Mijn verhaal: Raisa beviel totaal onverwacht van een zoontje met het Syndroom van Down

Door Leila Kandil

02 dec 2021

Raisa werd in 2020 de trotse mama van haar zoontje Zayn. Na een vlekkeloze zwangerschap beviel ze totaal onverwacht van een kindje met het Syndroom van Down. Na de eerste shock, die daar onvermijdelijk bijhoort, zag Raisa alleen nog de mooie dingen. En die zijn zoveel talrijker.

Een zalige zwangerschap

“In februari 2020 werd Zayn, een maand te vroeg geboren, na een zalige zwangerschap”, vertelt Raisa volt trots. “Ik heb enkel helemaal in het begin van mijn zwangerschap wat last gehad van misselijkheid, verder heb ik alleen maar genoten. Ik ben tot op het laatste moment voltijds blijven werken en voelde me altijd tiptop.”

Toen Zayn ter wereld kwam, ontdekten we onmiddellijk dat er iets niet helemaal klopte.

Een moeizame bevalling met onverwachte wending

Raisa: “Ik had een natuurlijke bevalling, maar die verliep wel behoorlijk heftig omdat Zayn een sterrenkijker was. En toen hij dan ter wereld kwam, ontdekten we onmiddellijk dat er iets niet helemaal klopte. Hij hing heel slap in de armen van de vroedvrouw en hij huilde niet meteen. De gynaecoloog zei onmiddellijk dat hij kenmerken vertoonde van een baby met het Downsyndroom. En dat zag ik ook. Hij leek helemaal niet op mijn man of mezelf.

Zayn begon er elke dag beter uit te zien Waardoor iedereen voortdurend twijfelde: had hij nu het Syndroom van Down of niet?

Toen stortte onze wereld heel even in en volgden intense dagen. Er kwam elke dag een kinderarts langs om Zayn van naderbij te bekijken. Maar tegelijk begon hij er elke dag beter uit te zien. Waardoor iedereen voortdurend twijfelde: had Zayn nu het Syndroom van Down of niet?“

Stilte voor de storm

Raisa: “Er werd ons meteen na de bevalling gevraagd of we Zayn een test wilden laten ondergaan, maar dat zag ik toen niet zitten. We moesten echt eerst even bekomen van de bevalling en het nieuws. En ik wilde Zayn niet meteen aan allerlei onderzoeken blootstellen. Op de vierde dag, toen we eigenlijk naar huis gingen, hebben we toch beslist om de test te doen. We wilden na al die twijfel toch heel graag zeker zijn.

In het ziekenhuis was iedereen heel erg op z’n hoede en leek het voortdurend alsof er iets heel grondig mis was. Thuis konden we eindelijk gewoon van Zayn genieten.

Toen we thuis waren, keerde eindelijk de rust weer. In het ziekenhuis was iedereen heel erg op z’n hoede en leek het voortdurend alsof er iets heel grondig mis was. Het deed echt deugd om na die eerste dagen thuis te komen en gewoon van Zayn te genieten. Hij was dan ook een hele gemakkelijke baby. Hij huilde bijna nooit en was altijd tevreden. Intussen was ik echt beginnen geloven dat we ons zorgen hadden gemaakt om niets. ”

Hoe ziet het leven eruit voor een kindje met het Syndroom van Down?

Raisa: “Een week later kregen we de uitslag van de test: Zayn had wel degelijk het Syndroom van Down. Toen was ik eerst even heel verdrietig. Want hoe zal de toekomst er voor ons uitzien? En voor Zayn? Wanneer je een kind verwacht en krijgt, heb je er onvermijdelijk een beeld van. Van je baby, maar je denkt ook al aan later. Hoe zal hij zijn als hij opgroeit? En als volwassene? Zal hij trouwen? Kinderen krijgen? En dat beeld moet je dan opeens gaan aanpassen. Maar je weet nog niet goed hoe. Want tegelijk zijn er zoveel vragen.

Ik draaide de knop om en besloot om Zayn te omarmen als het kleine wonder dat hij was en is.

