Papa-talk: “Geen sinecure, dat kattenkwaad. Maar wat geeft het ons leven glans!”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

We blikken terug op een geslaagd sneeuwavontuur in de Alpen. Iedereen, zelfs onze tweejarige Theo, stond (kort) op de latten. Lucas vond plezier in het glijden van de bergen, en dat gold nog meer voor Emma. Voor haar werden het natuurschoon en de rust een kleine openbaring. Ja, sleuren met skibotten en -latten is pittig, maar je krijgt er veel onvergetelijks voor terug.

Toch zal ik van deze reis vooral de interactie tussen Lucas en Theo onthouden. Wat een plantrekkers, wat een bondgenootschap. Soms voelden Emma en ik ons volstrekt overbodig. Ze stonden samen op, gingen samen naar het toilet, smeerden boterhammen en gingen daarna hun eigenzinnige gang. Soms discreet, soms met veel decibels, maar altijd samen.

Op de heenreis – we reden in twee dagen en sliepen ergens halverwege – vonden we hen ’s ochtends niet meer terug. Tot we één verdieping lager lawaai hoorden, in de woonkamer van de vrouw die ons gastenkamers verhuurde.

‘We zochten speelgoed’, was hun uitleg. Gelukkig was de verhuurster niet thuis. Ook was het niet helemaal duidelijk of die woonkamer privé was of niet. Maar het resultaat bleef hetzelfde.

Rond 7 uur waren ze samen opgestaan. Lucas had Theo zijn pamper uitgedaan en zijn poep afgeveegd. Ze hielpen elkaar in hun kleren, aten elk een paasei en daalden vervolgens de trap af, op zoek naar avontuur. In de grote woonkamer beneden vonden ze – joepie! – zelfrijdende auto’s. Missie geslaagd.

Er was ook ruzie, uiteraard, over speelgoed of onbedoeld kwetsende woorden, maar dat duurde nooit lang. ‘Gaan we dollen, Theo?’, was een zin die steeds terugkwam doorheen de vakantie. ‘Dollen’ staat voor stoeien op de zetel of in bed. Als twee onstuimige puppy’s.

Ik kan me echt niet voorstellen hoe deze vakantie (of ons leven) er had uitgezien zonder Theo. We hadden meer kunnen skiën, dat wel, maar tegelijk zou Lucas constant op ons leunen. ‘Wat gaan we doen?’, vroeg hij vaak vóór Theo een speelkameraadje werd. Vandaag stelt hij die vraag al geregeld aan zijn kleine broer. Meestal heeft Theo ook een pasklaar antwoord klaar.

Wat een zegen, die twee. Hoe ze elkaar steeds beter vinden. En elkaar versterken, dat ook. Soms leidt het tot chaos of hevige ruzie. Bijvoorbeeld als ze elkaar stiekem een tas suiker inlepelen. Als Lucas Theo onze woonkamer injaagt met een natte wc- borstel. Als ze – voor de zoveelste keer – broddelen met hun melk of eten.

Hun kattenkwaad ontstaat in de wrijving tussen twee ondeugende, ondernemende karakters. Geen sinecure voor mama en papa, maar oh, wat geeft het glans aan hun (en ons) bestaan.

Nog meer papa-talk:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!