouders hun kinderen, maar ook familieleden en vrienden verliezen in een oneerlijke strijd waarin iedereen verliest.

Het conflict tussen Israël en Hamas houdt ons allemaal bezig. Ik sta op en ga slapen met de beelden die ik in het nieuws en op sociale media zie. Zo zag ik vanmorgen een vader die de resten van zijn zoontje in een plastic zakje droeg, en een piepklein jongetje dat trilde en huilde van angst. En wanneer ik mijn baby in bed steek of met mijn kleuter naar school fiets, denk ik aan de gezinnen voor wie al die alledaagse handelingen niet langer vanzelfsprekend zijn.

In mijn verhalen lees je hoe ik soms klaag over een kind dat z’n bord niet leegeet of voortdurend ziek is. Maar dat ik ze kan knuffelen en zeggen dat het goedkomt, betekent — nu meer dan ooit — alles voor mij. Kunnen zorgen voor een kind met koorts of twee roepende ruziënde kleintjes kalmeren, voelt nu als een enorm luxe. Dus sorry, ik wil en kan het deze keer niet hebben over luchtige onderwerpen, terwijl er zich dergelijke gruwelijke taferelen afspelen. Niets rechtvaardigt het doden of verwonden van kinderen, volwassenen en zelfs dieren. En ik hoop dat het stopt. Nu meteen.

Nog meer verhalen van Celine:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!