Maar ik moet zeggen dat ik dat eerste verdriet heel snel heb omgezet in een ‘we zien wel’. Het heeft gewoon geen zin om je zorgen te maken over dingen waarvan je nog niet weet hoe ze zullen zijn. Ik draaide de knop om en besloot om Zayn te omarmen als het kleine wonder dat hij was en is. We zullen wel zien. En we genieten intussen volop.“

Heftige momenten

Raisa: “Er was die eerste maanden ook nog helemaal niets aan de hand. Hij ontwikkelde heel goed en, buiten het feit dat de borstvoeding wat moeizaam verliep, deed hij het supergoed. In juni mochten we naar het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen voor een reeks onderzoeken. We vonden het heel fijn om daar te zijn en voelden ons er heel erg gerust en goed omringd. Ook zij vonden dat Zayn zich heel goed ontwikkelde. Dat maakte me zo fier!

Toen hij een maand later zijn eerste epileptische aanvallen kreeg, was ik voor het eerst echt in paniek.

Tot hij een maand later zijn eerste epileptische aanvallen kreeg. Toen was ik voor het eerst echt in paniek. Hij heeft ook het syndroom van West, wat wel vaker voorkomt bij kindjes met het Downsyndroom. We werden opnieuw heel goed opgevangen door het downteam in het universiteit ziekenhuis van Antwerpen, maar dat was een heel heftige periode. En we gingen toen een beetje terug naar af. Zayn was net weer een baby van 1 maand oud. Ondertussen krijgt Zayn heel doeltreffende medicatie en sindsdien heeft hij geen aanvallen meer gehad. Hij doet het weer supergoed en zijn ontwikkeling gaat wat trager dan bij andere baby’s, maar hij doet het goed.”

Wanneer het over een kindje met een beperking gaat, komen vooral de moeilijke en negatieve dingen naar boven. En dat vind ik heel jammer.

Ik wil alle mooie dingen benadrukken

Raisa: “Hoewel er natuurlijk ook heel wat heftigheid bij komt kijken, vind ik het vooral heel belangrijk om al het moois te benadrukken. Je merkt immers dat, wanneer het over een kindje met een beperking gaat, vooral de moeilijke en negatieve dingen naar boven komen. Ik heb destijds bijvoorbeeld geen NIPT-test laten uitvoeren. Ik voelde me helemaal goed, alle resultaten waren normaal, dus er was voor mij geen enkele reden toe. Ik zou mijn kindje sowieso gehouden hebben, no matter what. En ook nu zou ik weer die keuze maken. En ik ben ook blij dat ik me al niet mijn hele zwangerschap zorgen heb hoeven maken.

Mama’s die in verwachting zijn van een kindje met Down worden op dat keuzemoment in hun leven overladen met negativiteit. maar ik wil heel graag ook alle positieve dingen benadrukken.

Raisa: “Maar ik word nu ook geconfronteerd met mama’s die in verwachting zijn van een kindje met het Syndroom van Down en niet weten of ze het willen houden. En op dat keuzemoment in hun leven worden zij vooral overladen met alle negatieve punten. Het gaat dan alleen maar over het verhoogd risico op een hartafwijking, over de moeilijke ontwikkeling, dat ze misschien nooit zelfstandig zullen kunnen wonen …

En dan kan ik me voorstellen dat je ervoor kiest om het kindje niet te houden. En dat is voor iedereen uiteraard een eigen keuze, een die ik nooit ofte nimmer zou veroordelen. Maar ik wil wel heel graag ook alle positieve dingen benadrukken.”

Elk kind heeft iets, toch? En dat mogen we omarmen. Wat is er eigenlijk zo erg aan?

Zayn is mijn allermooiste geschenk

Raisa: “Elk kind heeft iets, toch? Het ene kindje heeft misschien last van dyslexie, het andere psychische klachten of nog iets helemaal anders. En dat mogen we omarmen. Wat is er eigenlijk zo erg aan? Ik vind het bijvoorbeeld eigenlijk ook wel een heel mooi idee om te weten dat Zayn en ik misschien wel een heel leven samen blijven. Hij is voor mij een even groot geschenk als eender welk ander kind en ik geniet er volop van.”

Volg het verhaal van Raisa en Zayn verder op Instagram: down.withzayn

LEES OOK DEZE VERHALEN:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!