Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Het is exact 19.30u. De kinderen liggen in bed, een rustige avond wenkt. Toch wringt er iets, al kan ik er niet meteen de vinger op leggen. Puur op intuïtie keer ik terug naar de kamer van Lucas.
Ik stap naar hem toe en wrijf met m’n duim over zijn rechterslaap. Zijn wang draagt de vage contouren van een uitdovende nachtzoen. In volstrekte stilte kijken we elkaar secondenlang aan. En dan de vraag: ‘Papa, zie je me ook graag als ik Theo pijn doe?’
Het is exact 19.30u. De kinderen liggen in bed, een rustige avond wenkt. Toch wringt er iets, al kan ik er niet meteen de vinger op leggen. Puur op intuïtie keer ik terug naar de kamer van Lucas.
Blij om mijn correcte aanvoelen en lichtjes verdrietig om zijn vertwijfeling denk ik na. Gelukkig niet te lang. Maar ik wil dit juist kaderen. ‘Natuurlijk zie ik je dan nog graag. Het is niet oké als je Theo pijn doet, Lucas. Je moet lief zijn voor je kleine broer. Maar los daarvan zie ik je altijd graag. Wie je ook bent of wat je ook doet.’
Hij denkt na. ‘Dan is het niet erg als ik Theo pijn doe?’
‘Jawel. Ik begrijp dat Theo soms dingen doet die je niet leuk vindt. Maar elkaar pijn doen is echt niet de manier om dat op te lossen.’
Hij opent zijn mond en lijkt iets te willen zeggen. Het blijft stil.
‘Als Theo jou pijn doet’, draai ik de rollen om, ‘zeg ik hem ook dat dat niet mag. Toch zie ik Theo graag, zelfs al doet hij iets stouts. Dat verandert niet. Nooit eigenlijk.’
Lucas geeft een kort knikje en kijkt me voor de tweede keer aan. Ik weet niet hoe ik terugkijk, maar op de een of andere manier stelt het hem gerust. Hij draait zich om en wenst me een goede nacht.
Sinds ik zelf beter slaap (dankjewel, Start to Sleep!), lees ik Theo en Lucas beter. En begrijp ik hen beter. Er is meer contact, echt contact. We dollen en knuffelen vaker. Soms voel ik de aandrang om hen helemaal op te eten, van kop tot teen. In één grote, liefdevolle hap dichter bij hen komen dan ik ooit geweest ben. Als ik die innerlijke kannibaal ontketen, bijt ik in hun voeten of buik. Zachtjes, en tegelijk hard genoeg voor gillend plezier.
‘Sinds ik beter slaap, lees en begrijp ik Theo en Lucas beter. Er is meer echt contact.’
Ik zou me kunnen afvragen wat ik al die slapeloze jaren heb gemist. Of erger: hoe vaak zij míj gemist hebben. Geen gemakkelijke gedachten. Met die afgepeigerde geest van me voelde vaderen als een opgave. Chronische insomnia ondermijnt je gezondheid. Leven was net iets te vaak overleven. Hopelijk hebben ze het niet te hard gevoeld.
Men zegt dat een patiënt meer is dan zijn probleem. Dat klopt, voor een stukje. Want tegelijk sleep je dat probleem – altijd en onzichtbaar – met je mee. Een donkerte die soms groot is, en soms klein. Maar altijd aanwezig en altijd klaar om je een schuldgevoel te geven: tegenover jezelf, je partner, vrienden, je werk en, uiteraard, tegenover je kinderen.
Dat is voorbij nu. Voorlopig? Misschien. Maar mijn vertrouwen groeit. Ik word eindelijk de papa die ik altijd al wilde zijn.
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Arme zonen! Hopelijk hebben ze nog een moeder ook”
- Papa-talk: “Het voordeel van een langere verlofperiode? Je ziet plots kleine dingen van grote schoonheid.”
- Papa-talk: “Wat gebeurt er als je doodgaat papa?”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!