Soms loopt het leven niet als verwacht. Terwijl Karen als kind wíst dat ze later mama wilde worden, twijfelt ze vandaag als prille dertiger over het moederschap.

Karen (31): “En later word ik… mama! Misschien ook juffrouw of kapster, maar toch zeker mama. Als kind zag ik het typische gezinsgeluk al zo voor me: ik ging trouwen met een lieve man, met wie ik samen twee prachtige kinderen op de wereld ging zetten. Dat het moederschap misschien niet voor mij weggelegd was, daar had ik nooit eerder over nagedacht.

Ik was een jaar of twintig toen ik voor ’t eerst bij de gynaecoloog passeerde. Ik had al langer last van pijnlijke maandstonden, om nog maar te zwijgen over de pijn tijdens het vrijen. ‘Waarschijnlijk heb je endometriose‘, zei hij. Kan ik dan nog wel kinderen krijgen? Dat was mijn grootste bezorgdheid. ‘Daar kan ik geen uitspraak over doen’, zei de arts nogal bruut en stuurde me weer naar huis. Het was pas toen ik mama haar reactie zag, dat ik wist: het is serieus. Ik denk dat daar, in de keuken, de eerste twijfels zijn ontstaan. Misschien kán ik gewoon nooit kinderen krijgen.”

Een vriend…in

“Net als vele mama’s, had ik het idee dat er niets mooier was dan samen met je grote liefde een nieuw leven op de wereld te zetten. Maar wat als je als vrouw verliefd wordt op een vrouw? Dat overkwam me enkele maanden nadat mijn vriend en ik uit elkaar gingen. Of ik het moeilijk had met mijn geaardheid? Nee. Ik word verliefd op mensen, ongeacht hun geslacht. Maar de realiteit was wel, zo voelde het toch voor mij, dat een liefdesbaby uitgesloten was. Natuurlijk was het mogelijk om zwanger te raken, maar zo’n anonieme spermadonor voelde voor mij helemaal niet meer aan als een keuze.

Of ik mijn kinderwens meteen heb opgeborgen? Dat niet. Toen na een operatie bleek dat ik effectief endometriose had en ik misschien geen kinderen zou kunnen krijgen, hebben de soms harde reacties van de mensen rondom me die aan het denken gezet. ‘Chance dat je samen bent met een vrouw, dan heb je nog een baarmoeder!’ Geef ze maar eens ongelijk. (lacht) Pas toen besefte ik dat als ik zei dat het moederschap niet voor mij was weggelegd, ik vooral handelde uit zelfbescherming. En dat zo’n anonieme spermadonor geen afbreuk doet aan de liefde die ik in overvloed heb.”

Leven tegen driehonderd per uur

“Mijn vriendinnen zeggen me weleens dat ik de beste mama ter wereld zou zijn, maar los van het feit of ik al dan niet kinderen kán krijgen, weet ik gewoon niet of ik ooit wel klaar ga zijn voor het moederschap. Ik heb tonnen ambities, maar een kind zet je hele wereld op z’n kop waardoor je sowieso moet inboeten, denk ik dan. Drie jaar geleden werd ik al eens geveld door een zware burn-out. Leven tegen driehonderd per uur als je een ernstige slaapstoornis hebt, da’s niet de beste combinatie. En wees eerlijk: kinderen zijn niet het beste medicijn als je slecht slaapt. Ze houden je wakker, als het niet letterlijk is, dan wel figuurlijk. (lacht) Kan mijn lichaam dat wel aan? Met mijn laatste vriendin had ik het gevoel van wel. Het klinkt misschien absurd, maar zij was altijd vroeg wakker waardoor ik het al helemaal voor me zag: zij deed de ochtendshift, en ik met plezier de nacht!

Toch blijf ik met de vraag zitten of ik het mezelf niet te moeilijk zou maken, met een kind erbij. Ik sta gewoon nog veel te gulzig in het leven. Ik heb lang geleefd naar de verwachtingen van anderen. Ook mijn ouders waren bezorgd om ‘de (job)zekerheid’ in mijn leven. Als pedagoog in het buitengewoon onderwijs, kun je toch niet beter hebben… Niet dat ik mijn ouders de schuld geef van mijn burn-out. Dat zéker niet. Uiteindelijk ben ik als enige verantwoordelijk voor de keuzes die ik maak en hoe ‘hard’ ik leef. Maar sinds die burn-out heb ik heel erg het gevoel dat het nu aan míj is. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen en verwezenlijken, en daar mag een kind niet de dupe van zijn.”

De babyfluisteraar

Nu ben ik op het punt gekomen dat ik echt niet weet of ik ooit mama zal zijn. Misschien wel, misschien ook niet. Maar dat verandert niets aan het feit dat ik kinderen gewoon héél graag zie. En zij mij ook, denk ik! Mijn vriendinnen noemen me toch de babyfluisteraar, en duwen hun kinderen in mijn armen als ze me zien. (lacht) Maar het moederschap is in die jaren gewoon te complex geworden. Als ik eerlijk moet zijn, dan heb ik soms zelfs het gevoel dat ik al twintig keer gescheiden ben en al evenveel kinderen op de wereld heb gezet, van al die verhalen van vrouwen die achteraf spijt hebben dat ze met hun ex-man een kind op de wereld hebben gezet…

Of ik soms nadenk over een toekomst zónder kinderen? Absoluut. Maar ik wil mijn geluk niet laten afhangen van een levensgezel, of kinderen. En ik besef maar al te goed dat ik véél zal missen als ik kinderloos blijf, maar dat mag niet de reden zijn om wél een kind op de wereld te zetten. Trouwens, nu ik single ben is ‘mama zijn’ helemaal niet aan de orde. Wie weet, als ik de juiste man of vrouw tegenkom, dat mijn kinderwens sterker is dan de twijfels die ik nu heb. Maar sowieso vind ik dat áls je voor een kind kiest, je het waar moet kunnen maken.”

MEER AANGRIJPENDE VERHALEN LEZEN?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!