Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Emma schiet de trap op, ik loop haar achterna. “Mamaaaaaa!”, schreeuwt Lucas. Nog maar net had ik hem goedenacht gewenst. Er leek geen vuiltje aan de lucht.
Hij klinkt zo overstuur dat we écht bang zijn: wat is er aan de hand? Viel hij uit zijn bed en brak hij een arm? Brandt het ergens? Een inbreker? Verschillende scenario’s flitsen door mijn hoofd.
We arriveren samen op zolder. “Wat is er, Lucas?” Hij snikt alleen maar. De juiste woorden vinden is moeilijk. Dan lukt het toch: “Er is een hele slechte gedachte die ik niet uit mijn hoofd krijg.”
“Welke gedachte, Lucas?” Hij kijkt me angstig aan. Vooral mij. Het lijkt alsof hij niet durft antwoorden. En dan, in horten en stoten: “Ik ben bang dat… dat er een komeet op jou valt, papa.” Hij meent het.
‘Ik ben bang dat er een komeet op jou valt, papa.’ Hij meent het.
Plots weet ik wat hij bedoelt. Een uurtje eerder ensceneerde ik hoe een komeet mij raakte. Hij was onderweg naar Lucas en Theo, maar ik sprong ervoor. Langzaam zakte ik in elkaar -met bijhorend gekreun. Deels absurd theater, deels een oprechte uiting van hoe graag ik hen zie.
Maar het was duidelijk té. Te levensecht nagespeeld, te confronterend (kan papa doodgaan?), te bedreigend (vallen er zomaar kometen uit de lucht?)
“Sorry, Lucas”, zeg ik. “Ik wilde tonen hoe ik jullie altijd zou beschermen. Maar die komeet was een slecht voorbeeld. Omdat er helemaal geen kometen op mensen vallen. Papa overdreef.”
“Misschien zijn wij dan gered maar jij bent wel dood hé, papa”, reageert hij ontzet. “Trouwens. Volgens mij doorboort die komeet jou en dan zijn we allemaal dood.”
Ik ben sprakeloos. “Je hebt gelijk”, zeg ik. “Papa kan geen komeet tegenhouden. Maar dat hoeft ook niet, want er viel nog nooit één op een mens. De kans dat zoiets gebeurt is oneindig veel kleiner dan de kans dat er -bijvoorbeeld- een vliegtuig crasht in onze tuin.”
Emma kijkt me verschrikt aan. Ik verzin duidelijk te veel rampscenario’s.
“Maar ook die kans is bijna onbestaande hoor, Lucas”, corrigeer ik snel. “Zelfs niet bijna. Helemaal onbestaande.” Ik wilde eigenlijk zeggen statistisch verwaarloosbaar, maar herpak me. Een kind hoeft niet de volledige waarheid te kennen, wel waar het aan toe is. Toch?
Een kind hoeft niet de volledige waarheid te kennen. Toch?
“Is de atmosfeer boven Europa dikker dan elders?”, vraagt Lucas. “Die is overal even dik”, zeg ik, zonder te weten of dat effectief klopt. “Je bent dus overal even veilig voor kosmische rotsblokken, de grote branden gewoon op.”
“En de kleine?”, vraagt hij. “Die vallen in zee”, zegt Emma snel. Ik moet denken aan de komeet die in 1908 een groot Siberisch woud verwoestte. Wat als Lucas daar over leert of leest? Zal hij ons verwijten dat we hem niet de volledige waarheid vertelden? En kan zijn gulzige hoofd wel om met dat soort informatie?
Het wringt een beetje. Ik wil graag geloven dat ik Lucas en Theo altijd zal kunnen beschermen. Maar beloven? Dat gaat niet. “Er zullen altijd mensen zijn die je graag zien”, besluit ik. “Mensen waar je terecht kan en die je zullen helpen.”
Die gedachten stellen hem en mezelf enigszins gerust.
Nog meer verhalen van Thomas:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!