Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
“Ruben zegt dat ik een dik lijf heb.” Lucas vertelt het schijnbaar emotieloos, alsof het over een saaie huistaak gaat. Anderzijds deelt hij dit net vóór het slapen gaan. Op dat moment – als hij in bed ligt en ik zit naast hem, vertoont zijn schulp vaak een opening. Let dan goed op. misschien leer je iets over zijn schoolbestaan.
“Oei”, zeg ik. (Wat moet ik hiermee?) “En wat vond je daarvan?” (Niet onmiddellijk problematiseren?) “Kweenie.” Hij haalt de schouders op en lijk er weinig om te geven. Toch kijken zijn ogen me vragend aan. Wil hij weten wat ík over zijn lijf denk?
Ruben zegt dat ik een dik lijf heb
Tijd voor een portie ouderliefde. “Je bent perfect zoals je bent, Lucas. Je hebt vooral een sterk lijf, er zit heel veel kracht in. Dat heb je van mij, ik was vroeger net zoals jij.”
“En was jij dan dik?” vraagt hij. “Helemaal niet. Ik was de sterkste van de klas.” “Bij ons is Ruben de sterkste en de snelste van de klas”, reageert Lucas. “Wie zegt dat”, vraag ik. “Ruben zelf.”
Ik voel ergernis opborrelen. Een foute suggestie ontglipt me. “Vraag eens om met hem te armworstelen. Ik ben zeker dat jij wint.” Hij kijkt opnieuw vragend en gissend. Meent papa dit?
Gelukkig neemt de rede het weer over. “Eigenlijk maakt het écht niet uit, Lucas, hoe je eruit ziet. Je hebt mensen die heel dun zijn en mensen met ronde vormen. Meestal kies je daar niet voor. Het is gewoon wat het is. Veel belangrijker is dat je vriendelijk bent en lief voor anderen.”
“Maar als het zo is, wat dan?”
“Zeggen dat iemand een ‘dik lijf’ heeft, is niet zo lief. Zoiets kan andere kinderen verdrietig maken.” Hij knikt. Raakte het hem ook? “Zeg jij soms zo’n dingen tegen anderen, Lucas?” vraag ik. “Nee nooit.”
Oef. Stel je voor dat hij anderen op hun uiterlijk zou beoordelen. Ik mag er niet aan denken. Ben ik nu naïef? Niet zeggen is niet hetzelfde als niet denken.
Veel belangrijker dan hoe je eruitziet, is dat je vriendelijk bent voor anderen
“En wat als je de hele tijd koekjes schrokt? Is het dan je eigen schuld?” Op die vraag ben ik niet voorbereid. Als kleuter was Lucas enorm gefocust op voeding, zijn eetlust leek grenzeloos. Dus trokken wij voortdurend grenzen in zijn plaats. Vandaag kunnen we hem meer ‘loslaten’, al blijft (lekker) eten enorm belangrijk voor hem.
“Af en toe een koekje is oké, hoor, Lucas.”
Daarmee lijkt hij vrede te nemen. “In het weekend misschien iets meer, hé,” oppert hij, “want dan zijn we bij oma en opa.” Ik moet lachen. Eens een onderhandelaar, altijd een onderhandelaar.
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!