Papa-talk: Lucas’ eerste schooldag: “Hoe graag zou ik vandaag een vlieg op de muur zijn!?”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

‘Ik vind het té spannend’, zegt hij. ‘Wij ook’, reageert Emma. Het is ochtend. We wandelen over de speelplaats van zijn nieuwe school.

De avond ervoor was er nog weinig aan de hand. Alles wees op een perfect normale zondag: steppen op straat in de voormiddag, familiebezoek in de namiddag. Voldoende afleiding om niet te moeten denken aan maandagochtend.

’s Avonds probeerde Lucas tijd te rekken, het bed-ritueel verliep iets moeizamer dan anders.

Daarin herkende ik mezelf: hoe meer spelletjes en verhalen, hoe langer het tandenpoetsen duurt, hoe verderaf maandagmorgen nog lijkt. Maar dan lig je plots toch in je bed en sluit mama de slaapkamerdeur. Dan besef je: nog één nacht, en dan….

De drie klassen van het eerste leerjaar liggen naast elkaar. Aan het eind van een lange gang vind je 1c. Dat wordt Lucas zijn klas. Als we de deur naderen, vertraagt zijn pas. Hij grijpt mijn hand.

Kinderen cirkelen nieuwsgierig om Lucas heen. Zij weten al hoe hij heet, omgekeerd nog niet. Plots neemt een meisje zijn hand over. Ze is een half hoofd groter dan Lucas en draagt blinkende paarse bottines. Hij aanvaardt de uitnodiging: samen stappen ze binnen.

We zien hem zijn tekening overhandigen aan de juf. We zien hoe ze hem naar zijn plek leidt, achteraan de klas. We zien klasgenoten uitleggen hoe je een lessenaar opent. Alles is nieuw en de aandacht voelt overweldigend. Zijn ogen proberen -tevergeefs- te volgen.

Hoe graag zou ik vandaag een vlieg op de muur zijn!? Maar daar rinkelt de bel al, dus nemen we afscheid. Wellicht klinkt het belsignaal hier anders dan op zijn oude, vertrouwde school. Spannender, zwanger van belofte. Misschien ook onheilspellend. Want nu is er écht geen weg meer terug.

Zeven uur later arriveren Emma en ik – tien minuten te vroeg – aan de schoolpoort. Het regent hard, dus we schuilen in de auto. Als we eindelijk binnen mogen, vinden we Lucas niet. Zo veel kinderen, zo veel speelplaats. Gelukkig wijst een vriendelijke juf de weg.

Lucas staat naast zijn juf en een bebrilde klasgenoot die iets kleiner is dan hij. De enige denk ik. ‘We moeten huiswerk maken’, zegt zijn nieuwe vriend. Lucas verschuilt zich onder een paraplu. Als ik eronder wil kijken, laat hij het scherm zakken. Geen commentaar!

Diezelfde avond is hij speelser dan anders. We zien een uitvergrote versie van zijn theatrale zelf. ‘Beste vader, beste Thomas’, zegt hij ernstig. ‘We moeten een beetje voortmaken. Straks slaat de meteoriet in.’ Ik kijk stomverbaasd. Hij buldert en giert.

Zo volgen er nog enkele scenes. Misschien hapt de kleuter in hem naar adem? Tot vorige week stond school gelijk aan spelen. Nu komt daar leren bij. En huiswerk. Binnenkort misschien toetsen.

Lucas is er klaar voor, denk ik.

Nu wij nog.

Nog meer verhalen van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!