Papa-talk: “Jonge ouders vandaag zijn bekwaam in drie dingen: geven, geven, geven. Er wordt zoveel verwacht.”

Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Vorige week bezocht ik mijn psychiater. In de beslotenheid van haar sobere, ietwat verouderde kabinet vertelde ik over mijn aanhoudende slaapproblemen, scherp wisselende stemmingen en de wanhoop die me soms grijpt. Zal ik er morgen nog staan? Als vader, partner, vriend en kostwinner?

Ze luisterde, stelde vragen, noteerde. Aan het eind volgde een confronterende, maar niet geheel onverwachte conclusie: ik kamp met een lichte tot matige depressie. Stemmingswisselingen en slaapproblemen zijn al langer een thema in mijn leven. Sinds de geboorte van Lucas en Theo moet ik wel extra uitkijken. Er ligt meer op mijn bord dan vroeger. Hoe graag ik ze ook zie, papa zijn is niet altijd makkelijk.

“Aan het eind van het psychiaterbezoek volgde een confronterende, maar niet geheel onverwachte conclusie.”

Er zijn dagen waarop werken niet lukt en ik moeilijk voor de kinderen kan zorgen. Dat wringt, maar het is niet anders. Op die dagen vertel ik mezelf dat elk gevoel eindig is. Als de hemel vervolgens – na een moeilijke periode – opklaart, vertel ik mezelf dat het de moeite waard was om te wachten. En grijp ik het moment. Met Emma, met de kinderen.

Depressie is een vreemd beestje. Op dieptepunten denk je dat het nooit meer zal overgaan, dat je vastzit in een onsterfelijk duister. Omgekeerd denk je na herstel dat het je niet meer zal overkomen. Want nu ben ik wijzer, beter gewapend, alerter voor alarmsignalen. Toch?

Geen van beide blijkt juist. Ooit wordt zomer opnieuw winter. Ooit wordt winter opnieuw lente. Zelfs het dikste, meest doofstomme sneeuwtapijt kan een leger schietende narcissen niet stoppen. Toen ze al erg ziek was, vertelde VUB-rector Caroline Pauwels: ‘Er schuilt een onverwoestbare zomer in mij’. Wat een heerlijke gedachte. Misschien heb je wel wat winter nodig om te beseffen hoe mooi de zomer is.

“Misschien heb je wel winter nodig om te beseffen hoe mooi de zomer is.”

Die winter in ons leven verdient meer aandacht. Soms lijkt het alsof hij niet bestaat. We keuvelen er in een wijde boog omheen. In het beste geval ontbloten we kortstondig onze kale takken maar beklemtonen we in één beweging dat we eigenlijk ‘niet mogen klagen’ of dat ‘anderen nog meer pech hebben.’

Dat is jammer. Een op vier mensen zal ooit psychische problemen krijgen. Als we die realiteit geen woorden geven, blijft depressie in het verborgene, wat de kans op onbegrip vergroot.

Jonge ouders botsen op grenzen, misschien nog meer dan anderen. Er wordt zo veel verwacht. Een hoop mama’s en papa’s staan er bovendien alleen voor of kunnen niet rekenen op een helpend netwerk. De vroegere ‘Village’ is verdampt. We kregen er ondergewaardeerde en te krap gefinancierde crèches voor in de plaats.

Jonge ouders vandaag zijn bekwaam in drie dingen: geven, geven, geven. Dat kan niet eeuwig blijven duren. Iedereen raakt ooit leeg-gegeven.

“Jonge ouders vandaag zijn bekwaam in drie dingen: geven, geven, geven.”

Ik heb besloten om wat meer te (durven) vragen. Hulp bijvoorbeeld. Of het oor van een vriend. Mensen kunnen niet ruiken dat je ergens mee zit. Je moet jezelf tonen om gezien te kunnen worden. Openheid en praten helpen echt, merkte ik. Durf de eerste stap zetten. Je zult merken dat de ander ook maar mens is.

Ondanks mijn struggles heb ik buitengewoon veel geluk. Bij Emma, Lucas en Theo kom ik thuis. Ze zijn mijn compagnons de route. Ze geven mij betekenis en richting, en vice versa. Op onze stoep staat een positieve bende vrienden en familie. Altijd paraat om in te springen, praktisch én emotioneel.

Dat soort Village wens ik elke worstelende ouder toe.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Ik zou niet willen dat Lucas en Theo ons onoverwinnelijk achten.”
• Papa-talk: “De smaak van liefde”
• Papa-talk: “Soms kun je alleen maar proberen om niet te lachen. En als je toch lacht, met je hand voor je mond zo boos mogelijk proberen te kijken.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!