Mijn Verhaal: Ellen en Johan verloren hun zoontje van 11 maanden

Ellen en Johan verloren hun zoontje Loïc van 11 maanden. “Op maandagmiddag werd hij ziek, dinsdag namen we afscheid”. Ellen doet haar intense verhaal en wil andere ouders graag waarschuwen.  

Een beetje ziek op maandag

Ellen: “Op maandag nam ik Loïc, zoals gewoonlijk, mee naar het kinderdagverblijf waar ik werk. In de voormiddag was hij nog helemaal zichzelf. Hij was heel opgewekt en haalde, zoals altijd, heerlijke deugnieterij uit. Na zijn middagmaal deed hij een dutje en toen ik hem weer uit zijn bedje haalde, was hij helemaal aan het rillen en huilde hij van de pijn. Zijn temperatuur was op dat moment wel ok.

Loïc sliep nog de hele namiddag op de arm van mijn vriend, at niets meer en had intussen een temperatuur van 39,3 graden.

Omdat mijn vriend die dag (hij werkt in ploegen) thuis was om te rusten, vroeg ik hem toch maar om Loïc te komen ophalen. Ik gaf hem nog een pijnstiller voor hij vertrok en maakte toch alvast een afspraak bij onze kinderarts. Loïc sliep nog de hele namiddag op de arm van mijn vriend, at niets meer en had intussen een temperatuur van 39,3 graden.

De kinderarts besliste onmiddellijk om Loïc die avond in het ziekenhuis te houden

Om 17 uur mochten we naar de arts. Toen ik Loïc bij de kinderarts uitkleedde, zag ik in zijn nekje een paar rode puntjes die hij daarvoor nog niet had. Hij was toen ook echt heel slap en hangerig. De kinderarts besliste onmiddellijk om Loïc die avond in het ziekenhuis te houden omdat hij vermoedde dat hij misschien een hersenvliesontsteking had. Er werd meteen bloed genomen en die uitslag wees eerder op een virus. Dat vonden wij op dat moment geruststellend nieuws, maar we moesten toch zeker een nachtje blijven en Loïc goed in de gaten houden. Mijn vriend bracht ons wat spullen en ik begon aan een verschrikkelijke en eenzame nacht in het ziekenhuis met een superzieke Loïc. 

Een verschrikkelijke nacht

Die nacht in het ziekenhuis was verschrikkelijk. Ik voelde aan alles dat het echt niet goed met hem ging. En ik voelde me zo alleen.

Die avond werd de uitslag van Loïc alsmaar erger. En hij lag alleen maar te slapen. Om 2.30 uur ’s nachts lichtte de verpleging de kinderarts in over de uitslag en die besloot om Loïc onmiddellijk antibiotica te geven. Vanaf dan ging Loïc er in een razend tempo op achteruit.  Om 4.30 uur werd de kinderarts erbij geroepen en die besliste onmiddellijk om Loïc over te brengen naar de spoedafdeling. Kort daarna werd hij met de ziekenwagen weggebracht naar de intensieve zorgen van het UZA.

Toen Johan in het ziekenhuis aankwam, was dat voor hem een grote schok. Daar lag onze kleine Loïc dan. In slaap, geïntubeerd en helemaal vol buisjes.

Die nacht was echt verschrikkelijk. Ik kon niet slapen en ik maakte me de hele nacht grote zorgen. Zijn beentjes waren ijskoud. Ik voelde aan alles dat het echt niet goed met hem ging. En ik voelde me zo alleen. Ik was dan ook heel opgelucht om eindelijk de kinderarts en daarna Johan te zien. Toen Johan in het ziekenhuis aankwam, was dat voor hem een grote schok. Daar lag onze kleine Loïc dan. In slaap, geïntubeerd en helemaal vol buisjes. Het verschil met hoe hij hem de avond ervoor in het ziekenhuis achterliet, was zo groot. Toen zag hij natuurlijk ook meteen dat het echt niet goed ging.

Zijn laatste gevecht

Johan en ik wachtten meer dan een uur in de wachtzaal, terwijl we in elke vezel van onze lijven voelde dat het echt niet goed ging.

Toegekomen op de intensieve zorgen van het UZA deden ze Loïc in slaap om hem te beademen. Johan en ik wachtten op dat moment in de wachtzaal. Daar zaten we meer dan een uur, terwijl we in elke vezel van onze lijven voelde dat het echt niet goed ging.

Toen kregen we het bericht dat we maar best onze familie verwittigden, want zijn hartje zou het snel niet meer aankunnen.

Na dat tergend lange uur mochten we even bij hem. En toen brak mijn hart opnieuw in duizend stukjes. Ze hadden Loïc intussen ook op corona getest en omdat de uitslag nog niet gekend was, moest hij voorlopig op de COVID-afdeling. Daar werd hij verzorgd door verpleegkundigen in astronautpakken en handschoenen. Ze kregen hem voor een paar uurtjes stabiel, maar zijn bloeddruk bleef veel te laag en op een bepaald moment had hij nog maar een temperatuur van 33 graden. Die kregen ze even weer naar boven met warmtedekens. Het ging toen drie kwartier goed, maar dan liep het weer helemaal fout.

De monitor werd uitgezet en we mochten Loïc een laatste keer in onze armen nemen. Een kwartier later is hij gestorven.

De verpleging heeft toen een uur geprobeerd om zijn waarden in orde te krijgen, maar dat wilde maar niet lukken. Toen kregen we het bericht dat we maar best onze familie verwittigden want zijn hartje zou het snel niet meer aankunnen. Om 15.30 uur zagen we zijn hartslag op de monitor inderdaad helemaal zakken. De monitor werd uitgezet en we mochten Loïc nog een laatste keer in onze armen nemen. Een kwartier later is hij gestorven … 

Campagne voor een extra vaccinatie

Loïc overleed aan de bacterie meningokokken, type W. Een type dat hier niet zoveel voorkomt. Kinderen worden hier in België dan ook standaard ingeënt tegen meningokokken, type C. En pas op 15 maanden, Loïc was 11 maanden. Sinds een halfjaar is er echter ook een mogelijkheid om je kind ook te laten inenten tegen meningokokken, type A, C, W en Y. Maar op eigen initiatief, betalend en ook pas vanaf 15 maanden. Ook voor volwassenen kan de bacterie levensbedreigend zijn, trouwens. Wij hopen nu dat die vaccinatie standaard wordt, zodat er een soort van groepsimmuniteit kan worden opgebouwd en niemand nog moet meemaken wat ons overkwam.”

LEES OOK DEZE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Wannes maakte een plaat voor zijn overleden zoontje Foss
• Mijn Verhaal: Liesje verhuisde met haar gezin naar Barcelona, midden in een coronapiek
• Mijn verhaal: Heide groeide op in kansarmoede

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!