Mijn verhaal: “Mijn kindjes groeiden niet in mijn buik, wel in mijn hart”

Net als veel vrouwen had ook Lindsay een sterke kinderwens. Maar ondanks dat ze al een tijdlang gestopt was met de pil, wilde zwanger worden maar niet lukken. Ze koos bewust niet voor IVF, maar wél voor pleegzorg. Dit is haar verhaal.

“Later wil ik mama worden.” Dat zei ik al als klein meisje. Wat ik toen niet besefte, was dat dat niet altijd is weggelegd voor iedereen. Zwanger worden is voor 1 op de 6 stellen geen vanzelfsprekendheid. Wij zijn die 1 op 6 …

Ik wil het taboe rond onvruchtbaarheid doen verdwijnen, maar ook wil ik mijn lotgenoten duidelijk maken dat het niet altijd het einde van de wereld hoeft te zijn. Ik ben 10 jaar geleden gestopt met de pil en ben helaas nooit zwanger geraakt. En toch voel ik mij de gelukkigste vrouw ooit!

Geen IVF

Mijn man en ik hebben ervoor gekozen om niet in het IVF-traject te stappen, maar te gaan voor pleegzorg. Het gevoel om voor iemand te mogen zorgen die dat heel hard nodig heeft, was voor ons belangrijker dan het krijgen van een ‘eigen’ kind. Na het doorlopen van een selectieprocedure van een half jaar kregen we de dag voor mijn verjaardag de verlossende woorden dat we waren goedgekeurd om pleegouders te worden. Het enige wat we toen nog moesten doen was wachten op dat ene telefoontje dat er een kindje voor ons was.

En dat telefoontje kwam er, al na 4 weken zelfs. En net toen we dachten dat het niet mooier kon worden, kregen we te horen hoe oud het kindje was. We hadden ons op van alles voorbereid: een peutertje dat ineens in ons huis zou rondkruipen of zelfs al kon stappen bijvoorbeeld. Maar nee, wij mochten een meisje van nog maar 13 dagen oud uit het ziekenhuis gaan halen!

Ik herinner me elk detail van die dag: de eerste sneeuw die uit de lucht kwam vallen, de veel te grote kleertjes die ze aanhad en – vooral – de geur van Zwitsal! Wat was het een mooi moment, maar tegelijkertijd ook zo onwennig. Voor het eerst een baby’tje een badje geven, heel de dag plannen rond haar voedingen en (volle) pampertjes,… Maar wat waren we blij!

“Eindelijk kon ik moederen en ik genoot er zo hard van. Ik voelde meteen de leegte in mijn hart opgevuld worden door de liefde voor dit kleine meisje.”

Ondertussen zijn we bijna 7 jaar later en 2 pleegkindjes rijker. Op momenten word ik gek van de rommel in huis: speelgoed en kleertjes slingeren overal rond en dan nog het gekibbel van 2 kinderen die de hele dag door kunnen zeuren: “Mamaaaa, ik heb honger!” of “Mamaaa, Lotte heeft me pijn gedaan.” Dat doet me soms zo naar rust verlangen! Maar dan denk ik terug aan de tijd dat ik nog rust had en geloof me: ik zou écht niet meer willen ruilen. Die 2 schatten zijn misschien niet in mijn buik gegroeid, maar zeker wel in mijn hart.

Ouderschap delen

Het is echt niet altijd even gemakkelijk om pleegmama te zijn: je moet immers het ouderschap een beetje delen.  Je moet ook tijd maken voor bezoekmomenten met de biologische ouders die je kindjes nog (graag) zien. Ook zijn er afspraken met de pleegzorgbegeleidster en instanties van jeugdzorg. Maar het besef dat je die kinderen een warm en stabiel plekje kan geven dat ze anders misschien niet hadden, maakt zoveel goed.

En weet je wanneer ik echt smelt? Als mijn pleegdochter ’s avonds dicht tegen me aankruipt en fluistert: “Ik ben zo blij dat ze jou gevonden hebben voor mij!” Nee, ik heb echt geen reden meer om verdrietig te zijn omwille van onze vruchtbaarheidsproblemen, want hier is de zon en weg is de regen!”

Veel liefs, Lindsay.

Lees ook:

• Wanneer zwanger worden niet meteen lukt
• Pleegzorg: een onzeker maar dankbaar bestaan.
• Wat is pleegzorg?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!