Sylvia koos, ondanks haar beperking, toch voor een kind

”Spelen en ravotten met Lucas kan ik niet. Maar als hij zich pijn heeft gedaan, ben ik diegene die hem troost.” Sylvia is aan haar rechterzijde volledig verlamd. Ondanks haar beperking koos ze toch voor een kind. Lees hier haar verhaal.

Sylvia (33): “Als baby had ik een gaatje in mijn hart. Tijdens de operatie om dat te verhelpen, is er een bloedklonter naar mijn hersenen gegaan, waardoor ik aan mijn rechterzijde volledig verlamd ben geraakt. Ik kan wel stappen, maar moeizaam, en ik heb problemen met mijn evenwicht. Mijn rechterarm, en zeker mijn hand, kan ik amper gebruiken. Als kind stond ik weinig stil bij mijn beperking, maar als puber heb ik het er best moeilijk mee gehad. Ik voelde plots heel duidelijk dat ik anders was. Ik kon niet fietsen of met een brommer rijden, zoals al mijn vrienden. Bij afspraakjes met jongens zag ik onmiddellijk de afwijzing in hun ogen.

“Toen Kristof op een dag over kinderen begon, verklaarde ik hem voor gek”

Trouwen, kinderen krijgen: ik was er zeker van dat het niet voor mij was weggelegd. Tot ik op mijn negentiende Kristof leerde kennen. Hij liet zich niet afschrikken door mijn beperking, integendeel. Hij spoorde me aan om dingen te doen waarvan ik zelf dacht ‘dat lukt me toch niet’. Ik ging studeren voor maatschappelijk assistent en vond een fijne job, we gingen samenwonen… Mijn leven was vertrokken, maar ‘een gezin’ had ik onbewust van mijn verlanglijstje geschrapt.

Toen Kristof op een dag over kinderen begon, verklaarde ik hem voor gek. Een kind? Ik zag mezelf al met één arm worstelen met de luiers. Wat als het een meisje zou zijn? Ik zou nooit staartjes kunnen maken of uitleggen hoe ze make-up moet gebruiken. Of wat als we een tweeling zouden krijgen, of een kindje dat zélf ook een beperking heeft? Ik zag het mezelf echt niet doen, maar Kristof bleef erin geloven. Langzaam heeft hij me kunnen overtuigen. Ik wist dat hij een goede papa zou zijn, en dat hij me zou helpen waar nodig.

“Ging ik wel voor hem kunnen zorgen zoals andere moeders? Een badje geven, een proper kruippakje aantrekken, borstvoeding: probeer het maar eens te doen met één hand”

Uiteindelijk werd zes jaar geleden onze zoon Lucas geboren. Ik hield onmiddellijk zielsveel van dat kleine ventje, en tegelijkertijd was ik doodsbenauwd. Ging ik wel voor hem kunnen zorgen zoals andere moeders? Een badje geven, een proper kruippakje aantrekken, borstvoeding: probeer het maar eens te doen met één hand. Kristof was de eerste maand thuis en nam veel uit handen, maar toen hij weer moest gaan werken, kon ik soms echt panikeren. Wat als er iets moest gebeuren waarbij ik twee handen nodig had? Wat als ik mijn evenwicht zou verliezen en zelf zou vallen? Gelukkig woonden we toen vlak bij mijn ouders, die me zoveel kwamen helpen als ze konden. Zonder hen had ik dit nooit gekund. Ik voelde me vaak zo onzeker. Eén keer ben ik twee uur bezig geweest om Lucas een verse luier aan te doen. Dan ben je écht blij wanneer het eindelijk gelukt is.

“Voor alles wat ik niet kan, is er ook iets dat ik wél kan”

De eerste maanden waren zwaar, maar beetje bij beetje groeide mijn zelfvertrouwen. Zeker nu Lucas wat ouder is, gaat het steeds beter. Hij is nog klein, maar beseft heel goed wat ik wel en niet kan. Hij zal als eerste mijn hand vastnemen als er sneeuw ligt buiten, zodat ik niet zou vallen. Hij zal nooit vragen om op mijn schouders te mogen zitten als hij moe is. Hij is zelfstandiger dan de meeste van zijn leeftijdsgenootjes, en weet dat mensen verschillend kunnen zijn, maar daarom niet minderwaardig. En hoewel ik Lucas niet van de trap kan dragen, kan ik wel als de beste verhaaltjes voorlezen, iets waar hij oneindig van geniet. Spelen en ravotten doet hij met Kristof, maar als hij zich pijn heeft gedaan, ben ik degene die hem troost. Voor alles wat ik niet kan, is er ook iets dat ik wél kan.

Ik red me, maar toch is het niet eenvoudig, mama zijn met een handicap. Je moet steeds op zoek naar oplossingen voor zaken die voor anderen vanzelfsprekend zijn. Ik wil Lucas gezond eten voorschotelen, maar ik kan niet snijden. Dus koop ik voorgesneden groenten en soms al eens een kant-en-klare maaltijd, waar ik me dan schuldig over voel. Appelsienen persen, de oplader van de tablet insteken, helpen met Lego: het zijn dingen die ik niet of moeilijk kan, en die ik aan Kristof moet vragen. Er komt veel op zijn schouders terecht. Dat is ook de reden waarom we niet voor een tweede kind gaan. Kristof wordt nu al zo belast. We vinden het jammer dat er geen broer of zus voor Lucas zal komen, maar dat zijn keuzes die je moet maken.

“Met mijn verhaal wil ik laten zien dat het wél kan, mama zijn met een beperking. Dat je soms gewoon zelf diegene bent die jezelf beperkingen oplegt”

Ik heb heel erg geworsteld met de vraag ‘kinderen of geen kinderen’. Nu weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen en ben ik fier op wat ik heb bereikt. Ik heb een fijne job, een lieve man en een prachtige zoon. Allemaal dingen waar ik vroeger nooit over durfde te dromen. Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder Lucas, of zonder Kristof. Hij is de enige man met wie ik dit gedurfd zou hebben. We hebben onze ups en downs, maar al bij al heeft dit ons dichter bij elkaar gebracht. Ook de steun van mijn ouders en collega’s is van onschatbare waarde. Met mijn verhaal wil ik laten zien dat het wél kan, mama zijn met een beperking. Dat je soms gewoon zelf diegene bent die jezelf beperkingen oplegt. En dat kan verdomd mooi uitdraaien als je een uitdaging met beide handen grijpt – zelfs al heb je maar één ‘goede’ hand. Het is een uitdaging van formaat, maar het is het helemaal waard!”

Tekst: Lien Lammar

MEER STERKE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Uiterst zeldzame kanker ontdekt bij ongeboren dochtertje
• Mijn verhaal: via een NIP-test ontdekte Eva dat ze zwanger was van een downkindje
• Mijn verhaal: alleenstaande tweelingmama Esther raakte haar partner kwijt

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!